Yo La Tengo timmert al sinds 1984 aan de weg, met muziek die zich niet voor één gat laat vangen. En dat is eigenlijk maar goed ook, na dik twintig jaar. De band wordt veel vergeleken met Sonic Youth. Ergens is dit wel een terechte vergelijking, maar in Tivoli lijkt de groep eerder collectief fan te zijn van de New Yorkers dan dat hij zich bewust in hetzelfde genre bevindt. Yo La Tengo heeft iets meer gevoel voor het liedje. Al is dat gezien zijn staat van dienst eigenlijk een belediging. Nee, Yo La Tengo is geen vernieuwende band pur sang maar lijkt meer op een groep muzikanten die nu eenmaal de achtergrond hebben die ze hebben en om die reden maken wat ze maken. Niet gestoord door hun eigen idee over hoe ze zouden willen klinken, accepteren ze de stijl die ze maken; gelukkig zijn ze er ook erg goed in. Die achtergrond verandert natuurlijk naarmate de tijd verstrijkt. Het zou zomaar kunnen dat je ineens een half jaar helemaal verslingerd bent aan het werk van Buck Owens en dat je volgende plaat ineens wat country-invloeden kent. Yo La Tengo wekt de indruk volgens dergelijke mechanismen aan hun materiaal te komen en daarmee scharen zij zich wat ondergetekende betreft in het rijtje waarin ook bands als R.E.M. of Motorpsycho thuishoren. Het leidt tot een afwisselend maar gebalanceerd optreden. De muzikanten hebben er zichtbaar plezier in en instrumenten worden niet gespaard. Yo La Tengo begint met wat meer door pop beïnvloed werk, gevolgd door een paar rustige nummers met piano en orgel en een twintig seconden durende flirt met avant-garde, culminerend in twee lange epossen van gitaarnoise. En ja, hier doet het sterk denken aan Sonic Youth. Na de set volgen nog twee toegiften die ook in één toegift hadden gekund. . Al dat terugkomen heeft natuurlijk geen enkele toegevoegde waarde. De keuze uit het repertoire valt op meer liedjes en het laatste nummer van de avond is weer rustig en bloedmooi, zonder drums; enkel zang, gitaar en bas. Een deel van het publiek reageert uitzinnig; dat is duidelijk de vaste, enthousiaste fanschare. Maar menig verstild nummer wordt echter ontsierd door het gepraat van mensen. Soms zo hard dat het bijkans onmogelijk is je aandacht bij de muziek te houden. Waarschijnlijk hebben al deze mensen het volle pond betaald. Het is toch het summum van decadentie om eerst vijftien euro te betalen voor een kaartje om vervolgens niets mee te krijgen van wat er op het podium gebeurt? Ga dan lekker in het café zitten en heb alsjeblieft schijt aan je sociale status in relatie tot je vermeende muzikale voorkeur. Zo. Yo La Tengo Gezien: Tivoli, donderdag 16 november 2006