Het was een vreemde gewaarwording. Jaar in jaar uit speelde Low, iedere keer dat ze in Nederland waren, maar in 1 zaal: Paradiso. Een zaal die - net als Low - ruimte ademt. En die met zijn religieuze historie als geen ander past bij het magische, minimalistische bandgeluid. Op de beste momenten (2003, 2007) voelden Low's Paradiso-optredens zelfs heilig aan. Met dank - uiteraard - ook aan de setting. Voor ondergetekende is er dan ook geen band die in de Amsterdamse poptempel zo oorstrelend en hartverscheurend mooi klinkt als dit dit in religie gedrenkte 'slowcore'-trio uit Duluth, Minnesota. Dat ze de grote zaal inmiddels lang niet meer vol krijgen, is bijzaak. Low kruipt onder je huid, grijpt je bij de kladden, laat je waterlanders rijkelijk vloeien. Keer op keer. Terugdenkend aan de fenomenale laatste show in Paradiso, afgelopen mei, zijn de brokken zelfs nog steeds niet uit mijn keel verdwenen. Ergens mag het dan ook jammer heten dat de Amerikanen voor hun eerste Utrechste show in acht jaar niet de ruime Tivoli-zaal aan de Oudegracht - of de Geertekerk, waar My Brightest Diamond spoedig speelt - toegewezen kregen, maar de kleinere, van iedere vorm van spiritualiteit gespeende Helling. Die fysiek met moeite halfvol was, maar wel uit zijn voegen barstte van toewijding. Een zaal bovendien waar het subtiel-meeslepende Low-geluid, zelfs zonder de extra warmte van Paradiso, op adembenemende wijze de oren kietelde. En dat terwijl ze er ogenschijnlijk vermoeid uitzagen, aan het eind van een korte vakantietournee. Hun liefde voor Amsterdam - afgelopen mei nog betuigd in Paradiso - dreef het centrale Low-echtpaar, zanger/gitarist Alan Sparhawk en drumster/zangeres Mimi Parker tot het idee dit jaar een vakantiehuisje in onze hoofdstad te huren. Nieuwe bassist Matt Livingston mocht ook mee, zodat fietstochten met de kinderen konden worden afgewisseld met wat showtjes hier en daar. Helaas niet op - what's in a name - Lowlands (hoe perfect de Juliet-tent ook was geweest), wel op Pukkelpop en het Groninger theaterfestival Noorderzon. Met het slotakkoord in Tivoli de Helling. Alwaar de band tijdens de eerste nummers al een muisstille zaal wist af te dwingen. Om vervolgens steeds indringer door merg en been te gaan, met een bloemlezing uit het inmiddels omvangrijke prachtoeuvre. De nadruk leggend op het voor (s)lowcore-begrippen noisy 'The Great Destroyer' (2005) en het recente meesterwerkje 'Drums & Guns', louterde Low in De Helling met verstilde songs, waarin dreiging en schoonheid elkaar innig omhelzen, en vooral: met de bloedstollende samenzang tussen Sparhawk en Parker, die het iedere toehoorder bijkans onmogelijk maakte met droge ogen de zaal uit te lopen. Wanneer Low na een strak begin de teugels laat vieren en een persoonlijker aanpak verkiest, weet ze iedereen in het publiek zelfs naar nog hoger sferen te leiden. Nonchalante opmerkingen van Sparhawk ('Elvis the walvis' staat vanaf nu in ons geheugen gegrift), uitvoerige podiumdiscussies over het volgende in te zetten nummer en het spelen van enkele verzoeknummers, met toegift 'Over the ocean' als hypnotiserend hoogtepunt, zorgen ervoor dat iedere sterveling na afloop klaar staat met gebalsemde ziel het pand te verlaten. Maar niet alvorens van gelukzaligheid de handen stukgeklapt te hebben. De smeekbede heeft effect. Wanneer het gejoel blijft aanhouden, zelfs wanneer dj Das Bob al zijn tweede plaat heeft scherpgezet, verschijnen Sparhawk, Parker en Livingston voor de laatste keer op het podium. Om het verstilde ' When I go deaf' (van 'The Great Destoyer') in te zetten, uitmondend in een gitaareruptie om van te watertanden. Voorzover iemand in de zaal dat nog niet deed, bij deze absolute meesterband. Low & Templo Diez Gezien: Tivoli De Helling, woensdag 22 augustus 2007