Snow Patrol overtuigde deze zomer op Lowlands, maar tegelijkertijd werd er met scheve ogen gekeken naar de commerciële heisa om dit optreden. Bij de platenboer op het festival stonden grote billboards met 'Snowlands' en er waren een paar duizend aanstekers uitgedeeld, met het extra verzoek van presentator Dolf Jansen om die vooral aan te steken tijdens 'Run'. Twee maanden later in Vredenburg gaat het puur om de muziek. En, ondanks enkele minpuntjes, verzorgt Snow Patrol een show met sterke zang en uiterst luisterbare liedjes. Wie niet beter weet, zou denken dat Snow Patrol in 2004 debuteerde met 'Final Straw'. De band, voor de ene helft bestaand uit Noord-Ieren en de andere uit Schotten, bestaat echter al sinds 1994 en bracht eerder al twee albums uit voordat ze twee jaar geleden internationaal door braken met de slepende hit 'Run'. Die stijgende populariteit heeft zijn prijs, al was het maar voor de bezoeker. Begin 2004 in de Melkweg kostte een kaartje nog EURO 7,50; dit voorjaar was dat in diezelfde zaal al meer dan het dubbele en nu betaalt het publiek in Vredenburg ruim dertig euro. Voor dat bedrag komt er vanavond wel een voorprogramma bij in de vorm van The Cinematics. De keuze voor die Schotse band pakt goed uit. Het voorprogramma brengt lekkere rock, gepaard met degelijke zang. Hoewel het publiek in het Muziekcentrum geen echte warming-up nodig lijkt te hebben, is het niet vervelend wachten. De groep, onder aanvoering van zanger Scott Rinning, heeft genoeg ervaring opgedaan als voorprogramma van Editors en Brendan Benson. Hoewel een nummer als 'Keep Forgetting', vooral live erg veel weg heeft van Franz Ferdinand, staat de band voldoende op zichzelf. Dé reden waarom Snow Patrol is doorgebroken wordt meteen duidelijk bij de onweerstaanbare concertopener 'Spitting Games'. Stond frontman Gary Lightbody in de Amsterdamse Arena (toen als voorpogramma van U2) nog stil achter de microfoon, pogend boven de muziek uit te komen, in Vredenburg is hij energiek, vrolijk en bovenal uitstekend bij stem. Wanneer iemand zoveel uitstraalt als Lightbody tijdens dit concert, dan vergeef je hem dat op de autocue op het podium bij sommige liedjes de tekst meeliep. Alleen drummer Jonny Quinn lijkt te zijn blijven steken bij het niveau van vorig jaar. Hij voegt weinig tot niets toe aan de muziek en zijn slagwerk is geen moment beter dan standaard. Het valt te betwisten of het de bedoeling van de band is zo simpel te drummen, of dat Quinn nu eenmaal niet beter kan. Op zijn gezichtsuitdrukkingen afgaande, lijkt dat laatste het meest aannemelijk. De gebreken van de drummer worden ook in Utrecht verhuld door het sterke spel van de overige bandleden. Hoogtepunten zijn niet heel moeilijk aan te wijzen; behalve enthousiaste reacties op de uptempo nummers zijn dat - voorspelbaar - singles als het recente 'Chasing Cars' en de grootste hit 'Run' (deze keer blijven de massale aanstekers achterwege). Maar met name 'Make This Go On Forever' zorgt voor een onvergetelijk moment. Snow Patrol is zoals Lightbody zelf zingt in 'Headlights On Dark Roads': een lichtbaken in het duister. Bijvoorbeeld op een donkere herfstavond in Utrecht. Snow Patrol & The Cinematics gezien: woensdag 11 oktober 2006, Vredenburg, Utrecht