We horen geroep van vooruit de bus komen, maar ja, we lopen door de bus te rennen als jonge honden die net op het strand zijn losgelaten. Het is een 'sleeper coach'; een nightliner, oftewel een slaapbus. Mijn eerste met deze band. Mudhoney is een echte feestband. De meest dolle situaties meegemaakt die, als je ze beschrijft, overkomen als de typische rock 'n' roll-clichés maar met hun oh zo leuk zijn. Eindelijk, na jaren in busjes rondrijden en nuchter blijven ... hoeven we niet zelf te rijden én mogen we drinken. Nog steeds dat geroep. Het lijkt de chauffeur. Die chauffeurs zijn over het algemeen rare mannekes; ze slapen als jij bezig bent met de show en rijden als jij zit te feesten of ligt te slapen. Bijna nooit tref je chauffeuses, maar stoere mannen met een klein hartje. Eentje heeft eens mijn leventje gered (althans, zo voelde het voor mij), toen ik door een Nederlandse promotor met de dood werd bedreigd. Onze chauffeur belde netjes terug en vertelde hem dat hij hem wel even zou komen opzoeken in België (ja, daar woont hij. Ok, nu weten sommigen over wie ik het heb...). Dat was geen bluf, hij had er zin in. Hij was natuurlijk niet alleen gegaan. Het scheen dat onze chauffeur nogal wat vriendjes bij de Hells Angels had. En onze promotor heeft zich dan ook verder rustig gehouden. Nog steeds het geroep. Een van ons begint zich een weg naar voren te banen. Ok, ze zijn van alle luxe voorzien maar het blijft lastig om je voort te bewegen in een rijdende bus. Zo'n bus bestaat meestal uit tussen de acht en veertien bedden, een keuken, lounges met tv's, dvd, stereo en ander gedoe, wc, etc. Kortom: geen slechte manier om te reizen. Er klinkt gelach, en - in de verte - houdt het geroep aan. De bus stopt en we stappen uit. Maar hoe is Erik zo snel buiten gekomen? "Hee lul, had je niet effe aan mij kunnen denken", begint de tourmanager tegen mij te schelden in het Nederlands. We werken al jaren samen voor Mudhoney en Erik zelf al veel langer. Hij heeft mij meegenomen op mijn eerste tour. Toen moest hij me echt overhalen. Ik ben daarna nooit meer gestopt, het is te verslavend. Nu staat Erik me uit te schelden. En ik snap er niks van. Wat heb ik gedaan? Of wat heb ik niet gedaan? Oooooooh; we zijn hem vergeten! Doodleuk laten staan bij een tankstation... De tourmanager is altijd verantwoordelijk voor het controleren of iedereen aan boord is. Dat werkt prima, tenzij je de tourmanager zelf achterlaat. Hij vertelt hoe hij achter de bus aan rende en die steeds net miste. Hij heeft een pick-up truck om een lift gesmeekt en die lukte het na een tijdje om de bus in te halen. Onze chauffeur zag iemand achterop een pick-up truck druk gebaren en roepen. Iemand die wel een beetje lijkt op de tourmanager die hij net 2 uur daarvoor voor het eerst op het vliegveld heeft ontmoet. "Hey guys, isn't that Erik, your tourmanager in the back of that truck? Hey guys ??? HEY!!" Een duidelijk geval van 'backdoor paranoia', wat volgens Jelle het gevoel verwoordt 'dat je wegrijdt en je afvraagt of de deur wel dicht is, terwijl je dat een minuut eerder zelf hebt gedaan'. ''Het staat ook voor mensen vergeten en eigenlijk alle vormen van denken dat je iets of iemand vergeten bent, als je op tour bent.'' Een terugkerend fenomeen dus, evenals de columns van Jelle Kuiper op deze site. Binnenkort meer!