U kent het wel. De dingen zitten weer eens tegen, voor de zoveelste keer loop je weer eens door de regen naar huis. Het leek zo mooi. Zij leek zo mooi. Maar goed, je loopt weer, voor de zoveelste keer, door de regen. Misschien wel voor altijd. Ane Brun kent dat gevoel als geen ander en maakt er liedjes over. Voor elk palet van uw gevoelsleven heeft de Noorse zangeres wel een kleur. Vanavond is ze naar Tivoli gekomen met een heel strijkkwintet. Joepie.
Nina Kinert krijgt als voorprogramma de druk kwebbelende (opvallend veel vrouwen vandaag trouwens) zaal niet stil. Dat is best jammer, want zo horen maar weinig mensen dat Kinert niet alleen grappig is, maar ook nog eens prima liedjes schrijft. Natuurlijk zijn ze mooi, maar de goede verstaander pikt ook het cynisme en de donkere humor waarmee haar liedjes zijn doorspekt, op. Poëtisch wisselt Kinert nog wel eens van stijlregister. 'Hey Jack / Come and I'll jack you off / Come and I'll make you hard / As a rock.' Er zijn mensen die dit soort zaken een stuk omslachtiger bezingen. Maar van een vrouw die later 'Let there be love / And let it shine / And let it change us' zingt, kunnen we wel wat hebben. Maar een zelfbewuste uitstraling en een stem die alle denkbare tonen met gemak haalt, is vanavond blijkbaar niet genoeg. En dat is jammer.
Als Nina later weer het podium opstapt om de achtergrondzang te verzorgen bij Brun, is de respons gelijk een stuk groter. Wat wil je: Ane Brun heeft met twee platen inmiddels al vele (gebroken) harten gestolen. Iedereen die wel eens met het bijltje 'liefdesverdriet' heeft gehakt, vindt in Ane een begripvolle zielsverwant. Wat nou 'Let there be love / And let it shine / And let it change us'? Als pijn en dat eeuwige gevoel van afgesneden zijn de enige reële dingen blijken te zijn. Dat liefde uiteindelijk een goedbedoelde illusie blijkt te zijn, is blijkens de teksten de dagelijkse realiteit voor dat innemende meisje.
Brun heeft haar liedjes opnieuw gearrangeerd en samen met The DMF Quintet is na Scandinavië nu Europa aan de beurt om daar eens gezellig met al je vriendinnen naar te gaan kijken. Waar bij Kinert de zaal nog een veredeld praathuis voor praatzieke middendertigers leek, sissen diezelfde mensen elkaar nu stil. Het helpt, en of het nu komt door de rustgevende werking van strijkers of gewoon; door de kracht van de liedjes, de zaal blijft stil. Muzikaal is het niet altijd even hemelbestormend, maar gelukkig is daar dan altijd nog die stem. Warm. Doorleefd. Alsof de blues niet zijn oorsprong vond bij arme, berooide Amerikanen, maar ergens in Noorwegen waar Ane eenzaam in een onverwarmde blokhut de demonen van dit leven moet zien te bestrijden. Melancholische luisterliedjes van een hoog niveau.
Dat het soms wat inzakt, dat het wat langdradig aandoet en dat na verloop van tijd de weltschmerz wat onaangenaam wordt (je zou bijna willen zeggen: 'Kop op Ane, in Afrika sterven er mensen van de honger') is bijna onvermijdelijk. Dat een simpel up-tempo liedje over het rijden in een auto een verademing is, zegt wat dat betreft genoeg. Hoogtepunt is 'The Dancer', een cover van PJ Harvey, Brun's favoriete artiest. Bezield en uit haar tenen klinkt het lied. Net zoals alles bij deze zangeres bezield klinkt. Het lichtvoetige en de verlichtende ironie van Nina Kinert ontbreekt bij Brun volledig. Doodserieus en met een wat-houden-we-van-elkaar-warmte die verder alleen voorkomt bij boeddhistische monniken of de EO-jongerendag, vertelt ze soms wat giechelig tussen de nummers dat ze zo gelukkig is. En blij. Tevreden ook.
Tussendoor leert ze nog een paar woorden Nederlands ("Hoe gaat het?") en natuurlijk heeft ze een fantastische band mee, vol vrienden. Prachtige mensen. "Dit gaat een prachtige zomer worden", voegt ze er nog aan toe. De zaal laaft zich met genoegen aan deze liefdevolle warmte. "Wat is ze lief", en "Wist je dat ze ook lesbisch is", hoor ik mijn buurvrouw fluisteren. Ane Brun. Mooie liedjes. Lief Meisje. Maar waar je bij haar teksten nog het vermoeden krijgt dat ze onder die bloemetjesjurk de zwarte band karate draagt, blijkt het allemaal toch net iets te lief. Niet saai, wel eentonig. Maar misschien denk je daar anders over als je weer eens helemaal alleen door de regen loopt.
Gezien: Ane Brun & Nina Kinert (support), Tivoli Oudegracht, donderdag 21 juni 2007
Ane Brun is zo’n meisje dat je zou omschrijven als: gevaarlijk onschuldig. Een beetje Joni Mitchell, en een snufje Ani Di Franco, maar gelukkig vooral heel erg Ane Brun. Dat betekent een hoop prachtige stemmige songs, gezongen met die karakteristieke warme, ijle stem die de lange winters in Scandinavië een stuk draaglijker moet maken. Live blijkt Brun, naast bezitster van een fantastische stem, vooral een Warm Mens Dat Giechelt te zijn .