Vrienden van de poëzie, krijst uw ketel zich wel eens droog in de keuken? De ketel van Sander Terbruggen wel, vertelt hij ons in "De Dans van Pepita", het tweede nummer en tevens de titeltrack op de EP van Nachtwezens. Terbruggen is naast dichter ook tekenaar en vormgever en mede-oprichter van Festival Mooie Woorden. Alsof de creatieve bron dan nog niet op is, kunnen we nu ook naar zijn muziekproject luisteren. Voorzichtige conclusie: Terbruggen zou wel eens een veelzijdig mens kunnen zijn. Minder voorzichtige conclusie: Terbruggen zou wel eens iets teveel hooi op zijn vork kunnen hebben genomen. Muziek en poëzie, je moet er maar op komen. Elke gemankeerde dichter verzucht tijdens zijn schaarse momenten van inzicht wel eens dat het toch schandelijk is dat al die popliedjes (van elke poëtische kwaliteit gespeend!) dagelijks de ether ingeslingerd worden. Werkelijk, er zouden eens mooie liedjes met Diepe Teksten gemaakt moeten worden. Tijdens de laatste Nacht van de Poëzie bleek het wonderlijk mooi uit te kunnen pakken met die muziek en Diepe Teksten. Dat het echter een risicovolle onderneming blijft, blijkt uit de EP van Nachtwezens. En dat ligt niet aan de muziek van Jeroen Kuiper (o.a. ex-gitarist J. Perkin). Want die is afwisselend spannend, dromerig, fijnzinnig (ja, soms zelfs teder!) om dan weer stuwend en puik rockend steeds de spijker op de kop te raken. En dat allemaal met een perfect gevoel voor de sfeer van de woordenstroom die Terbruggen er tussendoor uitspreekt. Maar die stroom van teksten is een ander verhaal. Terbruggen heeft zeker een fijne stem; hij klinkt helder, sympathiek en eerlijk. Dit oordeel geldt echter niet voor de teksten die hij debiteert. Surrealisme oké, dat kunnen we altijd gebruiken in de door klein leed en navelstaarderij gedomineerde norm van de Nederlandstalige muziekgenoten. Spinvis bijvoorbeeld, vaart er wel bij. Net als Gorki. Maar alles wat die muziek bijzonder en ontroerend maakt mist bij Nachtwezens. Het snijdt nergens. Het doet nergens pijn. Het heelt ook niet, laat staan dat het ontroert. Het kan natuurlijk ook komen doordat uw recensent geen kaas heeft gegeten van de experimentele muziek anno nu, dat spijt hem dan oprecht. Maar dan nog, uw recensent houdt met heel zijn ziel van muziek en heeft ook wel eens een boekje gelezen. En hij zegt dan ook: als we naar mooie muziek willen luisteren, gaan we wel naar het Concertgebouw en als we experimentele poëzie willen, trekken we wel iets van Lucebert uit de kast. Nachtwezens dus: prachtige muziek, sympathieke stem, hermetische woordenbrij. Het is jammer. Nachtwezens - 'De Dans van Pepita', Eigen Beheer, 2007