Het is officieel: het Utrechtse elektronica-label Spring Collective staat na drie jaar op non-actief. Binnen deze tijdslijn zijn verschillende artiesten gescout, platen geperst, en feesten georganiseerd. Dit alles niet zonder resultaat, dus waarom stoppen ze ermee? Label-eigenaren Olaf Molenveld en Tim Nolet doen hun verhaal bij 3VOOR12/Utrecht. Het is tegenwoordig geen absurd scenario meer; elkaar via het wereldwijde web leren kennen. Zo verging ook Olaf en Tim. Via een synthesizer forum (synthforum.nl) kwamen ze met elkaar in contact, nadat ze tot de ontdekking waren gekomen dat ze bij elkaar om de hoek woonden en met dezelfde soort muziek bezig waren. "Dat was volgens mij de reden van 'hey, zullen we een keer wat afspreken', en sindsdien zijn we gelukkig samen. Het was inderdaad een soort van internet date" vertellen ze lachend. Na deze ontmoeting kwam het idee om samen een release van de grond te krijgen. In eerste instantie werd er een demo gemaakt en naar verschillende maatschappijen verzonden. Dit bleek geen succes: "We kregen er geen enkele reactie op" legt Olaf uit. Na deze kleine tegenslag besloten ze het anders aan te pakken, via een aparte doe-het-zelf methode. Tim legt in monoloog het mandaat uit: "Volgens mij was het uit een soort van kroegavond ontstaan. Weet je wat? Platenperser, ja, die zit in Haarlem. Oké, wat moeten we doen? Contact zoeken. Ja en dan, hoe werkt dat? We leveren een cd-tje aan en 'huppakee', ze persen het op plaat." Volgens Olaf bleek het geheel niet het best doordachte plan te zijn. Geld werd bij elkaar gegooid, een stuk gehackte software voorzag de plaat van een fris label-ontwerp en vervolgens lag er een bak vers vinyl voor ze klaar. De eerste release was een feit. "En toen dachten we: 'Wat nu?' En dan moet je distributie regelen, daar kom je dan achter." Met een oplage van zo'n 600 stuks besloten ze contact te leggen met een aantal grote distributeurs. Deze bleken het niet erg interessant te vinden, waardoor het besluit werd genomen het werk rechtstreeks aan de man te brengen. Tim had nog een auto, die vervolgens werd gebruikt om langs verschillende Nederlandse platenzaken te rijden. Olaf: "En dat is dan wel het uur van de waarheid, want je staat daar in zo'n platenzaak, ze trekken die plaat zo uit de hoes en gooien hem vervolgens gewoon over de PA van de winkel." De reacties bleken positief: in één middag hadden ze het grootste deel van de eerste release kunnen slijten in de verschillende shops. Bij deze manier van handelen is het niet ongebruikelijk dat het op basis van voorschot gebeurt, waarmee de heren voor het eerst geconfronteerd werden met de administratieve kant van het zakendoen. "We hadden nog geen rekeningnummer of zo, ik kwam gewoon het geld ophalen, cash. Dan kwam ik bij Dancetracks: 'ja ik ben hier drie weken geleden geweest, dit en dat, platen, bonnetje'. En het was voor elkaar" vertelt Tim, inmiddels niet meer verrast van deze werkwijze. Omdat het niet realistisch was om de distributie vanuit Tim zijn auto voort te zetten, herhaalde de zoektocht naar alternatieve distributiekanalen zich. Ditmaal met succes, er werd één distributeur voor Amerika gevonden (Groovedis) en één voor de rest van de wereld (Musical Journeys). "Musical Journeys, zullen die eigenlijk nog bestaan?" vraagt Tim zich af. "Daar kan ik echt een boek over schrijven, wat een klaplopers zijn dat. Distributie, dat is echt een jungle. Ze betalen óf niet óf te laat óf te weinig." Olaf voegt toe: "Maar ze willen wel dat je precies alles drukt wanneer zij het nodig hebben. Je bent best wel afhankelijk van ze, en dat weten ze ook." Ondertussen bleven er wel - mede door de activiteit op het synthforum - demo's binnenrollen van andere artiesten, waaronder Utrechts huidige talent Quinn en dob Audio. En ondanks struikelblokken als distributie werd er uitgekeken naar nieuwe releases. Quinn verzorgde de tweede EP en dob Audio verscheen tussen anderen op de derde. Met de verse distributiedeals werden deze platen ook internationaal verspreid. Maar voor de royalties hoef je het niet te doen, daar zijn de heren duidelijk over. Zo wilde dob Audio graag dat het geld dat voor hem bestemd was overgemaakt zou worden aan de dierenbescherming. "Hij had wel ervaring met het uitbrengen van platen, dus hij wist ook dat het om een oplage van driehonderd tot vijfhonderd stuks gaat. Dat is een minimale oplage die je kan laten persen, waarvan echt niks overblijft. Dus weet je wat? Maak die vijftig euro maar over aan de dierenbescherming. Want om zulke bedragen gaat het", licht Olaf toe. "Het geld ga je pas verdienen op het moment dat je nummer in licentie wordt genomen." Men mag concluderen dat al deze factoren hebben meegespeeld met het op non-actief zetten van Spring Collective, om over het belastings-technische deel nog maar te zwijgen. Het feit dat Tim alweer een tijdje met een studie kunstgeschiedenis bezig is en dat Olaf druk is met zijn eigen online marketingbureau heeft tot gevolg dat de muziek op een lager pitje staat. Is er ondanks dit toch nog licht aan de horizon? Olaf is nog de enige van de twee die vennoot is van de VOF: "Nu doe ik er niks mee, maar misschien komt er op een dag wel weer wat. Ik zit er ook over te denken om gewoon dingen online digitaal te verkopen. Dan hoef je niet die dikke investering te doen en toevallig is het mijn beroep." Voor Tim hoeft het allemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Hij concludeert met enig sarcasme: "Misschien moeten we maar rock gaan uitbrengen, want de gitaar is terug aan het komen. Hij is eigenlijk nooit weggeweest."