Wie de afgelopen twee weken langs oefenruimtecomplex dB's fietste, zal weinig speciaals zijn opgevallen. Een blik in de kantine liet het alledaagse tafereel zien: muzikanten die na afloop van hun repetitie nog even bijpraten met een laatste biertje, ondertussen meeknikkend met de door de barman gedraaide hiphop. Wie de zeventien oefenruimtes passeerde, onderging een kakofonie met opvallend veel metalgebrul. En aan het eind van de gang trof men zoals altijd Studio Moskou, waar normaliter lokale bands hun nieuwe demo opnemen. De afgelopen twee weken had studio-eigenares Sylvia Vermeulen echter wel heel speciale gasten over de vloer. De dames van het New Yorkse art-popduo CocoRosie sloegen tien dagen lang hun tenten op in Studio Moskou, om opnamen te maken voor de opvolger van hun veelgeprezen tweede album 'Noah's Ark'. Behalve de studioruimte werd ook de logeerruimte van dB's, waar de zusjes Casady en hun muzikale begeleiders overnachtten, omgetoverd tot een knusse huiskamer. En dat alles om plaats te maken voor een wel heel bijzonder opnameproces. Maar, zo wilde 3VOOR12/Utrecht uiteraard weten, hoe belandt een succesvolle New Yorkse groep, die overal ter wereld lovende kritieken ontvangt, voor opnamen uitgerekend in Utrecht? "We hadden een visioen," vertelt multi-instrumentaliste Sierra Casady, die zich binnen het unieke CocoRosie-geluid onder meer onderscheidt met haar harp-spel en opera-vocalen. "We moesten een pad volgen om de plek te vinden, waar we gingen opnemen. Toen we op weg naar ons optreden in Tivoli door Utrecht reden, namen we beelden van de stad in ons op en werd ons pad verlicht." Staat Nederland bij Amerikaanse toeristen doorgaans bekend als walhalla op het gebied van softdrugs, de zusjes Casady kennen ons land hele andere kwaliteiten toe: "Wij zijn verzot op Nederlandse chocolademelk," vertelt Sierra, met een flesje chocomel in haar hand. "We zagen beelden verschijnen van grachten vol chocomel. Daarom zijn we ook hier." Hoe mooi haar verhaal ook zijn moge - en hoe hoog het Sjakie en de Chocoladefabriek-gehalte-, de werkelijkheid is ietwat genuanceerder. Sleutelfiguur in het relaas is de Utrechtse geluidstechnicus Jelle Kuiper, die in de jaren negentig met Vermeulen samenwerkte in Tivoli en tegenwoordig live-optredens van Calexico, Giant Sand en Lambchop mixt. "Jelle liet me weten dat twee dames uit New York op zoek waren naar een studio in Nederland," verklaart Vermeulen. "Hij vroeg me of het niet iets voor mij was. Ik heb mijn technische specificaties toen doorgestuurd. Een aantal mails later kwam de bevestiging. Zo zie je maar: de wereld hangt soms van toevalligheden aan elkaar." Wanneer zij op de sessies terugkijkt, staat Vermeulen vooral perplex van het door CocoRosie toegepaste opnameproces. "Zij permitteren zich een ontzettende vrijheid ten opzichte van het opnemen. Ze zijn continu aan het componeren. Soms hadden Sierra en Bianca materiaal bij zich op hun computer, waarmee ze aan de slag gingen. Maar de meeste nummers werden ontwikkeld door's ochtends aan te komen met schetsen, en van daaruit met bassist en beatboxer verder te jammen. Werd het niets, dan gooiden ze het een paar uur later weer weg en ontstonden er weer nieuwe ideeën. Op een gegeven moment vertelden Sierra en Bianca dat ze vijf minuten met elkaar moesten overleggen. Pas twee uur later kwamen ze weer terug, met een compleet uitgewerkt concept. Zoiets had ik nog nooit eerder meegemaakt." Het componeren houdt dan ook niet op bij de muren van de studio. De zusjes Casady nemen het werk mee naar huis en gaan daar verder. Met twinkelende ogen vertelt Sierra over "het continue doorgaand creatieve proces" dat heeft plaatsgevonden in 'the barracks' van dB's, waar de groep al die tijd logeerde. Terwijl Bianca op het afgesproken tijdstip nog met de laatste