'We zijn begonnen! Vanavond de eerste show in de ABC in Glasgow. In de bus vraagt iedereen zich af hoe The Stranglers zullen zijn en hoe het publiek op ons zal gaan reageren.' De eerste regels in hun tourdagboek bij VPRO's 3VOOR12 geven een aardige indicatie van hun avonturen op Brits grondgebied. Het eiland waar vrijwel al hun voorbeelden zijn geboren en groot geworden. Joost blikt terug: "Per show werd ons spel strakker en kregen we er meer lol in. Het was een totaal nieuwe ervaring, niet te vergelijken met alles wat we ervoor hebben gedaan. Drie weken lang stonden we elke avond voor duizend of vijftienhonderd man te spelen. Dan kun je daar niet maar een beetje staan met je gitaar, het moet echt gelijk goed zijn. Ook richting het publiek. Just werd daar echt een giga-frontman, omdat je ook heel veel terug krijgt." Dat ze minder melig op het podium konden staan, beaamt de zanger. "We speelden ongeveer een half uur, waarin we alles moesten laten zien wat we in huis hebben. De hele dag reizen en bezig zijn, de show wordt dan heilig. De hele dag staat in het teken daarvan, dus dan ga je ook serieus nadenken over wat je doet." Op tour dragen de vaste rituelen daar ook aan bij, vult Joost aan. Een beetje houvast in steeds een nieuwe omgeving. "Je komt elke dag aan in een zaal, komt de crew van The Stranglers tegen en zet je spullen klaar. Omdat alles steeds verandert, zoek je juist op het podium vaste plekken en momenten. In die zin word je serieuzer. Het vertrouwen groeit, want je hebt het gisteren nog gedaan." De eerste show in Engeland viel de band zwaar. Optreden voor veel diehard fans van The Stranglers. "Maar ze hadden vanaf het begin geen hekel aan ons", merkt Just op. Ze werden niet van het podium afgeschreeuwd. Toch overheersten de zenuwen volgens Joost. Dat veranderde tijdens de tweede show, waar ze - ook van de diehard fans - veel positieve reacties ontvingen. "Blijkbaar verspreidt die 'buzz' zich dan ook snel, want vanaf de derde of vierde show stond de zaal al vol als wij begonnen. Dat schijnt echt uniek te zijn." De Engelse instelling is precies het omgekeerde van de Nederlandse. "Hier vindt men een buitenlands bandje al snel interessant om te bekijken, daar niet. Vanwege de geschiedenis die ze hebben, met zoveel bands - ook nu weer - die wel interessant zijn." Dat ze bij het Britse publiek in de smaak vielen, merkten ze wanneer ze na hun optredens onopvallend tussen het publiek stonden. "Even kijken of we wat op kunnen vangen he. Ander bloesje aan en ze herkennen je toch niet." In Engeland verkocht de band meer merchandise dan in Nederland. Ook de Britse muziekpers bleek positief. 'Packing the show in with the more rock sounding numbers from their most recent self titled UK album really shows off the best of the bands very loud talent', valt te lezen op Gigwise.com. "Onze oprechtheid spreekt de Engelsen aan. We doen dit al heel lang en leven er ook helemaal voor. Het is niet gemaakt. Gisteren keek ik wat videobeelden terug van de tour en dat oprechte springt er vanaf. We zijn geen hitje van een platenmaatschappij, geen hippe mooie jongens." Het vaderlandse relativisme zit er goed ingebakken, ook als Just over de Engelse recensies praat. "Het ene superlatief volgde het andere op. Even denk je 'wow', het volgende moment 'ja maar het is wel Engeland he'. Het hypen van een band is hun dagelijkse werk." Just maakt het zichzelf desondanks niet echt gemakkelijk in het buitenland. In België noemde hij Antwerpen al eens 'een heel mooi dorp'. "Het floepte er uit. Uiteraard heb ik dat wel snel hersteld, want Antwerpen is echt een soort bakermat voor ons geweest." Ook in Schotland gaat het bijna mis, wanneer hij zegt: "This is our first gig