Na een vertraging met het vliegtuig woensdag waardoor het optreden die dag in de Haarlemse Patronaat werd afgelast, waren de mannen van Undertow Orchestra op donderdag in Utrecht klaarblijkelijk extra scherp. De eerste tien minuten van de show worden gevuld met praatjes, geouwehoer en (schuine!) moppen: ter illustratie een voorbeeld: "Zeg David, waar gaat het eerste liedje eigenlijk over?" waarop een heel grappig verhaal volgt over een ezel... blijkt dat het liedje daar helemaal niet over gaat en dat het verhaal ook niet waar is. Zo is de toon gezet en wordt duidelijk dat ook grote singer-songwriters van dezelfde dingen houden als iedereen: bier drinken en moppen tappen, bij mooie muziek. Een café avond van kaliber. Om beurten spelen de mannen hun eigen nummers, die allemaal een andere inhoud geven aan het americana en folk-genre, dat typerend is voor het label dat Undertow Orchestra oprichtte, The Undertow Music Collective. Als dan eindelijk Vic Chesnutt, zich luid verontschuldigend, op het podium arriveert, wordt er gewoon nog even verder gekletst. De sfeer is gemoedelijk en het publiek dat deels op stoelen en deels op de grond heeft plaatsgenomen, aardig en geduldig. Maar bij de eerste tonen, ingezet door David Bazan (van Pedro the Lion) is iedereen stil. Een concert, dat best als legendarisch de geschiedenis in zou kunnen gaan. Waarom? Ooit vier grote singer-songwriters samen op één podium elkaar liefdevol zien begeleiden bij het spelen van hun solomateriaal? Nee, dit gebeurt niet vaak. Wie Centro-Matic kent, weet ook dat Will Johnson heel mooie nummers schrijft. In de lijn van Songs:Ohia en the Palace Brothers brengt hij zijn nummers heftig doch met zachtheid en concentratie, met humor en relativeringsvermogen. Én met een rol voor het publiek, want dat mag meezingen en doet dat ook. Dankbaar en opgelucht geeft hij vervolgens het stokje aan Mark Eitzel, die eerder al succes boekte als leadzanger van the American Music Club. Hij zingt alsof zijn leven ervan af hangt met zoveel emotie en kracht dat hij soms met veel afstand van of langs de microfoon heen zingt. Na twee nummers echter wil hij al stoppen, maar Vic Chesnutt zet hem voor het blok en onder aanmoediging van het publiek brengt hij nog het prachtige 'Home' en 'Patriots Heart'; een hedendaagse protestsong over het huidige Amerika. Chesnutt is de volgende en tevens laatste in de rij, die zijn nummers onder begeleiding van de rest ten gehore brengt. Een oud nummer van vijftien jaar geleden in een nieuw jasje en een politiek getint nummer, dat hij zingt 'vanuit de rol van Uncle Sam'. Het nummer heet 'Irak' en gaat over een man, die een meisje tegen haar wil verovert, maar omdat de zanger het publiek van tevoren heeft ingelicht ("So, don't miss the metaphore!!") lacht iedereen wel, maar weet men ook dat er een zekere boodschap in zit. Gedurende de show wisselen Will en David van instrument en om beurten begeleiden zij de band op drums. Hierdoor onstaat een extra dynamiek, omdat iedere drummer anders speelt. Dit is tevens een van de charmes van dit 'orkest'. Ook Mark is onderdeel van de stoelendans en daardoor als toetsenist te bewonderen. Met grootsheid en met veel humor, tussendoor en tijdens de nummers, speelde Undertow Orchestra een haast twee uur durend en origineel concert. Undertow Orchestra feat. Vic Chesnutt, Mark Eitzel, David Bazan of Pedro the Lion, Will Johnson and Scott from Centro-Matic/ South San Gabriel Gezien: Tivoli de Helling, woensdag 8 juni.