Waar popliefhebbers al enige tijd pronkten met Vanessa Mae, en zowaar Nigel Kennedy bekend staat als punkviolist, kunnen de goths in dit genre niet achterblijven: ook zij hebben hun eigen violentrots. Haar naam is Emilie Autumn. De 28-jarige Amerikaanse violiste werd ontdekt door de eerder genoemde Kennedy en heeft inmiddels opgetreden met bekende artiesten als Courtney Love en Billy Corgan (overigens ook ex-vriendinnetje van laatstgenoemde). Vorig jaar kon menig Utrechter al kennis met haar maken in De Helling tijdens Summer Darkness. Afgelopen vrijdag stond ze wederom op dit podium, deze keer uitverkocht. Het voorprogramma wordt verzorgd door de eveneens Amerikaans goth Lucas Lanthier (oprichter en frontman van Cinema Strange en Deadfly Ensemble). Voor een halfvolle zaal speelt hij lieflijke liedjes. De man met de twee kleine schattige staartjes heeft een eentonig repertoire. Met een eigenaardig hoge stem voor iemand van het mannelijke geslacht, zingt hij zoete, middeleeuwse liedjes terwijl hij zichzelf op zijn semi-akoestische gitaar begeleid. Erg boeiend is het niet. Met theatrale gezichtsuitspattingen probeert hij zijn publiek te raken, maar de bezoekers zijn duidelijk voor iemand anders gekomen. Visueel gezien kan het concert van Emilie al niet meer stuk. Puberende gothicmeisjes kijken verrukt naar de high tea prullaria, opgemaakte knuffelbeertjes, kaarsjes met roze lintjes en andere frutsels en franjes. In het midden staat Emilie’s pronkstuk: een zwart-wit gestreepte elektrische viool compleet met rode glitter versiering. Het hysterische gegil van de dertienjarigen geeft het begin van het concert aan. Emilie is het podium opgeklommen en heeft met het eerste nummer ‘4 O’Clock’ een waar tea time tafereel van start laten gaan. Geen cup-a-soup vandaag, maar echte Engelse thee. Als echte Brit voelt ondergetekende zich al helemaal thuis. Hoewel Emilie bekend staat als solo artieste wordt ze door maar liefst vier gothic lolita’s bijgestaan. Miss Vecona, Aprella, Veronica, en Suffer zijn vanavond aanwezig. Miss Lucy ontbreekt. Wegens een ongeval in het Asylum, zo vertelt Emilie ons. Het optreden heeft iets weg van een toneelstuk. Met een rattestaart die ze vanavond aan haar gothic outfitje bevestigd heeft, zwaait Emilie heen en weer tijdens het zingen van nummers als ‘Opheliac’, ‘Swallow’ en ‘Liar’. Terwijl ze het nummer ‘I Want My Innocence Back’ zingt, geniet miss Vecona nog maar van een kopje thee. Zingen kan Emilie, maar het grunten en geschreeuw in sommige nummers kan ze beter laten. Haar hoge zangstem is daar te mooi voor en bovendien ziet ze er daar veel te schattig voor uit in haar wit-roze pakje. Emilie is lief, mooi, schattig en stoer. Ze heeft lol in haar optreden wat aanstekelijk werkt bij het publiek. Giechelend gooit ze spekjes in het publiek dat er maar al te graag een wil vangen. Vol verbazing raapt de jongen voor mij een kleffig spekje van de plakkerige Helling vloer op en eet het gretig op. Een echte fan… Dat Emilie niet alleen kan zingen bewijst ze in de indrukwekkende vioolsolo, waar ze even helemaal alleen voor in de spotlights gaat staan. Terecht, want een vioolsolo als deze is onvergelijkbaar; zoveel distortion in combinatie met haar vliegensvlugge linker- en rechterhand geven een verpletterende industrial sound. Victoriaanse clavecimbel geluiden brengt ze voort door haar spel op de toetsen. Het optreden verloopt zonder problemen en Emilie weet als geen andere violiste een perfecte mix te maken tussen oude en moderne muziek. Om het enthousiaste publiek te belonen, keert ze nog terug voor een toegift. Dit met het nummer ‘The Art Of Suicide’. Ironisch als ze is klinkt een clavecimbel versie van ‘Always Look On The Bright Side Of Life’ door de speakers wanneer ze na de toegift het podium verlaat. Emilie Autumn Gezien: Tivoli de Helling, vrijdag 7 december 2007.