Op de vraag of er binnen gerookt mag worden, grapt een man in de rij: "Ja, roken, blowen, xtc, het mag allemaal. Als je maar niemand lastigvalt." De blikken van verschrikt achteromkijkende meisjes zijn onbetaalbaar. Het is geen alledaags publiek dat in Tivoli naar de Amerikaanse 'relirockband' Switchfoot komt kijken. Dat is merkbaar in de rij, in de zaal en aan de bar. De Helling was al snel uitverkocht toen bekend werd dat de Amerikanen van Switchfoot in Utrecht hun Europese tour zouden beginnen. Het optreden, georganiseerd door Xnoizz van de EO, is enkele dagen voor het concert alsnog verplaatst naar de Oudegracht. Dit alles dankzij de verplaatsing van Black Uhuru naar donderdag. Het contrast tussen Switchfoot-fans en mensen die nog snel een kaartje voor donderdagavond komen kopen, is de eerste reden voor het nodige vermaak. Zelden zal een voorprogramma zo'n opgewonden en enthousiast onthaal hebben gekregen als het Engelse Verra Cruz in Tivoli. Vol overgave maar zonder noemenswaardige kwaliteit fungeert het trio als tijdvulling. Een saaie drummer en bassist aangevuld met een eentonige en vooral onverstaanbare zanger, dat lijkt de enige juiste omschrijving te zijn. Dat neemt niet weg dat de volgzame zieltjes in Utrecht maar al te graag ritmisch meeklappen. Of het nu tijdens een refrein, couplet of beiden is. Om het naïeve en opgewonden aspect van de avond te onderstrepen wordt er tot vier maal toe enthousiast gegild, terwijl er slechts een gitaar wordt gestemd door een roadie. In deze kringen is Switchfoot een zeer populaire band. Vorig jaar stonden ze op het hoofdpodium van het christelijke Flevo-festival gepland. Destijds werd er afgezegd, vandaar wellicht de extra opwinding rondom dit optreden. Ook in 2001 stond de band uit Californië al op het hoofdpodium van datzelfde festival. Terugluisterend naar de opnames daarvan kan alleen maar geconcludeerd worden dat de band sindsdien enorm is gegroeid. Op hun vijfde studioalbum 'Oh Gravity' heeft Switchfoot de overduidelijke religieuze teksten ingeruild voor een meer achterliggende boodschap in hun nummers. Ook tijdens hun optreden in Tivoli zijn er geen toespraken over hun geloof in God, zoals dat in 2001 nog wel het geval was. Het is geen opwekkingsmuziek meer, beter bekend als 'hallelujah-liedjes'. Dat wordt vooral gekenmerkt door vrolijke, lovende teksten en veel herhalingen waardoor zeer meezinggevoelig. Ook nu komen sommige regels nog iets te vaak terug en zingt het publiek uitbundig mee, maar de teksten zijn toegankelijker en de muziek gelaagder geworden. Die muziek valt te omschrijven als een interessante mix tussen de Goo Goo Dolls en een minder explosief Green Day. Daarbij is het luchtige aspect dat wel vaker de kop opsteekt bij bandjes uit Californië te horen. Het zal wel aan de immer aanwezige zon liggen. Die gaat voor voor de 19-jarige Martijn Zwart wat feller schijnen als hij van zanger Jon Foreman opeens het podium op mag om mee te spelen. Zonder een seconde te twijfelen speelt hij mee op gitaar alsof hij al jaren een vast bandlid is. Helaas blijkt tijdens Switchfoot het ritmisch-meeklapvirus onuitroeibaar te zijn. Tijdens de nieuwste single 'Oh Gravity' valt de schade nog te overzien, maar het beste liedje van de avond 'Dirty Seconds Hands' gaat de eerste twee minuten bijna ten onder aan het irritante geklap. Niet alleen daarom is het een uitzonderlijk publiek. Nog ruim voor de reguliere set is afgelopen is de grote bar al gesloten vanwege een gebrek aan klandizie. Rustig avondje dus voor de bardames. Al met al is Switchfoot uitgegroeid tot een band die interessant kan zijn voor een breder publiek dan alleen mensen met shirts waarop 'Blij met Mij' staat gedrukt. Samengevat is het muzikaal sterk, afwisselend en gepresenteerd in een show die staat als een huis. Nu nog een ander voorprogramma en een cursus 'concertbezoek' voor de trouwe aanhang, dan komt het helemaal goed. Switchfoot en Verra Cruz Gezien: Tivoli, woensdag 31 januari 2007