Ergens heeft het wel iets jammerlijks. Uitgerekend in het jaar dat het IMPAKT festival extra veel buitenactiviteiten op het programma heeft staan onder de noemer 'The Great Outdoors', werden - op de opening na- alle outdoor-evenementen naar binnen verplaatst. Toch is deze situatie tekenend voor het festival, dat dit jaar, met het oog op vorige edities, helaas niet werd wat het had kunnen zijn. Waar in de vorige jaren Theater Kikker het bruisende zenuwcentrum van het festival was, verhuisde IMPAKT dit jaar naar het Centraal Museum. Het verschil in sfeer was duidelijk te merken. Kon je in voorgaande jaren nog struikelen over borrelende gasten in het Kikker-café, met de verhuzing naar het Centraal Museum lijkt het festival niet bepaald aan laagdrempeligheid te hebben gewonnen. Al zal de fraaie tentoonstelling van de Zwitserse beeldend kunstenaar en fotograaf Olaf Breuning nergens anders beter op zijn plek zijn geweest. Ook het muzikale gedeelte van IMPAKT was over het algemeen weinig spetterend te noemen. Toch was het Apparat Organ Quartet op de eerste dag een lekker vlotte opener, die enig tegenwicht bood aan de algehele sfeer op het festival, die vooral 'erg incrowd en stiekem een beetje elitair' was. In plaats van de sfeervolle tuin van het Centraal Museum, moesten de IJslanders het echter stellen met een nog niet halfgevulde Helling, met bovendien een hoog genodigden-gehalte. IMPAKT begon zodoende matter dan het had kunnen doen. Waarmee direct ook de toon voor het festival was gezet. Dit karakter kwam ook tot uiting in de Audio Picnics, die dagelijks om 13.00 uur gepland stonden in de tuin van het Centraal Museum. De verplaatsing naar binnen deed het bijzondere karakter van de picknicks geen goed. Dat de zaal in kwestie, waar turntablist Philip Jeck op donderdagavond een bijzondere drone-soundtrack verzorgde bij de Russische filmklassieker 'Battleship Potemkin', ook dienst deed als lunchruimte voor artiesten en medewerkers die niet speciaal voor de muziek kwamen, had vervelende gevolgen: veel onrust en een groot verloop. En dat terwijl de gebrachte sets de moeite van het aanhoren meer dan waard waren. Waar Michael Northam een performance met rietstengels bracht, zorgde Aaron Spectre voor ambientsferen en waande Lucky Dragons de bezoekers in een amusante 'interactieve speeltuin'. De Oostenrijkse indietronics-zangeres Gustav had de Audio Picnics nog gevarieerder kunnen maken, maar helaas: wegens een gebroken tand moest zij haar optreden op het laatste moment afblazen. Ook de IMPAKT-feesten in Tivoli De Helling waren wisselend van kwaliteit. Kon de InterZone-avond 'Stripped' op vrijdagavond, met minimal-grootheden Pan Sonic als headliner, de hoge verwachtingen niet waarmaken, op zaterdagavond kwam de dansavond wel volledig uit de verf. Onder de noemer 'Meditating on bassweight' werd er behoorlijk op los gebeukt met dubstep, breakcore en drill 'n bass. Met Doormouse, het 'infantiele broertje van Jamie Lidell', kende de avond een opzwepend hoogtepunt. 'Bierverslindend, longen uit het lijf schreeuwend, en hyperactief rondspringend trilt Doormouse de zaal in een kolkende massa,' aldus onze verslaggever Jimmy van Ameijde. 'Zelf besluit hij meerdere malen ook het publiek in te springen, om iedereen even goed te observeren door zijn krankzinnige ogen. Vrouwonvriendelijke teksten worden ongegeneerd het publiek ingeworpen onder een gabberende laag drill 'n bass. Maakt niks uit, de nu nog overgebleven vrouwen zijn toch praktisch kerels.' Toch zal 1 programma-onderdeel menig bezoeker nog het meeste heugen. Incrowd-gehalte of niet, IMPAKT 2006 kende 1 grote hit. De verhalen van beduusde bezoekers in de wandelgangen deden hun werk, net als een afbrandende recensie in de Telegraaf, die de voorstelling zelfs een ware 'marteling' noemde. Hoe dan ook: de audioviduele performance 'FEED' van Kurt Hentschläger, helft van het Oostenrijkse Granular Synthesis (dat afgelopen voorjaar nog te zien was op Sonic Acts), trok aan het eind van het festival steevast een uitverkochte zaal in het Dick Bruna-huis. En terecht. Van tevoren moest elke bezoeker een verklaring ondertekenen waarin hij of zij aangaf geen epilepsie of astma te hebben. Ook kon de organisatie noch de artiest aansprakelijk worden gesteld voor eventuele gevolgen. Naast het publiek stonden EHBO'ers opgesteld, om eventuele bijstand te verlenen. Wie de voorstelling onderging, snapte al gauw waarom. Het begon nog redelijk onschuldig, met een onheilspellende soundscape op de achtergrond en, gebeamd op de muur, een film met in het luchtledige rondzwevende androgyne lichamen. Maar dan kwam het moment waarop de hele ruimte vol rook werd gezet en je letterlijk geen hand voor ogen meer kon zien. Verschillende stroboscopen flitsten aan en de drone werd extremer. 'FEED' werd zo ineens een militant audiovisueel bombardement, zonder focuspunten: de extreme hoeveelheid informatie die je hersenen te verwerken kregen, zorgde voor visoenen van 'bloemetjesbehang en tegelvloeren'. Anders gezegd: voor constant evoluerende geometrische structuren, in de meest uiteenlopende kleuren. Het meest intrigerende aan de performance was echter het besef dat je helemaal niet ziet wat je ziet: alle voorstellingen gebeuren in je hoofd. Die gedachte, plus de overweldigende ervaring tijdens de voorstelling zelf, maakte van 'FEED' een hallucinerend hoogtepunt. Waardoor een onevenwichtig, ontoegankelijk en rommelig georganiseerd festival menig bezoeker uiteindelijk toch nog overrompelde. Het hopen is alleen dat IMPAKT voor zijn volgende editie, die staat gepland in het voorjaar van 2007, zichzelf weer een wat lekkerder zittend jasje gaat aanmeten. Anders zou het festival nog eens kunnen verdrinken in zijn eigen incrowd-bad. IMPAKT Festival 2006 Gezien: Centraal Museum en Tivoli De Helling, 23 t/m 27 augustus 2006.