Bij het horen van ‘The Wall’ in ’81, was Peter Chattelin meteen verkocht. Ondanks de plaat keer op keer af te spelen, wilde hij meer: zelf ‘The Wall’ opvoeren met dezelfde vibe en emotie als bij de shows van de echte Pink Floyd. Dit resulteerde in 1994 in Pink Project. Een project dat verder ging dan alleen liedjes coveren en idolen imiteren. ‘The Wall Tour’ had het kinderkoor, de lugubere cartoons en de achtergrondzangeressen. Daarna breidde het project uit met optredens ter ere van andere albums zoals ‘The Dark Side of the Moon’. Op de site van Tivoli werd de show aangeprezen als een 'totaalshow volgens geheel floydiaanse standaard... you won't forget!' Van dat verhaal blijft weinig over; niks geen special effects, maar alleen de muziek. Gewoon een band dus: casual geklede mannen en vrouwen in opperste concentratie. Ze spelen werk van de jaren zeventig tot en met de negentiger jaren, hier en daar aangevuld met solomateriaal van David Gilmour en Roger Waters. Een van de openers is het populaire ‘Another Brick in the Wall’ dat vrijwel meteen aantoont hoe strak deze Hagenezen spelen. Ze moeten er dan nog wel in komen. Het geluid is op sommige momenten niet al te vriendelijk voor het gehoor en de zang gaat nog wel eens de mist in. Wat goed werkt is de Gilmour/Waters-verhouding die Pink Project hanteert bij de zangpartijen. Peter Chattelins stem lijkt behoorlijk veel op die van Pink Floyd-bassist Waters. Af en toe is er ruimte voor wat speling, maar niet teveel. Improvisatie is eigenlijk al bijna niet mogelijk bij deze muziek en het gaat hier immers niet om vernieuwing, maar het creëren van de magische Floyd-sound. Hier komen ze aardig bij in de buurt, mede dankzij de bekende geluidssamples van ‘Time’ en ‘Money’ en een topsaxofonist die een song als ‘Set the Controls for the Heart of the Sun’ compleet maakt. Pink Project blijkt een vaste aanhang te hebben die graag van zich laat horen. Na een pauze van 10 minuten worden de nieuwe bezoekers ook enthousiast. Er wordt meegedeind en hard meegezongen bij ‘Wish You Were Here’ door de bezoekers, van toch voornamelijk middelbare leeftijd. Een hoogtepunt is ‘Dogs’ van het album ‘Animals’, een bijzonder uitdagende song door zijn lengte. De presentatie van de band had wat frisser gekund, maar de concentratie liet dit niet altijd toe. De opkomst op het podium voor de toegift was behoorlijk amateuristisch en slap, maar waarschijnlijk heeft dit meer met de leeftijd te maken dan het enthousiasme. Dit kan ook de pauze tussendoor verklaren. Hoe dan ook, Pink Project heeft het aardig voor elkaar gekregen een rauwe en spacey sound te reproduceren die hier en daar voor kippenvel zorgden - iets waar lang niet iedere tributeband in slaagt. Maar met de visuele attributen erbij zou het écht in de buurt komen van het origineel. Het publiek is van tevoren behoorlijk lekker gemaakt met de belofte van een totaalshow. De kans is groot dat verwachtingen niet zijn waar gemaakt. De vraag is of Tivoli hiervan op de hoogte was. Zo ja, dan verdienen ze een draai om de oren. Pink Project Gezien: Tivoli, zaterdag 7 april 2007