De beste ideeën zijn meestal de eenvoudigste. Schuif de meubels aan de kant, zet wat drankjes neer, en nodig drie bands uit een akoestisch optreden te geven in je eigen woonkamer. Een eenvoudige formule die zich de afgelopen jaren vrijwel geruisloos heeft ontwikkeld tot een waar fenomeen: de Live In Your Livingroom concerten. Het concept staat telkens weer garant voor intieme optredens, in een kleinschalige setting. Eén op één concerten, of zoals zangeres Janne Schra van Room Eleven zich deze editie liet ontvallen: "Jeetje, het is echt stukken makkelijker om voor een grote zaal te staan". Het mooie aan akoestische optredens is dat het liedje -ontdaan van iedere opsmuk- niets heeft om zich achter te verbergen. Slechte nummers vallen direct door de mand. Akoestische optredens geven aldus medogenloos bloot wat een goed nummer is, en wat niet. Dat het met de nummers van Pondertone wel goed zit, wisten we al: songschrijver Patrick Tersteeg is een waar ambachtsman met oog voor detail, en één van de weinige echte tekstdichters die Utrecht rijk is. Wie de moeite neemt de teksten van Tersteeg te bestuderen wordt willens en wetens meegesleept in een wereld van tegenstellingen, waarin een klap op je hoofd de weg vrij kan maken naar een avontuurlijker leven, en waarin losers er vaak het best vanaf komen. Tersteeg is een regisseur die van boven het hele poppentheater van menselijke onmacht en onhandigheid nauwkeurig aanstuurt. Ondersteund door het geraffineerde pianospel van toetsenist Tom Swart voert Tersteeg het aanwezige publiek dan weer schreeuwend en tierend, dan weer poeslief langs het veelzijdige Pondertonelandschap. Het optreden eindigt met een indrukwekkende versie van Big Slow Robot: een episch werkstuk over de behoefte van de mens om alles wat hij liefheeft uiteen te halen, nijptang en schroevendraaier in de hand. Zelden kwam dit nummer intenser over. Met slechts een rammelende gitaar en de valsige piano van de hosts van de avond, weten Tersteeg en Swart eenieder op het puntje van de klapstoel te krijgen. Waar Pondertone uitblinkt in een veelheid aan stijlen en vormen, lijken de beide volgende acts zich in één genre te hebben vastgebeten. Het Amsterdamse Room Eleven bijvoorbeeld, grossiert in lichte, loungy deuntjes. Fijne luistermuziek, maar op de lange duur wat monotoon, juist doordat de meeste nummers op dezelfde leest geschoeid zijn. Aan de techniek van beide bandleden zal het niet liggen: gitarist Arriën Molema is een technisch zeer bekwaam man, en de zang van zangeres Janne Schra doet op momenten denken aan een jonge Joni Mitchell, en soms zelfs aan de breekbaarheid van het Australische bandje Frente. Toch stijgen de nummers niet op, blijven ze te vaak hangen in een lievige verlegenheid. En dat is jammer, want deze heer en dame hebben alles in huis om heel wat lansen te gaan gaan breken. Wellicht komt die verlegenheid voort uit het feit dat de band in deze intieme setting letterlijk oog in oog staat met het publiek. We zullen het zien op 21 november, wanneer de band in vol ornaat in de Ekko staat, tijdens de Beromuenster avond. Afsluiter Kingtonic is van het genre "voor ieder woord een nieuw accoord". De vingers van zanger/gitarist Frank Paats glijden langs de hals, zonder ook maar een moment stil te blijven staan. Dit resulteert in een aantal feestelijke deuntjes, waaraan het aanwezige publiek gaarne deelneemt: vingerknippend en meeklappend geeft de zaal aan er zin in te hebben. Eigenlijk hadden de stoelen tijdens het optreden van Kingtonic aan de kant geschoven moeten worden, want zoveel zomer kan je niet zittend verduren. De liedjes van Kingtonic-gitarist Frank Paats zijn licht en opgewekt, en behandelen thema's als de borsten van Pamela Andersson en sex op het strand, hier en daar aangedikt met een tweede stem van zijn vriendin, die ook de regenstok bedient. Het zijn vooral haar vocalen die de easy-tune factor van de muziek versterkten. Zoveel snoepgoed geeft zere tanden, en het optreden is dan ook iets te easy going om echt lang te blijven boeien op een winterse avond als deze. Na afloop zitten de sterren van zoëven gewoon weer met een biertje op de bank bij de host van de avond, moet je als bezoeker uitkijken niet te struikelen over één van de vele roekeloos opgestelde instrumentenkoffers en durft de voor de muziek gevluchte huiskat gewoon kamer weer in. Temidden van zoveel huiselijkheid zou je haast vergeten dat je zojuist iets heel bijzonders hebt gezien.