Balkanmuziek is hot. Twee van de leukste feestjes op Lowlands 2006 vonden plaats bij de optredens van Gogol Bordello en de Amsterdam Klezmer Band. Twee bands die weliswaar niet (direct) uit oost-Europa komen, maar wel zo klinken. Die laatste band had dit weekend bovendien niet misstaan in De Helling, waar vrijdag voor een uitverkocht huis het aanstekelijke ‘Circus C-Mon & Kypski’ door de zaal knalde. En dan hebben we de Balkan Beatz dansavonden van dj Tommi nog niet eens genoemd. RASA biedt voor de leek een uitgelezen kans om er achter te komen waar dergelijke bands de mosterd vandaan halen. Het Roemeense Mahala Raï Banda bestaat uit twee kleinzonen van de inmiddels overleden Nicolae Neascu (het gezicht van de beroemdste Roemeense zigeunergroep Taraf de Haïdouks) en enkele oud-militairen die vroeger muzikant waren in het communistische leger. De band trekt een volle zaal, al dan niet vanwege de aankondiging in de Volkskrant. Het diverse publiek bestaat uit landgenoten van de band, typisch Lowlands publiek en vaste klanten die verbaasd opkijken van de enorme toeloop: ‘ik heb het hier nog nooit zo druk gezien’. Wie folkloristische klederdracht op het podium verwacht, komt vanavond bedrogen uit. De mannen zijn vrijwel allemaal in een westers pak gestoken, alleen de oude tuba-speler oogt alsof hij net van een Roemeense straathoek is geplukt. Tien minuten in het concert wanen we ons eerder in de Lima-tent van Lowlands dan in het sjieke RASA. Dit is geen muziek om bij op een stoeltje te zitten zoals de helft van de bezoekers doet, maar om (al dan niet wild) op te dansen. Gelukkig is daar tussen het podium en de trap genoeg ruimte voor en maken genoeg mensen daar gebruik van, opgejut door de violist en de tuba-speler. Deze nestor van het gezelschap blijkt al snel de publiekslieveling, met zijn quasi sexy gedans op de momenten dat hij niet hoeft te spelen. Als het tempo wordt teruggeschroefd, balanceert de muziek op het randje van kitsch, maar het leeuwendeel van het optreden leunt gelukkig op funky basloopjes, razendsnelle blazerspartijen en de violist die de enthousiast dansende stelletjes vooraan nog eens extra opzweept. ‘For the beautiful women’, wijst hij nog maar eens de zaal in. Na een intermezzo van de twee accordeonisten gaat het crescendo richting de finale, met een glansrol voor de fluitist die binnen één nummer tussen vier verschillende instrumenten weet te wisselen. Na een dik uur laat de band een stampvoetende zaal achter; RASA wil meer en krijgt meer. Na de tweede toegift loopt de band al spelend de zaal in om daar verder te gaan; inclusief de drummer die één van zijn trommels van het podium heeft gegrist. Om dan middels een grote mand ‘met de pet’ rond te gaan is bij een betaald concert niet echt sjiek, maar niemand die er om maalt. In processie gaat het richting de foyer, waar de band gewoon door blijft spelen en een behoorlijke chaos tussen de garderobe en de bar teweeg brengt. Maar het geeft niet, RASA is voor eventjes een zigeunerbruiloft. Volgende zomer graag op Parkpop of zoals gezegd, de Lima-tent van Lowlands. Mahala Raï Banda Gezien: RASA, zaterdag 2 december 2006