In een jaren tachtig pak inclusief fout bloezend overhemd en met een licht krommende rug, is jazzveteraan Herbie Hancock (66) inmiddels een oude man geworden. Tot hij plaatsneemt achter de piano en er een brede grijns op zijn gezicht verschijnt en hij giechelt als een van zijn begeleidende muzikanten hem op juiste manier weet aan te vullen. Dan lijkt hij geen steek ouder dan die 22-jaar oude jongen, die onder de vleugels van mensen als Miles Davis en Wayne Shorter zijn muzikale sporen moeiteloos verdiende. Waar te beginnen over een man als Herbie Hancock. Iemand die sinds de jaren zestig de top van de jazz domineert. Hij maakte zijn opmars bij het kwintet van Miles Davis. Op zijn eigen debuutalbum 'Taking Off' versmolt de pianist jazz, R&B en soul op geheel eigen wijze. Met zijn groep Headhunters voerde funk de boventoon tijdens de jaren '70. Maar niet zonder elektronische experimenten op zijn solo lp's uit diezelfde tijd. Nog altijd schuwt Hancock het experiment niet en is hij ook niet vies van een potje popmuziek. Zijn single 'Rockit' (uit 1983) wil nog wel eens voorbij komen in de classic-uurtjes van de muziekzenders. Maar ook op zijn laatste album 'Possibilities' bevindt hij zich op het popvlak, via samenwerkingen met Christina Aguilera, Damien Rice en Joss Stone. Maar het meest geroemd wordt hij nog altijd om zijn traditionelere werk. Zijn ingenieuze maar nuchtere pianospel inspireert jonge muzikanten tot op de dag van vandaag. Hancock is een man die niets meer hoeft te bewijzen. Een man met een oeuvre dat reikt van Miles' cool jazz tot de vette funk, kreukelige R&B en hoekige soul. De enige man die (hoewel op het nippertje) weg komt met een eigen versie van het gezapige Stevie Wonder nummer 'I just called to say I love you'. Hancock is een kameleon met alle muzikale kleuren op zijn palet, zonder ooit zichzelf en de 'groove' te verliezen. Want grooven kan Hancock als geen ander, hoe ingewikkeld en doordacht zijn muziek ook kan zijn. Begeleid door veteranen als bassist Nathan East (Michael Jackson, Sting), drummer Vinnie Colaiuta (Frank Zappa, Joni Mitchell en zelfs metalband Megadeth) en relatieve nieuwkomer Lionel Loueke op gitaar. Stuk voor stuk virtuozen, maar ze kennen hun plek en weten wanneer het tijd is om weer terug te keren naar het refrein. Hancock zelf gaat op in atonale solo's, brengt die terug naar melancholieke sferen om vervolgens te geinen met samples en synthesizers. Zo laat hij ons kennis maken met alle hoeken van zijn muzikale geest. Vanavond in een uitverkocht Vredenburg, is Hancock in zijn element. Hij geniet zichtbaar van zijn eigen spel en dat van zijn kwartet. De pianist lijkt gezegend met een eeuwige jeugd, net als wijlen Ray Charles. Hoogtepunt van de avond is dan ook om Hancock de hits 'Watermelon Man' en 'Cantaloupe Island' te zien spelen met het enthousiasme van een zesjarige die voor het eerst de vlooienmars heeft geleerd. Herbie Hancock Quartet Gezien: Muziekcentrum Vredenburg, dinsdag 12 december 2006