Donderdagavond 28 september. De rij voor EKKO loopt door tot ver op straat en kent naast een flinke delegatie van de lokale pers ook veel vrienden van de optredende bands: This Leo Sunrise, We vs. Death en Audiotransparent. Een mooie affiche in het kader van de Dutch Indie Singles Club (DISC), waarbij de laatste twee bands elke kant van de split-vinylsingle hebben gevuld. In juni van dit jaar gingen Alamo Race Track en Blues Brother Castro hen al voor. Met drie bands op de affiche en een onverbiddelijke avondklok in EKKO belet This Leo Sunrise om te wachten tot iedereen binnen is. Teleurgestelde reacties alom als de laatkomers pas na het optreden van de band binnenraken. De vroege vogels genoten echter van deze af en toe naar 16 Horsepower neigende muziek, die minder postrock elementen bevat dan je als voorprogramma voor deze avond zou verwachten. Als We vs. Death het podium betreedt, is de rij gelukkig opgelost. De band gaat voortvarend van start met het gloedvolle repertoire van het album 'We Too Are Concerned / We Are Too Concerned'. Thomas Sohilait, de kettingrokende nieuwe gitarist en opvolger van de opgestapte Bart de Kroon, lijkt zich uitstekend aangepast te hebben aan de band; ondanks de korte tijd waarin hij zich het repertoire eigen moest maken. Ondanks zijn wat meer staccato en snellere spel, is het bandgeluid niet wezenlijk veranderd. De karakteristieke drumpartijen van Gerben Houwer blijven boven alles herkenbaar en vooral de trompet maakt het oude We vs. Death-gevoel compleet. Trompettist Paul Hoek geeft tussen de nummers door zijn droge commentaar op de avond: "Dit is een singles club, dus ik verwacht dat jullie allemaal single zijn." En over de nieuwe aanwinst in de band: "Een nieuwe gitarist is goed, want dat geeft een band ook nieuwe energie." Douwe Smit wordt nog extra bedankt voor zijn remix van ‘'Varde' A Collection of Stones', de bijdrage op de splitsingle. Met hoeveel passie de muziek ook wordt gebracht, net iets teveel van hetzelfde dat achter elkaar wordt gespeeld kan nadelig uitpakken. Op het moment dat die gedachte opkomt, zal de verveling misschien niet direct, maar onvermijdelijk toeslaan. Als de band het laatste nummer aankondigt, klinkt het bekende "Nog een liedje!" slechts bij een enkeling vooraan. Audiotransparent brengt vervolgens die afwisseling door zware stemmige zang en viool toe te voegen aan de zware postrock. Op het witte doek achter het podium begeleiden filmbeelden de melancholische muziek; een klok met razendsnel draaiende wijzers, spoorlijnen, auto's, duiven, in slowmotion uiteenspattende waterdruppels, verlichte steden of zonsopkomst. Beelden die op het eerste gezicht weinig met de muziek van doen hebben, maar die filmisch en gevoelsmatig perfect aansluiten bij het gevoel dat de zware muziek oproept. Drummer Michel Weber heeft de pech dat hij de filmbeelden in zijn gezicht geprojecteerd krijgt. Hij drumt dan ook een groot deel van de avond met zijn hoofd naar beneden gericht, zonder de zaal in te kijken. Een ander euvel is dat ook bij deze muziek op een gegeven moment het idee zich vormt dat het wel wat langdradig wordt. In de zaal is dit te merken aan het geroezemoes dat aanzwelt naar mate het einde van het concert in zicht komt. Echter, de finale 'September Waltz' waarin een sterke rol is weggelegd voor violist Andreas Willemse, is prachtig. Er volgt dan ook terecht een toegift die, heel toepasselijk, begeleid wordt door de beelden van een afgespeelde grammofoonplaat. Een mooi symbool voor een volgende avond van de Dutch Indie Singles Club, die er ongetwijfeld komt. Dutch Indie Singles Club, met Audiotransparent, We vs Death en This Leo Sunrise Gezien: EKKO, donderdag 28 september 2006