Je kunt er de klok intussen bijna op gelijk zetten. Dagen worden duister, vol verwachting klopt het hart: tijd voor Bettie Serveert in de Domstad. Exact 364 dagen na hun akoestische set in Tivoli strijken Carol en haar mannen dan ook neer in De Helling. Die net als twee jaar terug (ook in november) volloopt voor Neerlands fijnste indierockband. Ditmaal om samen met de band het grote verjaardagsfeest te beleven: Bettie bestaat dit jaar namelijk vijftien jaar, en dat mag - nee, moet - gevierd worden! Het is alleen jammer dat de viering nergens in een spetterend feest ontaardt. Bettie speelt in De Helling een degelijke set, dat zeker, ze is alleen veel te keurig om alle toegestrooomde vrienden bij de les te houden. Zo keurig, dat ik de woorden die ik vorig jaar om deze tijd schreef na het semi-akoestische concert in Tivoli, zonder al te veel hoofdbrekens ook op deze show kan loslaten. En dat dan ook gewoon maar doe. "De liedjes zijn mooi, daar niet van, maar ze glijden langs je heen. Het verlangen begint zelfs boven te komen- in bijna brandende hoedanigheid. Het verlangen naar scherpte! Naar scheurende gitaren! Naar opwinding! Naar een Peter Visser die al solerend over het podium rolt. Een heftig zwetende Carol van Dyk die hem nog net kan ontwijken, in een poging haar hoogste noten alsnog te halen. Het verlangen, kortom, naar datgene waar Bettie al jaren lang zo goed in is: he-le-maal loos gaan. Het verlangen naar rock'n'roll!" En het is precies daar waar het bij Bettie Serveert tegenwoordig zo aan lijkt te schorten: scherpte, verlangen. Natuurlijk kent elk nieuw album weer een paar pareltjes, maar als albums leggen ze het telkens weer ruimschoots af tegen de klassieke eerste drie: 'Palomine' ('92). 'Lamprey' ('95) en 'Dust Bunnies' ('97). En ook live lijkt het vuur op een wat lager pitje te staan. Uitzonderingen, zoals het Grote Jubileumconcert in Paradiso afgelopen september, daargelaten. Het moet gezegd: het verdient absoluut respect dat Bettie Serveert zichzelf ook na anderhalf decennium probeert te vernieuwen. Dat de band met 'Attagirl' (het vorige album) in songs en podiumperformance voor zijn doen ineens heel hip aanvoelde, was een aangename verrassing. Dat Bettie daarna een semi-akoestische theatertour maakte, eveneens. En wie de nieuwe toetsenist Martijn Blankensteijn in De Helling tijdens nummers als 'Versace' heerlijk met electronica ziet stoeien, weet dat zijn komst enkele jaren geleden de band een frisse impuls heeft gegeven. Helaas blijkt in De Helling alleen dat nieuwe impulsen niet altijd genoeg zijn voor spanning en zindering. Of, vrij vertaald: voor ontwikkeling. Door tijdens deze jubileumtournee de nadruk te leggen op de meest recente helft van de bandloopbaan, komt vooral dat laatste punt goed aan het licht. Slecht zijn nummers als 'Don't Touch That Dial' (van 'Attagirl'), ' Wide Eyed Fools' (van 'Log 22') of 'Hell=Other People' (van 'Bare Stripped Naked') absoluut niet, ze kennen alleen hetzelfde manco als de albums na 'Dust Bunnies': ze halen het bij lange na niet bij de oude. Of, om het bij recenter datum te houden: bij de pareltjes van de laatste paar albums. Het slepende 'De Diva' bijvoorbeeld, prijsnummer van 'Log 22, dat ook in De Helling voor kippenvel blijft zorgen. Of de betoverend eerste toegift: 'Road Movies', een van de weinige lichtpuntjes op het kabbelalbum 'Bare Stripped Naked'. Een nummer waarin Van Dyk haar klasse toont, door zich haast als volbloed-chansonniere te presenteren. Gedurfd en wonderschoon. Het blijft - samen met het onverwoestbare 'Palomine' - echter maar bij korte momenten van verrukking. Zoals dat tijdens de akoestische show in Tivoli vorig jaar eigenlijk ook al het geval was. Zinderende gitaar-erupties, knallende climaxen, spaarzame momenten van melancholie of verlangen: ze blijven uit. Geen apotheosich 'Leg', 'Brain Tag' of 'Crutches' op deze avond. Maar in plaats daarvan vooral voortkabbelende gitaarpopsongs, van een prachtige band die simpelweg veel beter kan dan hij deze avond laat zien. Zeker tijdens een verjaardagstour. Bettie Serveert Gezien: Tivoli De Helling, donderdag 30 november 2006.