Met de gedachte dat de soep gegeten moet worden als het heet is, mag de eerste editie van het Le Guess Who festival ondanks een enkele programmatische misser en het niet uitverkopen als geslaagd worden beschouwd. Het gesloten balkon was volgens de organisatie ingecalculeerd: de eerste editie van een dergelijk festival dient om je op de kaart te zetten en dan is het niet erg als het geen volle bak is; London Calling is ook niet altijd uitverkocht geweest. Maar wat voor dat festival in Paradiso wél werkt en op Le Guess Who dit weekend wat minder uit de verf kwam, is de muzikale hegemonie. Het grootste deel van de afzonderlijke optredens was overtuigend, maar Canada als bindmiddel bleek niet het hele weekend even sterk.
VRIJDAG
Young Galaxy verzorgde een zeer matige aftrap van het weekend. Frontman Stephen Ramsay zong regelmatig echt vals en zijn Liam Gallagher-jas met bontkraag en opgestoken capuchon maakte het contact met het publiek er niet beter op en het als het nummer na de kreet 'This is where we bring the house down!' geen noemenswaardig verschil laat merken met het voorgaande, haken we definitief af.
Het overwegend jonge publiek blijkt vooral voor Hot Hot Heat gekomen, niet bepaald de nieuwste band en daardoor niet erg representatief voor de rest van het weekend met een grotendeels nog onbekende line-up. Tivoli is de laatste show van de tour en de gedrevenheid werkt aanstekelijk. De band is geboekt voor anderhalf uur, maar klokt een krap uur als ze na de toegift van het podium verdwijnen.
In het dikke uur tot de volgende band had nog makkelijk een andere Canadese act gepast, maar in plaats daarvan krijgen we de lokale dj Illvester die het publiek vanaf het podium mag warmhouden tot Duchess Says begint. De man is onderhoudend, maar de platenkeuze had wel iets meer met de avond te maken mogen hebben - voor de Arctic Monkeys gaan we wel naar Pop-o-Matic. Duchess Says-zangeres Annie-Claude maakt vooral indruk met haar enorme schreeuwstrot en stuiterende podium-act, waarbij ze de stapel decor-televisies naast de boxen omver kegelt. De security-medewerkers kijken gespannen toe als Annie het halve publiek op het podium uitnodigt.
Dat trucje wordt na de tweede set van Illvester even later herhaald door Thunderheist, dat de aandacht rond de Bubblegum EP live niet helemaal waar maakt, maar zangeres Isis geeft wel de spannendste performance van de avond. De fles sterke drank gaat al snel het publiek in en de bezoekers vooraan hebben al snel lak aan de hekken op de rand van het podium.
Het is inmiddels twee uur 's nachts als het feestje naadloos overloopt in de set van MSTRKRFT. De smerige beats van het duo zijn de ideale soundtrack voor het hoogtepunt van de vrijdagnacht, jammer dat er zoveel pauzes moesten zijn tot het zo ver was.
ZATERDAG
Tivoli is op de tweede avond omgetoverd in een gezellige huiskamer: luie sofa's, staande schemerlampen, gordijnen en grote lampekappen aan het plafond. Er is zelfs een tweede podium in de zaal neergezet. Opener van de zaterdag is Julie Doiron, geen onbekende naam in de Canadese indie-scene. Met haar band Eric's Trip was ze de eerste Canadese act bij het prestigieuze Subpop-label, inmiddels is mevrouw Doiron vele soloplaten verder en weet ze het binnendruppelende publiek schijnbaar moeiteloos te boeien met haar liedjes die stuk voor stuk klinken als strikt persoonlijke confessies, maar nooit ten onder gaan onder pseudo-melancholische zwaarmoedigheid.
