Sombere weersvoorspellingen doen tot spijt van iedere festivalbezoeker al weken de ronde. Maar op een nachtelijk buitje na ziet het er vandaag eigenlijk meer dan prima uit. Het Jaarbeursplein vult zich langzaam met handtasjes en zonnebrillen, wachtend op de pendelbussen naar alweer de derde editie van Rockit Open Air. Voor vijf euro per retourtje is het vervolgens ieder voor zich; bij elke arriverende bus ontstaat weer een stormloop waar zelfs de H&M op een goede dag geen brood van lust. Erg veel bussen rijden er namelijk niet, en wanneer vervolgens blijkt dat enkel de zitplekken gebruikt mogen worden gaat het moraal ook niet omhoog. Rockit Open Air vandaag de dag is op papier niet veel anders dan voorgaande jaren. Sterker nog, het blijkt zelfs enigszins geslonken wat podia betreft. De tien stages van vorig jaar zijn teruggebracht tot acht, zoals het festival twee jaar terug begon. Een wandeling rondom het terrein is dan ook meteen een feest van herkenning. Veel tenten hebben dit jaar een andere host gekregen, maar ondanks dit is er qua programmering een herkenbare lijn te vinden. Waar bijvoorbeeld Kubus&Simon vorig jaar nog één van de uitblinkers was op het Sellout Sessions podium, is nu een heus hiphop podium verschenen. Hier pronken namen als DuvelDuvel en Opgezwolle, maar een vlugge blik op de timetable doet je al snel realiseren dat je nog altijd meer koopt dan dat je uiteindelijk kan zien. De meest joviale tent op het terrein vandaag is toch wel de Livingroom. Met Nuno dos Santos als enige aangewezen dj om Utrechts eer te verdedigen. Bij deze woonkamer midden op de strandkust zijn wat prefab muren opgesteld met gezellig behang en schilderijtjes. Verder voorzien wat banken en stoelen de mensen van de nodige rustmomenten. De dj's zijn van wisselende kwaliteit maar moeten allemaal hard aan de bak om het iets te hippe publiek enthousiast te houden. Met wat luide kickdrums en dikke zaagtanden lukt dit meestal wel. Verderop het terrein blijken de Trancesetterz- en Addicts podia een beetje de lelijke eendjes van het festival te zijn. Met trance en hiphop als hoofdstroming valt op dat de enigszins weggestopte locaties weinig publiek trekken. Dit in complete tegenstelling tot het populaire Island Samba. De dansplek op het water die enkel via een loopbrug - of door het water heen - te bereiken is. De ietwat commerciële popcornhouse wordt hier ondersteund door een constant blèrende mc. Gezien de absurde drukte hier blijkt het bijna even lastig weg te komen als het was erin te raken: het één-eruit-één-erin principe werkt niet zo ideaal over een loopbrug van enkele meters breed. Wanneer de mc voor de dertigste keer vraagt de handen in de lucht te gooien, komt de drang toch naar boven om uit de rij te stappen en voor het ruime sop te kiezen. Het blijft rondrennen. De avond komt steeds dichterbij en er is gewoon een hoop te zien. Naast de dj's zijn er altijd de overige details die het festival een eigen sfeertje geven. Erg origineel is dit vandaag niet, massagehoekje hier, schommeltje daar. De muziek is tot op heden ook nog niet ontzettend indrukwekkend geweest. Of je nu bij de relatief progressief geprogrammeerde 365mag stage staat, of bij het housegerichte Rush, een echt feestgevoel is niet aanwezig. De dj's zijn vaak statisch, de muziek bij vlagen sterk maar niet constant. Het publiek helpt ook niet veel, want ondanks dat het vrijwel overal goed gevuld is rond dit tijdstip, wordt er niet uitbundig of aanstekelijk gefeest. Bij de Rockit stage hetzelfde liedje. Dankzij de regen van eerdere dagen zijn hier veel modderpoelen te bekennen, hierdoor is het publiek verdund terug te vinden. Oudgediende Remy is al jaren niet meer hot, maar is wel één van de eersten die een bijzonder sterke set neerzet. Moderne house zonder fratsen maar gewoon kwaliteit, en allemaal niet zo minimal als de rest. Hierna nog even naar Ricardo Villalobos toe, die voor de gelegenheid back-to-back met de Amsterdammer Melon draait. Waar zojuist Remy liet horen hoe het moet voor een handvol mensen, tonen de hippe Villalobos en Melon het tegendeel. TWSTd's podium staat bomvol, maar bij de muziek ontbreekt ieder spoor van opbouw en logica. Soms een goede plaat, dan weer drie slechte. Terug naar de Livingroom dan maar, waar Sandrien nog even draait. 100% Isis neemt het stokje over. Langzaam maar zeker verdwijnt de zon tussen de bomen en biedt de lastigste keuze van de dag zich aan: waar naartoe? Op papier zien Steve Rachmad, Opgezwolle en Carl Craig er het interessantst uit. Met de exclusiviteitfactor in het achterhoofd wordt er voor laatstgenoemde gekozen. Daar aangekomen ontstaat er een moment waarbij het festival compleet omslaat. Je hoort het vaker, lyrische woorden over iets of iemand, om erachter te komen dat het maar lauwe pis is zodra je het zelf meemaakt. Alles is persoonlijk natuurlijk, maar het is haast onmogelijk voor te stellen dat er mensen rondlopen die de set van deze technolegende niet kunnen waarderen. Carl Craig voorkomt in de laatste uurtjes eigenhandig een enigszins teleurstellend festival. Waar over het merendeel van de dag een mat publiek danste op recyclede wegwerpbeats, kan nu een dj van het hoogste niveau worden aanschouwd. Het podium van TWSTd biedt geen mooie licht- of lasershow, en de man van Detroit biedt geen emotie en geeft geen show weg. Maar de onnavolgbaarheid en kwaliteit van deze dj is meer dan voldoende om de set memorabel te maken. Dit is het moment waar platenkeus, timing en mixtechniek perfect samensmelten. Scherpe handclaps slaan het stof van de mensen en iedereen lijkt nu pas wakker te worden. Aan de andere kant van het terrein bouwt Opgezwolle een eigen feestje en het is een vervelende gedachte om maar op één plek tegelijk te kunnen zijn. Wanneer Craig afsluit met een Detroit klassieker wordt er nog gezocht naar andere tenten waar nog muziek vandaan komt. Maar telkens als je ergens aankomt, ebben ook daar de laatste snares weg. Duisternis heeft nu compleet toegeslagen en het festival nadert het einde. Rockit Open Air was dit jaar wellicht niet Nederlands meest spectaculaire festival, maar toch moet iedereen voldaan het terrein kunnen verlaten. Naast wat bier, wijn en water heeft vandaag geen druppel het terrein beroerd en dat heeft zeker geholpen. Bij het verlaten van het terrein krijgt iedere bezoeker nog een blikje malt bier aangeboden, als er dan toch perse een anticlimax moet komen, dan is dit hem. Rockit Open Air Gezien: zaterdag 28 juli 2007, Maarsseveense Plassen