Aan het eind van de week waarin de Nederlandse volksvertegenwoordiging zich een leeuw toonde, en waarin ook in Amerikaanse regeringskringen het besef doordringt dat de situatie in Irak op een drama is uitgelopen; aan het eind van de week waarin rigiditeit lijnrecht tegenover mededogen kwam te staan, doet de boomlange humanist Michael Franti met zijn band Spearhead een reeds maanden uitverkocht Tivoli aan. Aan Jörgen Raymann de eer om de band te introduceren. Uit zijn woorden maakt Tivoli op dat Franti en co reikhalzend hebben uitgezien naar het afsluitende concert van de Nederlandse tournee. Niet omdat ze doodop zijn, maar omdat hun vorige Tivoli-show, november 2003, één van hun beste ooit was. Franti en de zijnen vormden een superstrakke funky machine waarin vooral de ritmesectie pluspunten van de hoogste orde verdiende. Zwoel en zomers groovend zette Spearhead Tivoli moeiteloos aan tot dansen, joelen, zwaaien en springen. De gure kou buiten was op slag vergeten. Ervaringen in het Midden Oosten waar hij gewapend met slechts een akoestische folkgitaar rondtrok voor zijn film 'I Know I'm Not Alone' hebben Franti daarna nog sterker doen inzien dat zijn humanistische boodschap van verdraagzaamheid, vrede, wereldwijde liefde en medemenselijkheid beter aankomt als de muzikale verpakking niet te confronterend is. Na het magere 'Everyone Deserves Music' ruilt ook het laatste album 'Yell Fire!' muzikaal bijtend, hard en bruut werk in voor meer en meer zoetgevooisde nummers. Franti komt in deze afrobeat- en reggavorm dichterbij kampvuur sing-a-longs dan politiek sloganisme van de meest militante soort. Zijn oude groepen Beatnigs en Disposable Heroes of Hiphoprisy lijken voorgoed voltooid verleden tijd. De geniale human beatboxer Radio Active voorzag Spearhead vroeger van een rauw en ruig randje; hij is er in Tivoli niet bij. Jack Johnson-achtige nummers zijn dan ook niet van de lucht: een akoestisch intermezzo mondt zelfs bijna uit in slaapverwekkende middelmatigheid, met een akoestische versie van 'Rock the Nation', dat zo goed als elke angel ontbeert, als dieptepunt. Het is echter niet de nieuwe bravere vorm die Franti & Spearhead aan glans doet inboeten. Juist het feit dat Tivoli vreselijk gretig uit de bandhand eet, doet de honger overtuigen, de overtreffende trap tot vurige passie op een bijna routinematige manier verdwijnen. Zelfs als Michael Franti & Spearhead één van hun beste concerten ooit niet overtreffen, gaat het dak er bij oude feelgoodkrakers als 'People in the Middle' en 'Sometimes' stevig vanaf. Als bonus krijgt het publiek Franti's overweldigend zalvende en tot nadenken stemmende boodschap mee. Rita Verdonk mag wel eens luisteren naar 'Hello Bonjour'; zoals ook 'Bomb the World' een prachtige ode aan het pacifisme blijft. Of je er wat meedoet, moet je zelf weten, maar Franti pepert Tivoli in dat iedereen de kracht heeft zijn steentje bij te dragen aan een betere wereld: "Power to the People". Die humanistische boodschap lijkt in Tivoli niet aan dovemansoren gericht, waarmee de stap van militant activisme naar gematigd humanisme een gouden greep blijkt. Michael Franti & Spearhead Gezien: Tivoli Oudegracht, vrijdag 15 december 2006