En daar zit je dan; alweer een luchthaven met alweer een vertraagde vlucht. De reden voor de vertraging van mijn vlucht van Montreal naar Parijs is dit keer overduidelijk. Terwijl een man van de vliegmaatschappij bij de gate probeert uit te leggen waarom we vertraging hebben, slaat de bliksem met een oorverdovende herrie in. Ditmaal is de reden dus een meteorologische; een flinke onweersbui heeft zich over het vliegveld van Montreal gelegd. We mogen daarom niet instappen. Dat is tenminste duidelijk. Ik heb het gevoel dat er een nieuwe trend in de wereld van vluchtvertragingen is: Laat de passagiers maar instappen en in het vliegtuig wachten op vertrek. Een paar keer heb ik zelfs moeten wachten op de crew. Raar hoor om in een vliegtuig te zitten zonder dat er iemand is die, zeg maar, bij het vliegtuig hoort. Geen stewardessen, geen piloten. De deur naar de cockpit staat open als in een vliegtuig-versie van horrorfilm The Shining. En dan heb ik ook al verscheidende keren meegemaakt, dat we instappen en vervolgens naar de startbaan rijden om daar dan uren te wachten vanwege, of op, god weet wat. Maar goed dit keer mogen we op het vliegveld zelf wachten en ik besluit naar de bar te gaan. Ik kan mijn vliegtuig vanuit de bar zien. Dus als het begint te bewegen... dan weet ik in ieder geval dat ik te laat ben. Wijn en een soort van een gesprek met een Canadees uit Quebec. Die spreken dus liever niet Engels en mijn Frans is best wel slecht. Dat schiet dus niet echt op. In dit soort gesprekken woon ik altijd in Amsterdam. Je moet met iets komen dat men kent, anders ben je al heel snel een Deen of een Zweed. Ondertussen is er een gezin gearriveerd met twee hele irritante kinderen. De bar verandert in een provisorische kinderopvang, waarin alle aanwezigen met gekromde tenen en zuur glimlachend proberen mee te helpen met de opvoeding van deze etters. Als dat gezin maar niet in een straal van tien rijen in mijn buurt in het vliegtuig belandt, dan kan mijn 7 uur vliegen van Montreal naar Parijs nog een lange reis worden. Gelukkig gaan ze helemaal niet naar Parijs. Het meisje naast me echter wel. Ze ziet al heel snel bleek en blijkt gedurende de landing in staat om een heel kotszakje te vullen. Na 10 minuten houdt ze een soort half bruin brood in haar hand! Ongelofelijk; zo'n papieren zak blijft nog best wel lang heel maar toen die halfvol was heb ik toch maar die van mij aangeboden. Ik heb me altijd afgevraagd of iemand die kotszakjes ooit gebruikt. Maar ik kan nu zeggen dat ik blij ben dat er altijd eentje aanwezig is. Op de een of andere manier komt het een beetje ouderwets over... ziek worden in het vliegtuig. Was dat iets uit onze jeugd? Ik mis mijn aansluiting in Parijs. Zal mijn bagage er al zijn? Zal het in Amsterdam zijn als ik daar aan kom? Parijs staat bekend om de problemen met de bagage. En als ik ergens geen zin in heb dan is het na een reis van 20 uur nog allerlei formulieren moeten invullen op Schiphol. Het valt mee. Of toch niet? De heren en dames van de douane willen even in mijn bagage kijken en ik mis mijn trein. Het is 12 uur ‘s middags als ik eindelijk thuis ben. Ik ben al een uur of 24 op en ik mag van mezelf nog niet naar bed. De beste manier om een jetlag voor te blijven is namelijk gelijk in het dagritme van de plek van aankomst te komen. Ik moet dus nog minstens 9 uur opblijven. Een berg post staart me aan, evenals een lege koelkast, de planten hangen op half zeven en het huis ruikt vochtig: genoeg te doen tot 21.00 uur en de volgende dagen ook. Ik ben thuis. Heerlijk! We houden contact met globetrotter Jelle. Blijf dus 3VOOR12/Utrecht in de gaten houden voor nieuwe bijdrages van Jelle Kuiper en check ook de link rechts naar het hele dossier, met zijn oude columns.