Als Belong aan zijn set begint staan er welgeteld vier bezoekers in de zaal. Turk Dietrich en Michael Jones beginnen in totale duisternis hun show. Een langzaam aanzwellend gruizig gitaargeluid wordt omgeven door krakende elektronica en warme bastonen. De klanken die het duo creëert lijken bij aanvang nog het meest op ruis. Dan valt op dat binnen deze deken van ruis zich veel boventonen en meeslepende basklanken verschuilen. Achter de band worden beelden geprojecteerd die uitzonderlijk goed passen bij de muziek. Opvallend zijn bijvoorbeeld de bewerkte concertbeelden uit de jaren '70. Belong bewijst dat de band zich tussen de grote jongens als Fennesz en The Jesus and Mary Chain mag scharen. Als na een half uur de muziek langzaam uitsterft, valt op dat het aantal bezoekers toch iets is toegenomen. Op verzoek van hoofdact Ariel Pink draait de rookmachine op volle toeren, vermoedelijk om bij te dragen aan de sfeer. Sinds leden van The Animal Collective de muziek van deze onorthodoxe muzikant ontdekten, brengt deze zijn platen uit op hun label Paw Tracks. Ariel Pink heeft met zijn lo-fi platen de undergroundluisteraar inmiddels meerdere malen weten te verbazen. Naar verluidt heeft de artiest honderden bandjes vol muziek op zijn achtsporen recorder geproduceerd. De man tracht pure popliedjes te maken waarbinnen wave bands uit eind jaren '70 en begin jaren '80 weerklinken, om die vervolgens volledig door de mangel te halen. Dit resulteert in opnames vol effecten die klinken als een grote drugstrip. Live weet Ariel Pink, optredend als Ariel Pink's Haunted Graffiti, dit geluid zeer goed te benaderen. Hij gebruikt hiervoor cassettebandjes die hij afspeelt en live bewerkt. Daaroverheen zingt, mompelt en krijst hij. De meegereisde bassist probeert tijdens dit alles zo stil mogelijk te blijven staan. Pink danst ongemakkelijk en lijkt niet helemaal los te komen, wellicht als gevolg van de lage opkomt. Toch weet hij te boeien met zijn bizarre geluidsexperimenten. Invloeden van Bee Gees, David Bowie en Roxy Music weet hij op een of andere manier in zijn muziek te verwerken. Afgaande op de reacties uit het publiek rijst de vraag of je als luisteraar ook onder invloed moet zijn om de vervreemdende tripmuziek van Pink te kunnen bevatten. Zonder het podium te verlaten worden er nog twee ongeïnspireerde toegiften gebracht en eindigt het concert met twee miskleunen. In een volle zaal met een enthousiaster publiek zou de onnavolgbare muziek wellicht voor meer bijval zorgen. Misschien kan EKKO een volgende keer toch beter zulke experimentele namen programmeren tijdens een RUMOR avond. Gezien: Ariel Pink's Haunted Graffiti & Belong EKKO, 31 mei 2006