Ook anno 2006 bestaat het nog: het fenomeen dat sommige acts een zaal vol met buitenlanders trekken. Of, beter gezegd: een zaal vol publiek uit het thuisland. Berucht zijn de verhalen van Amerikaanse Dave Matthews Band-fans die in Europa show na show van hun helden komen volgen, en zelfs dure kaarten aanschaffen voor de Stones, om het na het voorprogramma - u raadt het al: Dave Matthews - gewoon weer voor gezien te houden. En zijn de Nederlandse concerten van Herbert Grönemeyer ook niet altijd binnen een dag uitverkocht, omdat busladingen Duitsers hun held maar wat graag in kleine setting in Amsterdam willen zien? Ook de Artic Monkeys, hyper-de-hype in Engeland kunnen erover meepraten. Hun recente Paradiso-show stond vol met voor een prikkie ingevlogen Engelsen, die op weg terug naar Schiphol nog even de Bulldog in konden duiken. Want ja, het blijft toch Emsterdem. En de Kelly Family? Die is al helemaal een verhaal apart (zie ook de link rechts...). Dat het bij het concert dat het Berlijns/Hamburgse kwartet Wir sind Helden eind oktober in de Melkweg gaf, volle bak was, is dan ook niet zo heel verwonderlijk. Een van de populairste Duitse bands van het moment, spelend in een club in een der meest gewilde Europese steden: het is een combinatie die op voorhand eigenlijk al niet stuk kon. De 700 Duitsers die er die avond waren - ingevlogen danwel Erasmus-student - zullen het stuk voor stuk beamen. Dat het Wir sind Helden-optreden in Geleen donderdag 500 Oosterburen trok (zie ook het stuk 'Wie is hier überhaupt Nederlands?' op 3VOOR12/Limburg), kan gezien de afstand tussen concertzaal en grens eveneens prima worden verklaard. Net als het immense succes van de 'Helden' afgelopen vrijdag op Eurosonic in Groningen, waar de band een spetterend 'Grösste Erfolge'-concert gaf voor een uitzinnige Duitse menigte. Eén groot feest was het, van de eerste tot de laatste seconde. Maar tegelijk een al op voorhand gewonnen wedstrijd. Geweldig, leuk, maar weinig eer aan te behalen. Het was dan ook de Utrecht-show die de Helden een indicatie moest geven hoeveel potentie ze bij hun Westerburen eigenlijk hebben. Want zoveel Duitsers zouden toch niet naar het voor de buitenwacht nog redelijk onbeduidende Oetrecht komen rijden? Het blijkt een misvatting van jewelste. Eenmaal aangekomen bij Tivoli, staat er voor de deur meteen al een grote Duitse camper geparkeerd. Binnen ligt een uitgeprint blaadje op de grond: een routeplanner. 'Nach 144,5 Kilometern erreichen Sie Utrecht, Strasse Oudegracht'. De toon van de avond is gezet. En anders zorgt het voorprogramma daar wel voor. het Berlijnse Nachlader, dat met Wir sind Helden producer, platenlabel en publisher deelt, is namelijk op en top Duits te noemen. Meteen bij het eerste liedje is duidelijk wat de band te bieden heeft: de herkenbare combinatie van ouderwetse computersamples, elektronica en live-instrumenten. Allemaal kenmerken van de neue Deutsche Welle. Is het kitsch? Retro? Hip misschien? Het is het allemaal. De drie jongens van Nachlader doen niet moeilijk, maar maken simpelweg luchtige en vrolijke dansmuziek met een vleugje humor. Muziek die perfect wordt afgemaakt door aanstekelijke teksten vol meezingkreten, zoals in het hilarische "Fett". Referenties zijn te vinden bij het springerige 2raumwohnung, maar ook bij de slogans van Mediengruppe Telekommander en de hiphop van Fettes Brot. Herkenningspunten die ook worden opgepikt door het in grote getale aanwezige 'thuispubliek', dat zich met een glimlach met de band laat kennis maken. Zodat Nachlader tijdens zijn tweede Nederlandse optreden (een dag eerder speelde de band op Eurosonic) niet alleen Nederlandse, maar ook meteen een hele klap nieuwe Duitse fans weet te maken. Dat hoofdprogramma Wir sind Helden die allang heeft, is meteen bij de opening, doorbraakhit 'Guten Tag' al duidelijk. Honderden Duitsers zwaaien met hun armen in de lucht, en schreeuwen uit volle borst mee. Iets dat zangeres Judith Holofernes natuurlijk direct in de gaten heeft, 'We're making complete fools of ourselves, by speaking English'. Op haar vraag 'Wie is hier Duits?' volgt luid gebulder vanuit de zaal. Onderstreept door een zee van handen in de lucht. Nederlanders zijn er, in tegenstelling tot Groningen, Geleen en Amsterdam in Tivoli echter ook meer dan genoeg. Maar ook zij laten zich de Helden bijzonder goed smaken. Ze zien een geestdriftige band op het podium, die met heel veel plezier staat te spelen. Die niet alleen maar toppers op het repertoire heeft staan (de afsluitende ballads kunnen de tenen bijvoorbeeld moeilijk recht houden), maar die zonder meer het vermogen heeft pakkende popliedjes ('Denkmal', 'Ist das so', 'Muessen nur wollen') te schrijven. Met refreintjes bovendien die nauwelijks je hoofd meer uit te branden zijn, zelfs voor diegenen die Duits na de derde klas HAVO hebben laten vallen. Een band die bovendien een heel sympathieke uitstraling heeft. Alsof vier mensen een bandje beginnen, die zonder dat ze er erg in hebben ineens bekend worden. Wat bij Wir sind Helden niet eens zo ver van de waarheid zit. Een hele leuke band kortom, die je maar wat graag in je hart sluit. Want ja, uiteindelijk blijft iedereen zijn eigen held. Ook in Oetrecht. Wir sind Helden & Nachlader Gezien: Tivoli Oudegracht, zaterdag 14 januari 2006.