Een nieuw popjaar en daar zijn ze weer: eerst de jaarlijstjes, dan de 'Beloftes voor 2007'. Ieder muziekmedium doet weer zijn best om te voorspellen welke bandjes het helemaal gaan maken komend jaar, op welke we vooral moeten letten, welke wel eens heel groot zou kunnen enzoverder. De ironie is dat die voorspellingen natuurlijk altijd veel meer zeggen over wat er goed was in het jaar ervoor dan over het jaar waarover ze zeggen te gaan. Een beetje ontdekking laat zich immers doorgaans nogal moeilijk voorspellen. Afgelopen zondag luidde 3VOOR12/Utrecht in samenwerking met Tivoli het nieuwe popjaar in, met 's middags een rits bandjes in een volgelopen Helling en 's avonds een beschouwende Utracks live-uitzending in Café Hofman. De algehele indruk in de Helling was echter niet die van een vooruitblik op wat er allemaal hip gaat worden in de toekomst, maar vooral van een 'slide-show' van de hoogtepunten van het afgelopen jaar. Beste voorbeeld daarvan was wel We vs. Death, die een set speelde die was opgebouwd uit alles wat die band tot een van de favorieten van 2006 maakte. Een en ander was daardoor weinig verrassend, maar anderzijds weer zo goed dat het wel heel gek moet lopen wil het komende jaar helemaal de mist in gaan. En zo blijft het zinloos, maar wel erg leuk, dat vooruitkijken. Aan Blue Grass Boogiemen de taak het muziekfestijn in de Helling van een muzikale aftrap te voorzien. En hoe! Een op dat moment al goed gevulde Helling vergaapte zich aan de grappige en vooral virtuoos spelende bandleden, die één voor één hun kunsten lieten horen op viool, banjo, mandoline, gitaar en contrabas en met loepzuivere samenzang. Onvervalste bluegrass op een onwaarschijnlijk hoog niveau - en dat op Nederlandse bodem! - zorgde ervoor dat na afloop menigeen het gevoel bekroop dat het hoogtepunt al was geweest. Durk Attaturk bracht zijn dadaïstische electro-pastiche met veel gevoel voor humor en show. Muzikaal zwabberde het van spannend en dansbaar naar melig, flauw en chaotisch. Hadden ze net een goede groove te pakken waarop de zaal langzaam loskwam, dan werd die na een paar maten weer afgevoerd ten faveure van puberale humor en gekrijs ('Bon voyage, satan!'). Daardoor zaaide het optreden vooral veel verwarring. Natuurlijk is dat juist de bedoeling van de drie Durken en was daarmee de grap meer dan geslaagd. Wel is de vraag hoe lang ze dat nog vol kunnen houden. Good Dog Happy Man kan een van dé Utrechtse hypes van het moment genoemd worden. Het is niet moeilijk te raden waarom. Hun muziek is opwindend en redelijk virtuoos en de band heeft een sterke podiumpresentatie, waarbij vooral het charisma en het hippe baardje van frontman Sander Klijn in het oog springen. Toch speelt het gebrek aan echt aansprekende liedjes de band parten. En daar komt nog eens bij dat de band soms net iets te gelikt klinkt, wat nooit goed is als je écht funky wil zijn. De status van We vs. Death in Utrecht is nagenoeg onwrikbaar. Hun originele geluid en lange staat van dienst maken dat ze inmiddels boven alle kritiek verheven zijn. De provocerende opmerking van Durk Attaturk dat de band "post-rock van bedenkelijk niveau" speelt werd dan op louter gelach onthaald. We vs. Death kan hier niets meer fout doen. Dat het einde van het eerste nummer ritmisch de mist in ging werd ze hartelijk vergeven. De postrockers zijn dan ook griezelig goed in wat ze doen: hun melancholische melodieën ontroeren telkens weer, de bandleden, inclusief de nieuwe gitarist Thomas Sohilait, voelen elkaar perfect aan en de gortdroge, gespeeld-dommige bindteksten van trompetist Paul Hoek zijn telkens weer goud waard. Maar het is wel te hopen dat al deze lof en professionaliteit de band niet vroegtijdig in conservatisme doen vervallen. Zolang de band bereid is af en toe risico's te nemen, is een mooie toekomst verzekerd. Aan In Julia's Mind-Scene tenslotte de taak de boel af te sluiten op een tijdstip dat veel bezoekers alweer naar huis moesten omdat de stampot op tafel stond. Dat moest de groep ook nog eens doen met slechts z'n basisbezetting, dus zonder extra saxofonist en violist. Het resultaat was eigenlijk precies hetzelfde als bij eerdere optredens en op de albums: het ene moment kabbelend en braafjes, het andere moment grillig en spannend. Wel met een erg mooi nieuw nummer, maar verder dus weinig verrassingen. Zoals eigenlijk ook de hele Nieuwjaarsduik-middag viel samen te vatten: niet bijster verrassend, wel bijzonder smaakvol. Een traditie lijkt gezet. met medewerking van: Anna van Kooij (fotografie Tivoli de Helling) Benjamin van Vliet (tekst Tivoli de Helling) Hans Vrijmoed (tekst Café Hofman) Sebastiaan ter Burg (fotografie Café Hofman)