Backroads Music Club is een vrij nieuw Utrechts initiatief dat een podium wil bieden aan singer/songwriters en americana-artiesten. Buitenlandse artiesten in die genres laten Utrecht volgens de organisatie te vaak links liggen, omdat er geen plek voor ze is. Het concept is helder: een buitenlandse artiest met altijd een Nederlands voorprogramma. Dat voorprogramma is zondagmiddag in Café de Stad Utrechts eigen Maurits Westerik. De zanger van Gem vertolkt in veertig minuten tijd onder meer liedjes van één van zijn voorbeelden, Bob Dylan. Je moet het maar durven. Covers blijven toch een riskante onderneming. Zeker als het liedjes van een grootheid als Dylan betreft. Als er niets wordt toegevoegd aan het origineel, dan kan het beter niet geprobeerd worden. Daar hoeft Westerik niet bang voor te zijn, want ook nu laat hij horen meer dan bekwaam te zijn als het om Dylan-liedjes gaat. Bijvoorbeeld ‘4th Time Around’ van het album Blonde On Blonde, dat Westerik een stuk spannender zingt dan Dylan. Of het nu door zijn verkoudheid komt of niet, bij sommige uithalen klinkt hij als Kelly Jones van Stereophonics. Hoe dan ook, Dylan mag trots zijn op deze uitvoering van het liedje. Datzelfde geldt eigenlijk voor ‘I Dreamed I Saw St. Augustine’ en ‘I Pity The Poor Immigrant’ van Dylan’s album John Wesley Harding. Café de Stad is goedgevuld met een wat ouder publiek, waaronder enkele authentieke Dylan-fans. Aangezien Westerik ook die luisteraars weet te verblijden met de sterke uitvoeringen, die hij bijna verlegen lijkt te presenteren, zou een album vol Dylan-covers misschien geen slecht idee zijn. Ook de paar eigen liedjes, zoals ‘The Subterranean Parade’ klinken akoestisch erg sterk. Westerik toont in De Stad dus meteen ook aan wat er aan de eerste twee Gem-albums nog schortte. Liedjes met akoestische gitaar. Voor de afwisseling in zowel het volgende album als de liveshows doen de Utrechters er goed aan niet alleen elektrische gitaren mee de studio in te nemen. Na een korte pauze in het steeds warmer wordende café beklimt Damon Bramblett het kleine podium. Netjes in pak en in eerste instantie met een wat stoïcijnse blik op het gezicht. De singer/songwriter uit Texas heeft ondanks zijn kwaliteiten en reputatie in de Verenigde Staten nog altijd slechts één album uit weten te brengen. En het is alweer zo’n zeven jaar geleden dat zijn titelloze debuut het levenslicht zag. Bramblett, die naar eigen zeggen een writers-block heeft, heeft zijn spel er niet onder laten lijden. Tijdens zijn vakantie in Nederland speelt hij meteen maar twee optredens in Nederland. Twee dagen voor Utrecht was Amsterdam aan de beurt. Bij beide shows bleek er veel interesse voor de Amerikaan. Niet onterecht, gezien zijn indrukwekkende gitaarspel. Gecombineerd met leuke liedjes en een stem die onvermijdelijk doet denken aan Johnny Cash, lijkt het schandalig dat deze man niet meer platen op zijn naam heeft staan. Aan zijn presentatie zal het niet liggen. Een Amerikaanse artiest met zelfspot, dat komt niet al te vaak voor. Het valt voor hem en zijn liefhebbers te hopen dat het schrijven snel weer zal lukken. Een volgend bezoek aan Utrecht zal waarschijnlijk nog even op zich laten wachten, maar een kaartje kopen lijkt, gebaseerd op dit optreden, meer dan de moeite waard. Damon Bramblett en Maurits Westerik Gezien: Café de Stad, zondag 28 januari 2007