Het Groningse Mullhouse mag vanavond het spits afbijten in een redelijk volle EKKO. Ofschoon de bandleden zelf met namen als Tom Waits en Nick Cave schermen voor het beschrijven van hun donkere nachtclubmuziek, doet de kruising van americana en bluesrock (met slidegitaar plus jaren zeventig-orgeltje) eerder denken aan een stevigere variant op streekgenoten LPG. Het normaal gesloten rolluik tussen zaal en kleedkamer is nu omhooggerold, en in de opening leunen de mannen van Paulusma naar buiten, goedkeurend toekijkend op hun voorprogramma. Met de redelijke schare Daryll Ann-fans in de zaal vanavond, zou je haast denken dat de groep weer bij elkaar is. Deze gedachte is niet geheel onjuist als je je bedenkt dat vier van de zes mannen op het podium ooit deel uit hebben gemaakt van de beroemde band uit de Excelsior-stal, waaruit nu ook Paulusma is vertrokken. Zou het eerste nummer van de set daarom symbolisch zijn? 'Everything Must Go' is een b-kantje dat werd uitgebracht ten tijde van Daryll-Ann's zwanenzang 'Don't Stop'. Paulusma stopt echter wel met het ophalen van zijn Daryll-Ann verleden en het volgende uur maken we kennis met het solo-debuut 'Here We Are': een album dat een veel grimmiger geluid heeft dan we van deze man gewend zijn. Muzikaal gezien is het optreden - met de donkere americana die in veel van de nummers doorklinkt - een mooie voortzetting van het voorprogramma. Het intro van 'Here We Are' doet zelfs aan Johnny Cash denken. Maar de nummers zijn niet allemaal zwaar op de hand. Tijdens het walsje 'Penny Arcade' kruipt gitarist Lucieer naast toetsenist Nomden. Niet voor een 'quatre mains', maar voor een samenspel van keyboard en piano dat kristalhelder door de zaal klinkt. "Gezellig, mensen!", roept de zanger. Gelukkig is het niet té gezellig; het geklets in EKKO is wel eens erger geweest. De minimale belichting en de rook uit de rookmachine versterken de sfeervolle muziek nog eens, zoals bij het album-hoogtepunt 'Rubber Tiles' en het prachtige, van Cat Power geleende, 'Cross Bones Style'. "Hebben we nog even?", vraagt Jelle aan de zaal als het optreden de avondklok van elf uur nadert. Diep voorover gebogen zingt de man 'No Time To Waste' door de laagstaande en het geluid vervormende microfoon. Maar er is nog tijd genoeg, bijvoorbeeld voor 'Silence = Golden', waarbij het op de cd knetterende basintro live niet helemaal overkomt, maar desondanks een gloedvolle uitvoering kent. Zelfs een toegift kan er nog af. Er wordt afgesloten met 'Piece Of Work' wat, net als de opener, een liedje van Daryll Ann is. Ook al laat de zanger in interviews weten dat zijn oude band een afgesloten hoofdstuk is, een paar van die terugblikken op het podium zijn toch wel de moeite waard. Paulusma & Mullhouse Gezien: EKKO, donderdag 9 maart 2006