"Hallo, goedenavond; ah, ik zie weer veel bekende gezichten," zegt An Pierlé met onvervalste 'harde g' als ze achter haar elektrische piano plaatsneemt, "als ik teveel Hollands ga praten, moet ge het zeggen, he?!" De charmante Vlaamse tongval van Pierlé's vraag komt gelukkig nog vaak terug. Keuvelend kondigt ze haar (inval-) drummer aan met de kwalificatie 'viriel' en de toetsenist blijkt onder de bijnaam 'The Snake' door het bandleven te gaan. Pierlé roept het publiek op uit de kleren te gaan als het te warm wordt in de sauna van Tivoli de Helling en als bezoekers 'goesting' hebben tot meezingen, vindt ze dat prima. In de volgepakte zaal loopt het zweet inderdaad zowat van de muren. Toch wordt de show afgetrapt met 'Cold Winter'; een fijnbesnaarde popballad afkomstig van het nieuwe album 'An Pierlé & White Velvet'. De plaat doet af met het idee dat Pierlé slechts een stel hulpjes om zich heeft verzameld; het album en het concert laten voor het eerst een echte, hechte band verschijnen. Alhoewel: Pierlé wordt in het spotlichtzonnetje gezet, haar partner Koen Gisen is nog duidelijk te zien, maar te midden van duisternis en rookwolken valt de rest van White Velvet moeilijk te ontwaren. Toch zijn ze er, vijf man sterk. Onzichtbaar misschien, maar overduidelijk hoorbaar geeft de band de nummers meer diepgang dan ooit tevoren. De toeschouwer wordt tegelijk door heel wat verschillende sferen gesleurd. Van het koude begin van 'Cold Winter' wordt een kille lijn doorgetrokken naar het 'creepy', in ijselijk blauw licht geplaatste, 'Medusa' dat in zijn nieuwe jasje bijna aan de Twin Peaks-soundtrack doet denken. Tussen nieuw en oud materiaal swingt de groep onder knusse oranje lampen de pan uit met 'It's Got To Be Me' en brengt 'Tenderness' het voorlaatste album in gedachten. 'Helium Sunset' gaat de boeken in als An Pierlé & White Velvet's hard rockende stamper. Compleet met dreunende industrialbeat en knetterende stroboscopen roept het veel te korte nummer - zo'n jam mag toch nog minutenlang doorgaan - zelfs even een legendarisch Nine Inch Nails-concert van een paar jaar geleden in herinnering. Na een dik uur buigt An Pierlé & White Velvet, maar de dame zelf is snel weer terug achter haar toetsen. Tivoli de Helling houdt zijn adem in, een speld zou je kunnen horen vallen, terwijl Pierlé solo begint met 'Mud Stories'. Als haar bandgenoten erbij komen, knalt 'Sing Song Sally' er vol hysterische overgave in, waarna 'Closing Time', het album-slotduet tussen Pierlé en Gisen, het concert mag afsluiten en weer een warmbloedige popsfeer neerzet uit de school van het fenomenale 'Nobody's Fault'. In de ruige nummers laat Pierlé zich gaan en komt ze over als een ietwat geschifte rockchick. Als een diva beweegt ze fladderend haar armen tijdens het meer kalme materiaal. Tussen deze extremen is het contrastrijke An Pierlé & White Velvet vooral een hechte eenheid die grossiert in fraai gearrangeerde volwassen en gelaagde pop die zich moeiteloos kan meten met het beste dat Vlaanderen in de aanbieding heeft. En bovendien - zoals vrijwel alle bands van onze zuiderburen - volstrekt uniek is. An Pierlé & White Velvet Gezien: Tivoli de Helling,vrijdag 12 mei 2006.