"I am trying to be heroic in an age of modernity. I am trying to be heroic as all around me history sinks. So I enjoy and I devour flesh and wine and luxury. But in my heart I am lukewarm; nothing ever really touches me," zijn de eerste woorden waarop Bloc Party-voorman Kele Okereke het uitzinnige publiek in het uitverkochte Muziekcentrum Vredenburg trakteert. Drie-en-een-halve minuut later voegt de in een rood wollen vestje gestoken zanger hieraan toe: "East London is a vampire, it sucks the joy right out of me." Woorden die lijken te getuigen van een loden last die Okereke's fragiele schouders te torsen hebben. Een last die zich al in de vroege momenten van Bloc Party's carrière laat kennen wanneer de band het enorme succes van het debuutalbum 'Silent Alarm' en de daarop volgende tournee met enigszins lede ogen aanziet. Van superlatieven barstende lofuitingen in de pers, rock-and-roll lifestyle, drank, drugs en groupies ten spijt verworden interviews in die tijd tot jammerklachten op de zinloosheid van touren en plezier in hun vak lijken de vier iele heren dan al te zijn kwijtgeraakt. Desondanks betoont Bloc Party zich een belangrijk speler in de hedendaagse Britse rock door juist niet op pubhedonisme of straatschoffierealisme in te zetten en hedendaagse politieke - wellicht zelfs existentiële - thema's niet uit de weg te gaan. 'A Weekend in the City' is dan ook een tweede album dat moeiteloos fikse stappen voorwaarts zet en tegelijk tekstuele diepgang (racisme, forensensleur, consumentisme) toont. Voor sommigen echter zanikt Okereke wat teveel; zo erg is het toch niet? Hoe dan ook; de fenomenale ritmesectie is op zijn minst goed voor dansante acties, daarvoor zorgt bijvoorbeeld terugkeersingle 'The Prayer' wel. Wanneer om half tien het licht in het volgepakte amfitheater van Muziekcentrum Vredenburg dimt en Bloc Party aftrapt met het weinig hapklare 'Song for Clay (Disappear Here)' is de race van de avond op slag gelopen. Midvoor ontstaat direct een prettig stuiterende pit, honderden kelen brullen met Okereke mee, die het onthaal verwelkomt met een stralende brede glimlach. Weg sikkeneuren of klagen, weg lauwwarm gevoel; Okereke trekt na het openingssalvo meteen zijn vest uit en gaat onverdroten aan de slag. Ondertussen geniet hij met volle teugen van wat hij na afloop de beste show van de tournee zal noemen. Voor die uitspraak is dan ook alle reden, want of Bloc Party nu in de oude doos grabbelt ('This Modern Love', 'Banquet', 'Like Eating Glass') of grasduint door de nieuwe plaat ('I Still Remember', 'Hunting for Witchtes', 'Waiting for the 7.18') het publiek joelt, juicht en jubelt. Zozeer dat drummer Matt Tong - die met zijn straffe spel een absolute hoofdrol opeist - richting het slot van de set (hoogstwaarschijnlijk niet wijlen Gerard Reve citerend) memoreert dat de reacties - compleet met crowdsurfers! - niet onopgemerkt zijn gebleven. Het snaarstrak opererende Bloc Party had echter wel een stuk harder volume mogen meekrijgen om écht overrompelend te knallen en houdt soms wat veel de voet op de rem, wellicht om het publiek de kans te geven op adem te komen. Het concert ontbeert daardoor over de volle lengte van de set een spanningsboog die naar een ziedende climax van over elkaar buitelende hoogtepunten leidt. "Enough of that morose shit," vormt in de toegift na het zoveelste kalme nummer dan ook de tekenende introductie tot een zinderend 'She's Hearing Voices'. Okereke krijgt de kolder in de kop en klautert over tribunes en trappen naar bovenin de zaal. De vroeger zo in zichzelf gekeerde jongeling ziet Muziekcentrum Vredenburg in blakend zaallicht aan zijn voeten liggen; honderden armen zwaaien, tribunegasten dansen en zijn lach wordt duizendvoudig beantwoord. Bloc Party is een grote knul geworden, de twijfel van de groeistuipen is voorbij; de Heineken Music Hall wacht en thuis nog veel grotere zalen. Okereke en de zijnen stralen; heldhaftig bewijzen zij dat complexe Britse rock wel degelijk ergens over mag gaan én buitengewoon genietbaar tegelijk kan zijn. Het hopen op een wonder uit 'Helicopter' is dan ook voltooid verleden tijd. Het snuggere en charmante Bloc Party ís dat vleesgeworden, onstuitbare wonder. Dat lijken de vier zich met deze triomfshow in Utrecht zelf ook te realiseren. Bloc Party Gezien: Muziekcentrum Vredenburg, zaterdag 28 april 2007