Een beetje jammer is het wel, dat Guillemots naast Utrecht ook nog een keer het Amsterdamse London Calling aandoet. Waar Paradiso van tevoren uitverkoopt met een berg Britse hype-bands, is Tivoli verre van volgelopen voor het bonte gezelschap, dat eerder ook al eens te zien was in EKKO. Aan de gesprekken in de zaal te horen, komen redelijk wat aanwezigen uit Engeland. Voor hen een laatste kans om de band nog op een relatief klein podium te zien; aan de overkant van het kanaal speelde Guillemots in grote arena's als het voorprogramma voor de Scissor Sisters en ook de band's aanstaande tournee als headliner brengt de band langs zalen waar Tivoli makkelijk drie keer of meer in past. Voorprogramma Roosbeef lijkt rekening te houden met dat bezoekersgegeven; haar setlist bestaat vanavond voor een groot deel uit Engelstalige liedjes. Maar ondanks deze selectie en haar ontwapenende presentatie weet ze het publiek niet de mond te snoeren. Niettemin werkt ze zich moedig door het optreden, het kletsende publiek trotserend. De volledige band komt vooral in actie bij de Engelse nummers, die door dit te volle geluid niet overtuigen. Op die momenten dat Roos overschakelt naar de Nederlandse liedjes, solo op toetsen of samen met drummer Tim van Oosten, is ze op haar best. 'Zijn er nog bouwvakkers in de zaal?' roept net als altijd een lacherige respons op. Voor het laatste nummer komt de zangeres achter haar keyboard vandaan en zingt ze op de rand van het podium. Het afsluitende 'bedankt voor uw aandacht' is vast gemeend, maar totaal misplaatst. Roosbeef verdient beter. Helemaal omdat het publiek wel stil kán zijn, zoals blijkt bij Guillemots. Zanger Fyfe Dangerfield, de avond ervoor in Paradiso in pyjamapak, oogt nu bohémien, met zijn baard, hoed en lange jas met sjaal. Omringd door verschillende keyboards en andere apparatuur blijft hij het grootste deel van de avond op een oude houten stoel zitten. Vanuit de zaal zien we vooral zijn verwilderde haardos op en neer springen. De bonte muziek en verhalen over eerdere optredens doen een bonte presentatie verwachten. Referenties als de Polyphonic Spree of Flaming Lips lijken in de eerste helft echter nogal vergezocht; Dangerfield blijft vooral op zijn stoel zitten en ondanks de kwaliteit van het optreden dreigt de show halverwege in te zakken. Maar dan verschijnt precies op het goede moment een man met een duivelsmasker en een rode hoofddoek op het toneel. Vanachter zijn stoel dreigt hij de zanger te wurgen en als blikken konden doden, waren er ook in het publiek een paar slachtoffers te betreuren. Vanaf dat moment komt die Polyphonic Spree associatie ook tot z'n recht, als de halve band met vuilnis- en pannendeksels in de hand er op los mept. 'Trains to Brazil' en het epische 'Sao Paolo' vormen de indrukwekkende slotakkoorden van een overtuigend optreden. Maar het mooiste moet dan nog komen. De lichten gaan aan en dj heeft al een plaatje ingestart als het publiek terecht niet genoegen neemt met een optreden zonder toegift. Dangerfield komt in z'n eentje terug en zingt in de hoek van het podium onversterkt (!) 'Blue Would Still Be Blue' en zorgt daarbij voor hét kippenvelmoment van de avond. Tivoli is muisstil en geniet. Guillemots & Roosbeef Gezien: zondag 26 november, Tivoli Oudegracht