on English soil." Hij kan er om lachen. "Terwijl we het er in de bus nog over hadden gehad. Tja, dan gaat het juist fout. Had ik bijna én onze Belgische én onze Schotse carrière verpest." Behalve Groot-Brittannië en België heeft Taxi to the ocean het vizier ook met scherp op Tsjechië gericht. April vorig jaar speelden ze er maar liefst twaalf shows en in de zomer gingen ze terug voor de festivals. Maar ook Duitsland en Oostenrijk werden niet vergeten. In de tourbus werd dit najaar veel en fanatiek Risk gespeeld onder de bandleden, maar in hun buitenlandse loopbaan doen ze ook actief aan 'landjepik'. Joost is tevreden hoe het in 'het Oosten' gaat. "We hebben nu ook een boeker in Tsjechië, die daar grote nationale bands doet. Het hoort allemaal bij het masterplan, om land voor land te veroveren." Stiekem hoopt de band op een zelfde effect bij hun optreden op Eurosonic, bekent Just. Vorig jaar bekeek de agent van The Stranglers hen op Noorderslag en ontstond alles vanaf dat moment. Elk jaar komen er belangrijke mensen kijken. "We gaan gewoon een goed optreden geven en hopen dat de juiste mensen het zien." Vorig jaar riep de band eens met luide stem dat er nog in 2006 een nieuw album uit zou komen. Daar kwam de Stranglers-tour tussen, vertelt Joost. "We willen met Taxi internationaal bezig zijn, dus was die tour belangrijker dan snel weer een plaat opnemen waarmee we alleen in Nederland kunnen touren. We willen graag naar het buitenland, het is goed bevallen en het kan ook gewoon!" Just is al niet minder enthousiast. "We dachten altijd 'iedereen roept dat, maar er komt toch niets van'. Gewoon gaan, spelen en van daaruit komen er weer nieuwe dingen. Dat proces is erg leuk, maar het kost wel wat tijd en geld. Dit najaar hebben we quitte gespeeld. Dat is al heel wat." Allemaal leuk en aardig, maar intussen lijkt de tijd rijp voor een nieuw album. Die staat dit jaar dan ook op de planning. Hoewel de nieuwe liedjes in Engeland soms zelfs positiever werden ontvangen dan de oudere nummers, durven Just en Joost nog niet te zeggen welke kant het uitgaat. Joost legt uit waarom: "We zitten nu midden in het schrijfproces. Sleutelen aan dingen die beter kunnen. We zijn op zoek naar een extern iemand, die wij hoog hebben zitten, om er ook nog eens naar te luisteren. Het is een traag proces, omdat iedereen een drukke agenda heeft. En wij hebben weinig te bieden, behalve wereldfaam. Maar dat hebben ze dan vaak ook al." De live-show van Taxi to the ocean is onbetwist sterk, maar het album moet vaak een paar keer geluisterd worden voordat de luisteraar er echt vat op krijgt. Vanwege hun internationale ambities moet het volgende album in één keer zó overtuigen, "dat iemand in Hong Kong er direct door tegen de muur wordt gegooid". De vorige plaat was echt iets van de band zelf: een antwoord op de plaat ervoor, zonder concessies. De goede energie die daarin zat, probeert de groep nu in te dikken. In het voorjaar hoopt de band te gaan opnemen, zodat het album rond de zomer uit kan komen. Bij het schrijven van liedjes worden de bandleden beïnvloed door de muziek waarnaar ze op dat moment luisteren. Op dit moment zijn dat wat Joost betreft Wilco, My Morning Jacket en de zachtere liedjes van The Who. "We proberen ook leuke, aparte structuren te bedenken", vervolgt Just. "Echte liedjes, maar met leuke vondsten. Wie weet gooien we het allemaal nog om, in die fase zitten we. Ik ben daar ook beter in geworden, accepteren dat iets anders ook mooi is. Dat het eerste idee dat in mijn hoofd zat, op een andere manier toch nog mooier kan zijn. Alles is nog inwisselbaar." Taxi to the ocean speelt vrijdag 12 januari op het Eurosonic festival in Groningen, om 20.00 uur in Club 29.