Vorig jaar speelde Moonlight District op het Wildcardfestival in dB's. Meer jaren tachtig had het optreden moeilijk kunnen zijn. De podiumuitstraling van de band was erg goed en een extra leuk punt was dat zanger Hans Sibbing een treffende gelijkenis vertoonde met 3VOOR12/Utrecht's eerste fotograaf Ramses Singeling. Hier kon door iedereen hartelijk om worden gelachen. Het geluid van Moonlight District ging vrolijk de oren in, maar vloog er ook net zo makkelijk weer uit. Inmiddels zijn we een jaar verder en heeft Moonlight District zijn eerste album uitgebracht, 'Promised land' geheten. En het is eigenlijk niet anders dan het genoemde optreden: makkelijke muziek, maar dus ook snel weer vergeten. Als openingsnummer 'Faster & Faster' begint, voel je binnen de kortste keren een kloon van Brian Ferry, Simon Le Bon of Nik Kershaw je huiskamer betreden, maar dan wel een slechte. Toch ontpopt dit nummer zich door een sterk en opzwepend refrein en een raak rustpunt in de brug tot de albumtopper. En dan is het lang wachten op het volgende lekkere liedje. Af en toe klinkt de Engelse uitspraak van zanger Sibbing erg mooi, maar net zo vaak slaat hij deze plank mis. Nummer na nummer krijgen we typisch Engelse kost voorgeschoteld. De muziek is niet zo vuig en krachtig als New Order, maar netter, als een braaf broertje van Duran Duran met een vleugje 'Wet Wet Wet'. Het achtste nummer brengt verlichting. We zijn dan aangekomen bij het nummer 'Mirage', waarop bassist Barend Noordam lekker doorpompt en het drumgeluid van Wout de Kruijf erg mooi is opgenomen. Sibbing doorbreekt in dit nummer ook eindelijk zijn saaie zangpatroon waardoor zijn zang wat spannender klinkt dan op de rest van het album Muziek geënt op de jaren tachtig-sound wordt tegenwoordig al snel als 'retro'en dus mooi ervaren. Moonlight Distright is in het genre wat dat betreft een aanvulling, omdat de bandleden muzikaal best wat in hun mars hebben. Maar na een eerste verassing is de liefhebber snel uitgekeken op deze wel heel degelijke vertolking van een toch al brave jaren tachtig stroming. Moonlight District kan eigenlijk best wat peper in het muzikale achterwerk gebruiken. Wat ondergetekende betreft gaan bij de heren de oogkleppen af en wellicht krijgen we dan de welkome vuige aanvullingen die we zo graag horen in de hedendaagse retromuziek.