Slechts enkele jaren geleden begon Pien Feith in haar eentje te spelen in Utrechtse cafés en kroegjes. Het duurde niet lang voor iedereen het had over de intense optredens van de eigenzinnige singer/songwriter. Wat volgde was een titelloze EP met vier liedjes vol emotionele uithalen. Inmiddels is Pien Feith een band en zijn de uithalen wat getemd. Zaterdag presenteert ze met de band haar EP 'The Wilderness Sound' in EKKO. Feith begon tijdens de middelbare school met het spelen in bandjes. Met achttien jaar had ze wat vrienden die van 'slechte punk' als NoFX hielden. "We besloten een bandje te beginnen en ik ging gitaar spelen," vertelt ze lachend. Ze had daarvoor nog nooit een gitaar aangeraakt en kreeg les van de broer van de bassist. "Niemand kon spelen en we deden wat covers, maar het klonk eigenlijk nergens naar." Feith begon intussen liedjes te schrijven, daar gebeurde vrij weinig mee. "De rest van de band vond mijn composities niet hard genoeg." Toen hetzelfde gebeurde bij een tweede band, besloot de selfmade muzikante het in haar eentje te doen en begon met de beruchte kroegoptredens. "De eerste keer solo-optreden vond ik doodeng," vertelt ze. "Niet lang daarna werd ik gevraagd voor Utrecht Plugt Uit en zo ging het balletje rollen." VAN SOLO NAAR BAND Tegenwoordig biedt het optreden in cafés weinig uitdaging meer. "Ik deed dat veel. Een paar keer per maand, zo'n twee jaar. Op een gegeven moment wil je wat anders." Met de nieuw te verschijnen EP wil de zangeres zich presenteren als band. Momenteel bestaat die uit drummer Sebastiaan Janssen, gitarist Melvin Wevers (beiden van de band Vehicle) en bassist Bart de Kroon, bekend van We vs. Death, Mercy Giants en The Good Son. De EP is geproduceerd door Mercy Giant's Mark Zuidema en Maarten Scherrenburg. Feith prijst zichzelf gelukkig met haar muzikanten. "De band begint het geluid steeds meer te vormen," legt ze uit. "Eerst kwam de basis voor liedjes nog vaak van mijn kant. Intussen componeren we steeds meer samen." 'The Wilderness Sound' verschijnt op Badmintone Records, het label dat Feith samen met Melvin Wevers opzette. Onlangs verscheen 'Broca' van Roy S. op het label en ook In Julia's Mind Scene gaat er wat uitbrengen. Een eenduidige sound heeft het label niet; de oprichters laten zich leiden door persoonlijke smaak. Feith: "Ik kan niet promoten wat ik niet goed vind. Onze muzieksmaak is breed en zo is Badmintone ook niet in een hokje te stoppen. Maar het is wel altijd muziek met een randje." DIVA'S In haar korte carrière opende Pien Feith voor artiesten als CocoRosie en Joan as Policewoman. Allemaal vrouwen van formaat die van wanten weten. Een naar geluidstechnici snauwende Joan Wasser kan Feith nog helder voor de geest halen. "Ik ben niet zo'n diva en hou niet van artiesten die zich een bepaalde houding aanmeten op het podium. Als een artiest kwetsbare, persoonlijke dingen zingt op het podium en vervolgens onmogelijk gedraagt, is dat voor mij ongeloofwaardig." Toch is de bijnaam 'La Feith' inmiddels wijdverspreid. "Daar moet je niet te veel van denken," zegt ze gelaten. "Ik ben niet bewust bezig een presentatie neer te zetten. Het is wel zo dat ik meer zelfvertrouwen heb gekregen. De eerste optredens was ik wat afstandelijk en stil op het podium, nu durf ik wel een praatje of een grapje te maken." Ze is zich ervan bewust dat haar reputatie binnen Utrecht inmiddels gevestigd is, "maar daarbuiten heeft nog niemand van Pien Feith gehoord. Bovendien maakt het niet uit hoe groot je bent, het is nooit een reden voor een kuthouding." VUURDOOP In de redelijk korte periode heeft Feith altijd haar eigen koers gevaren. Goede contacten met de programmeurs van