bakjes eten in haar hand loopt, is Sierra op zoek naar haar sleutels. Met als gevolg dat enkele seconden later vanuit de bezemkast ineens een 'Where are the keys?' weerklinkt, in de van Sierra bekende operastem. Het is typerend voor de ongedwongen sfeer die rondom de dames hangt. De zusjes blijven ook in aanwezigheid van anderen hun eigenzinnige gang gaan. In dit plaatje passen ook de tekeningen van Bianca die her en der op de keukentafel verspreid liggen en tijdens het interview verder ingekleurd worden door haar vriendinnen uit Brooklyn. In eerste instantie meegekomen als achtergrondkoortje voor een gospelachtig nummer, zijn zij naar eigen zeggen ook 'meesteressen' in het verfijnen van verfkleuren. Deze subtiliteiten komen ook naar voren in het opnameproces. Vermeulen: "Voor ieder nummer waren ze op zoek naar een specifieke sound, die ze in hun hoofd hadden. Dat leverde telkens weer aparte eisen op, zoals klanken die door een specifiek speelgoedversterkertje vervormd moesten worden. Ze konden soms heel ondoorgrondelijk zijn, maar ik heb mijn best gedaan ze zoveel mogelijk te volgen. Soms waren het echter net verwende kinderen. Dan zeiden ze: 'We hebben dat en dat nodig. Regel het maar.' En ja, dan ben je toch afhankelijk van hun grillen." Zo kwam het op een van de eerste opnamedagen voor dat de drumtracks in de meegenomen laptop niet geschikt waren om het gewenste geluid op te roepen. De dames hadden stante pede een 'John Bonham-achtige' drummer nodig voor een bombastisch rockstukje, zo lieten ze weten. Toen Vermeulen in de computer wilde kijken welke slagwerkers op dat moment in de oefenruimtes aanwezig waren, riep de toevallig aan de bar gezeten Mezz-programmeur Bert Dondorff haar toe: "Als je een echt goede drummer nodig hebt, moet je Bram bellen". Waarop terstond Illicit-drummer Bram Hakkens werd opgetrommeld, om een half uur later zijn vierenzestig maten in te spelen. "Ik kende heel CocoRosie niet," vertelt Hakkens. "Maar mijn vriendin vindt ze super. 'Dat moet je doen!', schreeuwde ze me toe." De korte samenwerking beviel zo goed, dat de Illicit-drummer door de dames werd uitgenodigd naar het optreden in Paradiso te komen, dat in allerijl werd ingelast na het succesvolle CocoRosie-optreden op Motel Mozaique (Sierra: "We hadden zin in een feestje"). In eerste instantie mocht Hakkens al zijn vrienden op de gastenlijst zetten; uiteindelijk speelde de Utrechter zelfs een aantal nummers met CocoRosie mee. Hakkens: "Toen ik aan Bert vroeg of ie ook kwam, zei hij: 'Alleen als jij ook meespeelt.' En zo geschiedde." Nadat hij tijdens de reguliere set al enkele nummers meedrumde, kreeg Hakkens in de toegift de smaak te pakken. "Toen ze opnieuw werden teruggevraagd, en ook de bassist al het podium was opgelopen, dacht ik: 'What the fuck? Ik ga ook!'. Ik nam een slok van mijn bier en kroop achter de kit. Ik viel precies in op het moment dat de beatboxer ophield, dat bleek echt perfect op zijn plaats te vallen." Of de samenwerking met de dames hier voor hem ophoudt, moet nog blijken. Hakkens heeft echter goede hoop. "Ik heb Bianca nog wel een cd'tje van Illicit toegestopt, aangezien zij heel erg van hiphop houdt." De zusjes Casady hebben op de laatste dag van hun opnames niets dan lof voor Studio Moskou. Sierra: 'We hebben hier een fantastische ervaring gehad. En Sylvia was een 'amazing hot babe', die precies wist wanneer ze ons tot rust moest brengen." Uit de fotosessie die de band exclusief voor 3VOOR12/Utrecht doet, spreekt ditzelfde gevoel van ontspanning. Meligheid viert hoogtij, wanneer Sierra, Bianca en hun vriendinnen hun coolste New Kids On The Block-poses aannemen. "We gaan nu nog een laatste avondje opnemen voordat we terugvliegen," vertelt Sierra tevreden. "Maar we hebben nu al absoluut het gevoel hier iets uitgehaald te hebben."