In Julia’s Mind-Scene presenteert cd op wisselvallige wijze

Experimentele band overtuigt in stevigere slotstukken

Tekst: Dirk Verhoeven / Fotografie: Anna van Kooij, ,

Op een lome zondagavond presenteert In Julia's Mind-Scene zijn tweede album in Theater Kikker. De nieuwe nummers van het experimentele combo verschillen nogal in kwaliteit. De zangpartijen zijn krakkemikkig; blazers en piano-arrangementen wisselen loomheid af voor zinderende spanning. Echt overtuigend wordt de Mind-Scene pas in de jazzy rockende, zomerse toegift.

Experimentele band overtuigt in stevigere slotstukken

De titel van de tweede plaat van In Julia's Mind-Scene is een behoorlijke mond vol: 'A Collection of Suns and Moons from Around the World.' De zonnen en manen uit deze volle mond draaien op groot scherm in de rondte bij binnenkomst in Theater Kikker. Tussen al het planetengeweld komt ook de cd-hoes even voorbij zweven. De bandleden komen op en zetten het eerste nummer in. De spacey beelden maken daarbij direct plaats voor draaiende cirkels. Een psychedelische sfeer is gezet, waarbij beeld en geluid op knappe wijze samen gaan. Zanger en gitarist Mark Versteegen neemt al snel de rol van singer-songwriter op zich. In 'Fantasy Rules My World', een folklied in Kings Of Convenience-sferen, pakt dit goed uit. In de meeste nieuwe nummers voegt zijn bibberende en bezwerende zang echter weinig aan frisheid toe. Datzelfde geldt nog meer voor de vocalen van drummer Martijn Buser, die in het door hem geschreven 'You Can't Kill Me, You Can' hinderlijk brult ware hij Bob Fosko. Halverwege de set weet de band de loomheid van de eerdere nummers achter zich te laten met 'The History We Miss, the Future We Kiss'. Het lied is opgewekter en werkt verlichtend op het publiek. Kermisbeelden van een schuddende spin worden beukend gecombineerd met Busers stevige drums. Je krijgt ineens het gevoel de rit van je leven te maken. In het oudere nummer 'And I Trembled On' weet de Mind-Scene het publiek op een vergelijkbare manier mee te krijgen. In een wisselvallig uur weet In Julia's Mind-Scene de spanning niet voortdurend vast te houden en past het zich in lange blaaspartijen aan het lome weer aan. Maar al snel keert de band terug voor een stevige, jazzy rockende toegift, die de zomer hard en overtuigend inluidt. Met zonnebloemen op de achtergrond dreunt Versteegen een regeltje van Britneys 'Do Something' door de megafoon. In het slotstuk 'Why We're All This Small' toont de Mind-Scene zich letterlijk en figuurlijk een big band, terwijl het publiek al het zweet eruit danst. En zo blijkt dat de Mind-Scene het graag spannend houdt, al is ze in de toegift pas werkelijk groots. Cd-presentatie In Julia's Mind-Scene Gezien: Theater Kikker, zondag 11 juni 2006.