EKKO en Tivoli zorgde voor de voorprogramma's, maar niet iedereen was daar even enthousiast over. Feith: "Sommige mensen vonden dat ik nog niet klaar was om in Tivoli voor CocoRosie te openen. Voor mij was het de vuurdoop. Ik was zo zenuwachtig dat ik de hele dag niets had gegeten, na het optreden had ik meteen knallende koppijn. Het heeft er in ieder geval wel voor gezorgd dat ik voortaan een stuk minder zenuwachtig was." Ook bij het uitbrengen van de EP laaien de goedbedoelde adviezen weer op. "Ik kreeg vaak te horen, bijvoorbeeld van labels, dat ik beter kon wachten met de EP en nog verder groeien en ontwikkelen. Ik vind dat onzin, want mijn muziek is altijd in beweging. Het is juist goed om wat uit te brengen, zodat je met de feedback aan de slag kunt." Zo ging dat ook met de eerste EP: "Ik deed maar wat. Dan breng je het uit en krijg je kritiek. Mensen zeggen dat het zwaar is, je wordt vergeleken met andere artiesten. Dingen waar ik voorheen niet bij stil stond." ZOEKTOCHT De singer/songwriter is volledig autodidact en denkt dus niet in akkoorden op de gitaar. "Ik heb de rust niet om de theorie te leren. Ik schrijf vanuit tekst en melodie en zoek daar dan de klanken bij." Een rechttoe rechtaan popliedje zit er niet bij. Luisteren naar Pien Feith is luisteren naar een persoonlijke zoektocht. Je volgt de zangeres door een landschap van grillige composities. "Ik hou niet van muziek die binnen de lijntjes is gecomponeerd. Het is belangrijk dat het spannend blijft, de aandacht vasthoudt. Ik ben altijd bang dat mijn liedjes saai zijn." Soms onterecht, zo wijst gitarist Melvin Wevers haar terecht. De band zorgt voor rechtlijniger liedjes. "De eerste EP was hysterisch, met veel uithalen. In The Wilderness Sound zit meer rust. Het is een logisch proces. Vroeger moest ik het hebben van dynamiek, want een liedje bestond maar uit vier akkoorden." Teksten schrijven gaat traag, in stukjes. "Soms moet ik vijf stappen zetten voor ik op een zin kom. Ik schrijf vaag, begin vanuit een idee en bouw daar een collage omheen." Dat laat ruimte voor interpretatie, soms de verkeerde. "Bij het gebruik van 'you' in een tekst, denkt men al snel dat het over een relatie gaat." Als voorbeeld geeft ze de tekst van 'Bones to Pick' met de regel 'I should have bones to pick with you, but I don't have no bone'. Hierin vertelt ze over een gesprek met een collega-muzikant die alle commerciële popmuziek vreselijk vond. "Daar was ik het niet mee eens, muziek moet niks. Ik dacht, hier zou ik tegen moeten vechten, maar ik had die behoefte niet. Zo is dus die zin ontstaan. Ik gebruik 'you' om een persoonlijke setting te creëren, dat maakt het minder abstract." Net als de muziek, zijn de teksten zijn minder hysterisch geworden. "Ik ben emotioneel wat rustiger. Toen ik de liedjes voor de eerste EP schreef, had ik gezondheidsklachten. Daardoor zat ik veel thuis en kon ik weinig leuke dingen doen. Dan raak je al snel in een mineurstemming." Vlak daarna ging de muziek lopen en keek ze weer wat positiever tegen dingen aan. Tegenwoordig is ze een stuk vrolijker. Dat is ook te zien aan de artwork van de cd. Lieflijke wolkjes en groene heuvel sieren de voorkant. In de binnenkant trotseert een klein vissersbootje dapper de hoge golven. Allemaal een redelijk bewuste keuze. Feith: "Ik wil van dat trieste, zwaarmoedige beeld af." De EP 'The Wilderness Sound is tijdelijk te beluisteren via de Luisterpaal van 3VOOR12 (zie de link in de balk rechts) Pien Feith EP Presentatie met de Pien Feith band, Mercy Giants, Hospital Bombers en Lucky Fonz III Zaterdag 24 februari Zaal open: 20.00 uur Aanvang Mercy Giants: 20.25 uur Entree 5 euro (of 10 euro inclusief de EP)