GUN Magazine is dood. De makers kregen langzamerhand andere prioriteiten: Léon Geuyen en Olaf Koeneman hebben geen zin meer om meningen te vormen en vooral ook geen tijd genoeg meer om er écht voor te gaan. Het is begonnen als blad dat vier keer per jaar uitkwam en het is geëvolueerd tot en gestorven als weblog. GUN Magazine is acht jaar geworden. Het duo geeft uitleg in de studio van Utracks. "We vonden er niets meer aan", grapt Léon. "De geijkte redenen: tijd ontbreekt, daardoor verslapt de aandacht van de lezer. Je moet overal een mening over hebben. Olaf zei het net al: 'Wat is het toch lekker om geen mening meer te hoeven hebben over allerlei cd's'. Voordat je echt blasé en vooral cynisch wordt, moet je gewoon stoppen. Dat punt hadden we bereikt." Tijd zoeken om te schrijven en meningen te vormen hoeft dus niet langer. Ze vinden meer voldoening in het maken van muziek of het bekijken van een film dan door zich te verdiepen in de zoveelste stapel demo's. De twee personen achter GUN stoppen er dan wel mee, maar waarom hebben zij niet besloten het stokje over te geven aan anderen? Olaf legt uit: "Dat had gekund, maar het is begonnen als twee- of driemansproject en het voelt goed om het ook zo te begraven. Het was onze site en er schreven slechts sporadisch enkele mensen voor ons. Uiteindelijk hebben we veel, in ieder geval het schrijfwerk, met zijn tweeën gedaan." Bij een begrafenis hoort koffie, cake en al dan niet oprechte condoleances. Wanneer gaan de ovens aan, wordt het gat gegraven en kan er op passende wijze afscheid genomen worden van de door velen gewaardeerde site? Het duo weet het nog niet. "Daar hebben we het alleen nog maar informeel over gehad. Dat zal ook vast wel komen, maar het is volstrekt onduidelijk hoe, wat, waarom en wanneer." Eén van de eerste vragen bij het nieuws van iemands overlijden is vaak 'was hij ziek dan?' of 'waaraan is hij gestorven?'. Ook bij GUN waren er ziekteverschijnselen voordat de stekker er definitief werd uitgetrokken. De laatste maanden zat de site niet meer bovenop alle nieuwtjes en kon de lezer eigenlijk wel een weekje overslaan zonder veel te missen. "Het speelde al wat langer uiteraard en we hebben het zien aankomen. We wilden meer doen dan we konden." In eerste instantie werd er wel gedacht aan het toedienen van vers bloed om GUN weer aan te laten sterken, maar dankzij de eigenwijsheid van het duo is dat niet gebeurd. "Dat had ook veel energie gekost. Weet je, een weblog is zo gemaakt. Als mensen dat willen, doe dat dan vooral. Maar dat hoeft niet onder de GUN-vlag." BEGIN Hoewel Olaf en Leon zeggen dat er met GUN niets meer dan een lege kist te erven valt, heeft de site toch een naam opgebouwd binnen Utrecht. "Toen wij begonnen, was er gewoon niets. Wij hadden het relatief makkelijk, want doordat we iéts maakten, kreeg het vanzelf naam. Dat groeide uit tot iets met een reputatie waar mensen waarde aan hechtten. Er waren ook mensen die zich er juist aan stoorden. Het riep allerlei emoties op, waardoor het een naam werd. Of dat nou een grote was of niet, dat maakt niet uit. Wij hoefden daar niet veel voor te doen, behalve tijd vrijmaken om stukjes te schrijven." Alles wat bij de heren critici binnenkwam, werd besproken. "Dat doet niet iedereen. 3VOOR12/Utrecht niet, Kindamuzik niet, wij bespraken álles. Dan kun je er donder op zeggen dat het niet allemaal hosanna is." Naast het sterfbed ligt nog een hele stapel met onbeschreven demo's en platen. Werk dat ze eigenlijk nog wel hadden willen recenseren. "Daar zat bijvoorbeeld Silence Is Sexy tussen. Ik heb wel even moeten slikken, vond dat echt vervelend. Ik kan wel tot in de eeuwigheid een schuldgevoel over houden, maar dat verandert uiteindelijk niets." De 'gedupeerde' bands kregen de olijke boodschap vooral in hun biografie te schrijven dat GUN het allemaal geweldig vond. Vervelende reacties op hun recensie kunnen ze zich nauwelijks herinneren. "Het is ook maar een mening en de meeste mensen zullen dat ook wel begrijpen. Als ik het niet leuk vind, is er vast iemand anders die dat wel doet." EINDOORDEEL De begrafenis zal dan wel komen, maar vallen de makers van GUN Magazine, Olaf en Léon, ook daadwerkelijk in een zwart gat? Het lijkt van niet. Zelf weer muziek maken zal vanaf nu hun tijd gaan opslokken, naast het huiselijke aspect van vrouw, kinderen en nieuwe huizen. De dag des oordeels nadert, maar GUN Magazine zal ongetwijfeld niet in het vagevuur hoeven te smeken voor een positief eindoordeel. De recensenten zijn van begin tot eind kritisch geweest en gebleven, of het nu een onbekende beginneling betrof of gevorderde bands waarmee ze zelf bekend of bevriend waren. Het ging niet om het volgen van de meute (lees: vaderlandse muziekpers) maar om de eigen mening en om het eigen gevoel zo puur mogelijk beschrijven. "Het gaat erom dat op het moment van schrijven iemand zijn hart laat spreken. Dan is de recensie altijd eerlijk."