Het is een middag van uitvoerders in de Nicolaïkerk. In de popmuziek zou je zeggen dat het coverbands zijn, maar nu zijn het artiesten die stukken op dragen. Van oudere componisten als Bach, maar ook nieuwer werk van onder andere Metallica. Alles is pais en vree. Het publiek komt al snel tot rust en vecht tegen de slaap. Voor organist Stephen Taylor, die vast verbonden is aan de Nicolaïkerk, zijn lang niet alleen goths op komen draven. Zijn orgelconcert hoort in een serie zomerorgelbespelingen die de Nicolaïkerk organiseert. Met als publiek voornamelijk senioren die ruim een kwartier van tevoren al aanwezig zijn. Taylor begint zijn uitvoering op het kleine Sweelinckorgel, een wat kleiner pijporgel die beneden in de kerkruimte staat. Bezoekers van het Summer Darkness festival zijn laat en de ruimte rond het miniorgel is al gevuld met de grijze koppen. Dus alle zwartgekleden moeten plaatsnemen in een verdomhoekje. Vanuit ooghoeken wantrouwig bekeken door de zestigplussers. Taylor, voor de gelegenheid in zwarte blouse en broek, heeft gekozen voor toegankelijke stukken van vader en zoon Bach en du Mage. Zijn hele lijf speelt mee en dat moet ook wel. Niet alleen bespeel je een dubbele rij toetsen met je handen, maar ook voor je voeten heb je nog een bak pedalen. Vaak speel je dus drie melodielijnen door elkaar. De ouderen genieten met ogen dicht. Of slapen, dat weet je maar nooit. Een enkeling schrikt duidelijk zichtbaar wakker. Betrapt! Voor de mensen die houden van bombast neemt Taylor ook nog plaats achter het grote hoofdorgel. Dat is kerkorgel zoals het hoort te klinken! Vervolgens het programma van Summer Darkness. De vier cello's van Sundqvist worden nauwkeurig gestemd. Apocalyptica zette ooit de trend met het vertalen van metalrepertoire naar strijkers arrangementen, zoals 'Nothing Else Matters' van Metallica. Deze uitgekauwde klassieker staat ook op het repertoire van Sundqvist, maar verder spelen deze jonge dames en heren hun eigen materiaal. Volgens de bandsite zit er ook een drummer in de groep, maar gelukkig is die er vandaag niet bij. Hierdoor komt het cellospel veel beter uit. De verdeling tussen ritme, akkoorden en solopartijen wisselt en intrigeert. Na afloop krijgt het viertal een staande ovatie. Er is nog weinig publiek over als Parsley de kerk betreedt. Het tweetal brengt oude Ierse folk op harp en gitaar. Ze bestaan nog maar kort. Gitarist Ed ten Hoedt speelt zelf ook harp in langer bestaande Sunflower, wat ongeveer dezelfde muziek maakt. Er komen veel oude traditionals aan de orde en ook een zelfgeschreven nummer door harpiste Marieke Lesparre wat natuurlijk nog een traditional moet worden. De onderwerpen van de nummers zijn ook zo Iers als het maar kan. Verering van het nationale symbool van Ierland; de harp. Verder veel elven, wisselkinderen en mistige wouden. Niks op aan te merken, maar het genre is zo sussend, zo kalmerend. Het publiek hangt op zijn stoel en verlangt naar sfeerlicht, een bed en een voetmassage. Slaperig wandelen ze de koele kerk uit en de zon weer in. Het voelt als vier uur 's nachts, maar het is nog lang geen avond. (Alle foto's zijn van Sundqvist; die van Stephen Taylor en Parsley volgen later.) Summer Darkness dag 3 Stephen Taylor, Sundqvist en Parsley Gezien: zaterdag 11 augustus 2007, Nicolaïkerk