Zaterdagavond presenteert Mercy Giants zijn derde album 'Running in Slomo', tijdens de Zabelavond in dB's. 'Running in Slomo' vormt een brug tussen verschillende genres in de hedendaagse muziek: Vette analoge shit meets subtiele electronica, zoiets. De nieuwe cd van Mercy Giants is boeiend en toegankelijker dan eerder werk. Een interview met de bandleden. Wat betekent de titel? Mark neemt het woord: " 'Running in Slomo' is een staat van 'zijn' van de hoofdpersonage in veel moderne computerspelletjes. Vlak voordat hij in actie komt, rent hij korte tijd zonder vooruit te komen, 'Running in Slomo'. Jelle voegt toe: "In de foto's van fotograaf Muybrigde zie je het proces van lopen per seconde, dit kun je 'Running in Slomo' noemen. Deze foto's gebruiken we als beeldtaal bij onze cd-presentatie. Maar eigenlijk verwijst de titel naar het trage opnameproces van de cd, we zijn namelijk al in november 2003 begonnen." Dus jullie hebben maar liefst drie jaar over de cd gedaan? Jelle relativeert: "Maarten is een jaar naar India geweest en ik heb een kindje gekregen. We hebben dus vrij snel een grote ontwikkeling doorgemaakt, terwijl het opnameproces heel traag verliep. Bart: "Die tegenstelling hoor je ook op de cd." Jullie gebruiken veel verschillende ritmes, soms zelfs binnen één nummer. In ''Fighting and Stealing' is het ritme van de drums veel sneller dan dat van de gitaarpartijen. Mark legt uit: "We spelen nu meer dan vroeger met verschillende genres. Toen maakten we vooral postrock en waren we veel bezig met complexiteit en experiment. Nu introduceren we de symfo, dat is voor ons de nieuwe richting." Mercy Giants wordt meer mainstream? Jelle lacht: "Sommige oude nummers waren moeilijk om live zowel goed te spelen als te zingen. We kregen wel eens de kritiek dat zang live niet goed was. Zo'n opmerking laat ons niet onverschillig. Zelf ben ik tevreden over onze vorige plaat, ik ben het wel zat om alleen deze nummers live te spelen." Mark vult aan: "De nummers op 'Running in Slomo' zijn live gemakkelijker te spelen." Bart: "Terwijl dit album juist meer gelaagd is en beter in elkaar zit. Het is nu leuker om een 'oud' nummer te spelen, omdat we kunnen kiezen." Een nummer als "I Want You (To Go)" lijkt me juist moeilijker om live te spelen, vanwege de elektronische uitvoering op het album. Mark reageert: "We hebben een andere versie gemaakt, speciaal voor live-optredens. Het titelnummer waarop Ellen Nijssen meezingt is live trouwens ook anders, omdat zij niet altijd meezingt." Jullie cd verbindt verschillende genres met elkaar: akoestisch met elektronisch en experimenteel met toegankelijk. Eigenlijk klinkt "Running in Slomo" verrassend toegankelijk. Wat hopen jullie eigenlijk te bereiken? Mark, eerlijk: "We hoeven niet veel geld te verdienen en bekend worden vind ik ook niet belangrijk. Wel wil ik dat mensen onze muziek goed vinden. Ik heb liever dat honderd mensen de cd erg mooi vinden, dan 10.000 een beetje." Mercy Giants klinkt minder depressief dan vroeger, sommige nummers op de cd zijn zelfs dansbaar. Jullie zien een re-mix door een goede DJ zeker wel zitten? Opnieuw Mark: "Het is zeker interessant om samen te werken met andere mensen, bijvoorbeeld uit de filmwereld." Bart ziet wel een probleem: "Het is niet eenvoudig om goed samen te werken. Ik vind het jammer dat er zo weinig interactie is tussen film en muziek. Volgens mij komt dit omdat het veel energie kost en tijdrovend is." Is "Running in Slomo" een conceptplaat? "Als je vier jaar over een cd doet, kun je moeilijk spreken van één thema,'' antwoordt Bart. Toch lijkt de volgorde in de nummers zorgvuldig gekozen. Mark: "Ik ben blij dat je dat zegt. Ik vind de volgorde van liedjes zeker belangrijk. Maar bij ons is er geen verhaal dat de nummers verbindt." Bart voegt toe: "Wel zit er een spanningsboog in." Mark: "Ja, maar meer in de sfeer dan in de teksten". De teksten van jullie gaan vooral over mislukte liefdes. Mark: "Ze zijn niet autobiografisch, het zijn meer flarden en impressies". En Jelle: "Tekst en zanglijn moeten mooi klinken, met een soort van esthetische waarde erin." Jullie hebben de plaat zelf opgenomen, gemixt en gemasterd. Is dat heel anders dan wanneer je muziek van anderen opneemt? Mark is duidelijk: "Het grote voordeel van zelf opnemen is dat je alles onder controle hebt. Het masteren was het moeilijkste gedeelte. Zo moet de muziek bij iedere gelegenheid goed klinken, dus zowel op de stereo in de auto, als op de discman." Bart: "Masteren doe je eigenlijk met je doelgroep in het achterhoofd. Frans Bauer klinkt bijvoorbeeld heel goed op de radio in de keuken." Als deze plaat letterlijk een brug zou zijn, wat voor brug is het dan? Jelle, enthousiast: "Een gammele Indiana Jones hangbrug, met daaronder een woest kolkende rivier! Bart: "De Rotterdamse brug, met constructiepalen!" Mark filosofisch: "Een directe brug naar de ondergang, naar de totale vergetelheid." Bart: is nuchterder: "Nee, zo'n bruggetje in een tuincentrum dat nergens naartoe gaat. " Mark: "Haha, met lullige spuitkikkers." Bart:weer: "Huisvlijt en toch gezellig. Zet dat maar als kop boven het interview. Mark: "Nee, stroopwafels. Maarten nam vroeger altijd stroopwafels mee naar de oefenruimte. Dat is namelijk heel erg symfo. Stroopwafels staan symbool voor symfo." Interview met Mark , Bart en Jelle van Mercy Giants ter gelegenheid van het uitbrengen en presenteren van hun album "Running in Slomo" zaterdag 28 oktober 2006 in dB's, avond met ook Three in One Genteleman Suit, Below the Sea, Bob Corn en Baracus. Aanvang 21.00, entree GRATIS!!