Net voor het einde van het jaar komt PerCeptie met zijn gelijknamige debuutalbum. Tijdens de albumpresentatie werd al duidelijk dat de meeste nummers lekker energiek zijn, maar op de cd komen de nummers nog beter tot hun recht. Met frisse producties van Inf en een mooie mix van luchtige en diepgaande tracks vat het album op alle fronten de luisteraar bij de kraag. Het album begint met De Gave en Bleep Bleep, twee nummers die gelijk de toon zetten met veel energie en scherpe raps. Perceptie flowt lekker over de muziek terwijl hij uitlegt waarom hij nou zo goed is. Gelukkig gebeurt dit met genoeg zelfrelativering, zodat het nooit vervelend wordt. De nummers die hierop volgen, wisselen elkaar af qua sfeer. De Kwestie, Mijn Pad en Op De Uitkijk zijn tekstueel een stuk dieper dan de eerdere nummers en laten de kritische stem van PerCeptie horen; niet alleen over de maatschappij, maar ook zijn eigen leven bekijkt hij objectief en hij is niet bang zichzelf bloot te geven. Dit soort nummers zorgen voor een mooie variatie met nummers als Die BomShit of Neem Het Voortouw, waar het overduidelijk niet meer gaat over zware onderwerpen. Deze geven het album dan ook veel van haar kracht. De afwisseling houdt de luisteraar geboeid en zorgt ervoor dat je niet snel nummers zal tegenkomen die je wil overslaan. Grote man achter die afwisseling is misschien wel producer Inf. Hij creëert heerlijke achtergronden voor PerCepties verhalen, waarbij ieder nummer een eigen geluid heeft gekregen. Vol met heerlijke samples, harde drums en af en toe de trompet van Kyteman. Dat is ook de enige gastartiest die voorbijkomt. PerCeptie neemt de term soloalbum heel letterlijk, maar heeft ook niemand anders nodig. Zijn stem eist aandacht, zijn raps houden die vast en door de manier waarop hij ‘zijn’ verhaal vertelt, wil je ook helemaal niemand anders horen op dit album. Uiteindelijk is PerCeptie erin geslaagd om een heerlijk album af te leveren, waarbij het enige minpunt misschien de speelduur is. Met maar twaalf nummers - waaronder een intro en een interlude - die vaak de drie minuten nog niet halen, ben je al snel aan het einde van de cd. Dat is jammer, maar aan de andere kant: het feit dat je als luisteraar meer wilt, geeft alleen maar aan hoe goed dit album is.