De tour van Lushus gaat deze zomer naar Zwitserland, Parijs en Oerlinghausen (D), grotendeels nieuw gebied voor de band en dat is wel weer verfrissend. De tourcrew bestaat uit de bandleden Merel, Sascha en Jorg, geluidsman Michiel, tourmanager Manasse en chauffeur/lichtman Jacob. dag VIII Na het dubbele calvados-feest van de vorige dag is er enige moeite om uit bed te komen. Hierdoor missen we onze gisternacht gemaakte afspraak op de Parijse eet- en drinkmarkt. Manasse en Merel gaan vandaag naar de beroemde begraafplaats Père Lachaise om het graf van Jim Morrison te bezoeken. Michiel gaat ook mee, om eroverheen te pissen. Iets wat enige verontwaardiging bij de rest van het gezelschap oproept. De begraafplaats is waanzinnig met honderden jaren oude tombes. Het graf van Jim Morrison is een tegenvaller, maar de vele onbekende soldaten maken dit weer goed. Tip van de dag: menig gothic haalt hier zijn hart op. Na de begraafplaats lopen we richting het volgende optreden. Zoals het een goede punkband betaamt wordt eerst nog de plaatselijke sneakerstore leeggekocht van Adidas-kleding en Allstar-schoenen. Na een bord Thais eten pakken we de kaart om te kijken waar het volgende optreden eigenlijk precies is, om na lang zoeken erachter te komen dat het aan het eind van de straat rechts is. De overige bandleden doen er langer over, doordat ze drie kwartier in de file staan op de Périphérique. We spelen voor de zoveelste keer in een kelder, maar deze is van ongekend formaat. Er passen zeker zestig man in. Als voorprogramma staat er een waanzinnige jazzcore-band met de bezetting vijfsnarige bas en minimalistische drums. Een klassiek voorbeeld van hoe een band er door zijn voorprogramma uitgespeeld kan worden. De drummer blijkt dan ook een professionele jazzdrummer en heeft deze band als zijn hobbyproject. Als Lushus speelt wordt er snel flink gedanst. Vele bezoekers van de dag ervoor weten ook deze kelder te vinden. Net op het moment dat Lushus aan de geloofwaardigheid van het Franse publiek begint te twijfelen, is er toch nog een zatte Franse punker die zichzelf en een microfoonstandaard omverwerpt. De microfoon is kwijt en wordt pas veel later teruggevonden op de stoel van een invalide, die voor het podium zit te genieten. Deze invalide heeft een oogje op Merel en probeerde haar de dag ervoor al zijn aftandse Hohner-mondharmonica kado te doen, maar dit vond zij net iets te persoonlijk. Aan het eind van het concert roept onze huispunker van het slaapkraakpand het publiek op om wat geld in het mandje te doen met de tekst "wees niet bang: het is niet voor mij, maar voor de band." Daarna weer lekker eten op zijn Frans met quiche, kaas en wijn. Aangekomen in het slaapkraakpand vindt Merel plots een Barbapapa-DVD, die natuurlijk meteen bekeken moet worden op de halfgare laptop van een bewoner. Halverwege de DVD toveren we ons "Huup huup Barbatruc" om in slaapzak en matras. dag IX Vandaag een lange en vervelende dag in de bus van Parijs naar Oerlinghausen. Het enige lichtpuntje is de ruwe mix van de Esmeralda's-plaat. Bij aankomst hebben we een waar dejá vu, aangezien het publiek en het eten exact hetzelfde is als de vorige optredens op deze plek en we ook nu weer de weg naar het Pipi Langkous-huisje moeilijk kunnen vinden. Gelukkig rijden we op precies dezelfde manier verkeerd en komt het ons toch nog bekend voor. De line-up van vanavond is zeer gevarieerd en reikt van rock 'n roll naar twee-pop tot de meer bekende Duitse emo-band Katzenstreik. Helaas is het overwegend jonge publiek al grotendeels door hun ouders opgehaald bij aanvang van het Lushus-optreden, waardoor de band tegenover een wat ouder en serieuzer publiek staat. Desalniettemin zijn het ware Germaanse fans en vliegen de verzoekjes ons om de oren. Intro's hoeven niet meer door Sascha gezongen te worden, deze bedeelt het publiek zichzelf toe. Na het optreden wordt er nog gekaart en getafelvoetbald, maar de acht dagen feest beginnen hun tol te eisen. We gaan dus snel naar bed, om vijf uur. dag X Alle optredens zitten er nu op en na een uitgebreid ontbijt in JZO's Pipi Langkous-huis begint de reis terug. Helaas zijn de ingeslagen Franse kaasjes niet zo handig ingepakt onder de achterbank en stinkt de hele bus naar zweetvoeten. We kunnen er, helaas, (pinda)kaas, niet meer bij zonder de hele bus uit te pakken, dus rijden we terug met alle ramen open. Bij aankomst in Nederland krijgen we nog een glaasje melk van Campina aangeboden op het tankstation, als welkomstgeschenk in dit Platte Land. Op naar de volgende tour, die zeker deels langs dezelfde route gepland zal worden. De zalen bevielen goed en de band blijkbaar ook, want we zijn vrijwel overal teruggevraagd. Esmeralda's, gaan jullie mee?