Het publiek druppelt woensdagavond langzaam Tivoli de Helling binnen als Utrechts talentrijkste vrouwelijke rapper, Tifèn, het podium betreedt. De deejay wil de beat starten, maar er gebeurt niks. Het publiek wacht ongeduldig. Hij probeert het opnieuw. Weer niets. Na de derde mislukte poging pakt Tifèn een microfoon en begint a capella te rappen. Zij die de film Eight Mile met Eminem hebben gezien, zien het plaatje. Ze wordt juichend ontvangen. Na één nummer is het euvel aan de apparatuur verholpen, start de beat en kan de echte show beginnen. De eerstvolgende driekwartier worden dan ook gevuld met stampende beats, lekkere ritmes en vlijmscherpe teksten. Dan, na een pauze, is het tijd voor de hoofdact. De Youngblood Brassband komt op onder luid gegil van een klein groepje meegereisde fans. Twee percussionisten staan als één man te drummen en twee trompettisten en twee trombonespelers staan qua podiumopstelling zowat symmetrisch te spelen. De smeltkroes van verschillende muziekstijlen is moeilijk te benoemen. De Youngblood Brassband is wel betiteld als hiphopcollectief. Maar dan wel hiphop die ook bedoeld is voor mensen die absoluut niet van hiphop houden. Veel jazzinvloeden, latin, drum 'n' bass en zelfs ska en dub zijn in de muziek terug te horen. Maar de nadruk ligt toch in alle nummers op de blazers. De tuba speelt een bescheiden rol, waardoor dit instrument, dat erg dominant kan zijn, ondergeschikt is aan het collectief. Er is in de nummers veel ruimte voor solo's van saxofoon, trompet en trombone, maar ook voor enkele drumduetten. Dat deze mannen gevoel voor ritme en muzikaliteit hebben, is duidelijk. Geen wonder voor een band die op het North Sea Jazz-festival van zich deed spreken. De volgestroomde zaal staat het ene moment te genieten van een prachtige, breekbare saxofoonsolo, om het volgende moment te springen op de raps, ondersteund door de drums van de ritmesectie. Steeds worden swingende ska- en latin-ritmes afgewisseld met zwoele jazz, opzwepende drumduetten en ondersteund met blazers en dan weer wordt het echte brassband-werk overgoten met hiphop. Het publiek wordt constant heen en weer geslingerd tussen de verschillende stijlen en hoeft zich geen moment te vervelen. Tussendoor vraagt de band aandacht voor hun collega-muzikanten uit New Orleans die door orkaan en watersnood geen huizen en instrumenten meer bezitten. Het ene moment maken deze Amerikaanse musici duidelijk dat ze hiermee enorm begaan zijn, het volgende moment staan ze weer te spelen of hun eigen leven ervan afhangt en dreigt De Helling bijna te ontploffen. Wanneer de bandleden van het podium lopen na het laatste nummer, houdt het applaus dan ook onverminderd aan tot ze terugkomen voor een toegift. Na twee extra nummers blijft het applaus aanhouden, maar is het toch echt gedaan. Hoewel; De Helling suist nog na van de muziek. Youngblood Brassband en Tifèn Gezien: Tivoli de Helling, woensdag 8 maart 2006