Bij Lightning Dust rijst de vraag wat er toch aan de hand is met de Canadese Meisjes en Dat Haar Voor het Gezicht. Bij Julie Doiron viel het al op, maar ook Amber Webber, het zingende deel van duo Lightning Dust, verbergt veelvuldig haar gezicht en mimiek achter een gezichtsbedekkende pony. Bij Webber past dat in ieder geval perfect in het plaatje. Ze staat erbij als een jongere reïncarnatie van ma Flodder, maar dan wel zonder sigaar en met gouden stem. Muzikaal weet Webber met haar makker Joshua Wells (samen ook actief in retro-rock collectief Black Mountain dat deze avond zal afsluiten) een optreden lang te boeien. De classic-rock sound van Black Mountain loeit ergens in de verte, maar Webber en Wells verkleinen het spectrum zodanig met een episch, gloedvol en toch transparant geluid, dat verdere associaties met Ma Flodder gelukkig achterwege blijven. Met nog minimaal twintig minuten speeltijd op de klok, sjokt Webber al van het podium.
Montag doet op het kleinere podium waar het voor gekomen is: die melancholische grijns van ons gezicht spelen. Het is zo vrolijk, Fransig, los en poppy dat de joie de vivre al snel weer onverdroten door onze aderen pompt. De opgewekte en ironische attitude van Antoine Bédard, het creatieve brein achter Montag, voelt bijna als een verademing na de al dan niet gespeelde desinteresse van Amber Webber. Er worden grapjes gemaakt, liedjes geduid ('dit is een liedje over een museum voor alle mooie herinneringen die mensen hebben', de lieverds) en tussen de luchtige, slim gearrangeerde en vooral heerlijke electropopliedjes door, is de zaal inmiddels behoorlijk volgelopen.
Misschien heeft dat wel met Caribou te maken, een van de grotere namen van de avond. Met een mix van krautrock en nineties psychedelica heeft de band inmiddels al veel lovende kritieken ontvangen. Ook vanavond doen Dan Snaith en zijn mannen niet de minste moeite om tere popzieltje voor zich te winnen. Veelvuldig kruipt Snaith achter zijn drums om de vaste drummer in woord en daad bij te staan. Jammer is misschien dat door al dat geweld de stem van Snaith wat ondergesneeuwd raakt en de set daardoor misschien net iets teveel inzakmomenten kent. Gelukkig is een inzakmoment bij Caribou nog altijd behoorlijk relatief, en is juist 'She's the one', in al zijn eenvoud, een van de hoogtepunten.
De verassing van de avond is Miracle Fortress. De band van Graham van Pelt klinkt scherper, venijniger en onstuimiger dan op de ook al zeer aardige debuutplaat 'Five Roses', die hij overigens ook zelf compleet inspeelde. Met liedjes als het heerlijk uitgerekte Beach Boys-achtige 'Hold your secrets to your heart' en het atmosferisch, dromerige 'This Thing About You' bewijst Van Pelt dat het adolescentenidioom verder, dieper en veelomvattender kan maken dan vaak gebeurt.
Black Mountain blijkt hierna voor het verkeerde festival geboekt: de band zou het hoogtepunt van Roadburn in 013 kunnen zijn. Een deel van het publiek gaat mee in de trip die de teruggekeerde Ma Flodder met haar bandgenoten neerzet, maar de logge stoned-aandoende rock slaat - in tegenstelling tot twee jaar geleden in EKKO - vanavond niet iedereen aan. Halverwege de set heeft een groot deel van de bezoekers de jassen gepakt. Voor een spetterend slot van het festival hadden de twee avonden wellicht omgedraaid mogen worden, maar als er de volgende keer minder gaten in het programma zitten en de line-up iets consistenter kan, is er zeker potentie voor een vervolg op Le Guess Who.
Gezien: Le Guess Who-festival Tivoli Oudegracht, vrijdag 30 november en zaterdag 1 december 2007
Tivoli beleefde een bijzondere tweedaagse met de eerste edite van Le Guess Who, het festival voor nieuw Canadees talent. De vrijdag kende teveel pauzes maar kreeg met Thunderheist en MSTRKRFT toch een daverend slot. De tweede avond verdiende een passender afsluiter dan Black Mountain.