Meestal is het werk van uw recensent relatief eenvoudig. We proberen van de cd die ons is toevertrouwd een zo goed mogelijke beschrijving te geven. Daarbij wordt vooral niet vergeten een oordeel te vellen over de muziek, zodat eventueel geïnteresseerden een idee krijgen van wat ze kunnen verwachten. Zijn de riffs en de beats in orde? Is de zang zuiver en overtuigend? Zijn het pakkende nummers? Is het antwoord op al deze dingen positief, dan kunnen we doorgaans spreken van een geslaagd project. Maar dan word je gevraagd een recensie te schrijven van het Machinist-debuut. Opeens heb je geen houvast meer. Welke riffs? Welke beat? Zang? Machinist doet niet aan zulke dingen. Op 'Mutatus' brengt het Utrechts/Rotterdamse duo ons industrial drone van het grimmigste soort. Naar melodie of liedstructuur zoeken is ook zinloos. Sfeer voert hier de boventoon en die is, zacht gezegd, beklemmend. Bovendien klokt zelfs het kortste nummer op dit vier 'nummers' tellende debuut nog boven de dertien minuten. Moet nog gezegd worden dat Machinist geen toegankelijke muziek maakt? Maar voor mensen die wat gewend zijn en avontuurlijk zijn ingesteld heeft 'Mutatus' wel degelijk wat te bieden. Het werk is nauwelijks met dat van andere bands te vergelijken. Er wordt een koude, emotieloze omgeving gecreëerd waar machines regeren. De wereld na een nucleaire apocalyps, aan zoiets moet je denken. Er klinken hier en daar nog wel mensenstemmen, maar het blijken samples van vroeger en er klinkt slechts wanhoop in door. Fear Factory had op 'Demanufacture' een vergelijkbaar concept, maar daar stond de sfeer in dienst van de muziek. Hier is die rol omgekeerd. Machinist voert je langs de wrakken van een industriële hel. Af en toe klinkt die hel rustig maar vaak breekt de waanzin dan al gauw los. Gesis, gepiep, de mechanische equivalenten van een doodskreet en een flinke dosis ruis. Percussie komt slechts spaarzaam voor en is geprogrammeerd, op de vervormde cymbalen na. Alles is gedaan om het werk zo min mogelijk menselijk te laten klinken. Het enige wat je hierop kan aanmerken, is dat in de opbouw van de nummers enige willekeur te bespeuren valt. De band zou er goed aan doen om meer naar één hoogtepunt toe te werken om de boel daarna af te bouwen. Natuurlijk is het antwoord op wat mooi is altijd aan persoonlijke meningen gebonden. In dit geval is het haast nog moeilijker iets zinnigs te zeggen over zulke waarden. De gitaren worden af en toe zó vervormd dat ze nauwelijks meer als zodanig te herkennen zijn. Hun enige functie is het voorstuwen van zware mechanische drones en teisterende, dissonante hoge tonen. Als een machine kon huilen zou het wellicht zo klinken. Wellicht is veel meer aan de orde de vraag of je hierin meegesleept wordt. Je moet ervoor openstaan, maar dan beleef je ook een trip. En het moet gezegd: leuk is anders. Zelf doet de band ook geen poging haar muziek op dat punt te verkopen. Op hun Myspace omschrijven ze het zelf als "72 minutes of torturing and alienating soundscapes". Zeg niet dat 3VOOR12/Utrecht u niet gewaarschuwd heeft.