Wat doe je als je als band een andere band mag vervangen die afziet van zijn optreden omdat een bandlid is overleden? Juichen, heel zachtjes spelen of doen alsof er niets aan de hand is? Voor deze keuze kwam Prey te staan, dat het eerder geplande Elis vervangt. Prey heeft dus een aardig zware dobber aan dit optreden, maar speelt met klasse. Zanger Roeland van der Velde heeft een krachtige stem, een goed stembereik en een aardig stemgebruik: een keer geen onverstaanbaar gegrom, maar uithalen waar ze bij Idols stil van zouden zijn. Prey speelt langgerekte nummers met ruimte voor melodie. Halverwege het optreden staat de band, terecht, stil bij de reden van zijn aanwezigheid op de planken van Tivoli door een nummer aan Sabine Dünser, de voormalige zangeres van Elis, op te dragen. De toetsen van Mariët Gast zijn helaas soms iets te zacht gemixt, maar dit komt aan het einde van de set helemaal goed wanneer Gast letterlijk en figuurlijk het slotakkoord geeft aan dit bijzondere optreden. The Wounded mag dan iets minder hard zijn, dat betekent niet dat de muziek van de band minder zwaar op de maag ligt. Zanger Marco van der Velde opent het optreden door in zijn eentje de zaal toe te zingen en grijpt daarmee meteen ieders aandacht. The Wounded speelt innemend, indrukwekkend, sfeervol, pijnlijk gemeend en uiterst professioneel. Van der Velde heeft een stem om in te lijsten en gunt Tivoli een royale blik in zijn niet altijd opgewekte ziel. Hier en daar vraagt de soms filmische muziek om een ontlading die vaker niet dan wel komt. The Wounded heeft een kersvers album af, maar het ontbreekt de band nog aan een label. En zo ligt er ergens in Nederland schitterende muziek te wachten om gehoord te worden. De band laat zich totdat hij een platencontract heeft, gelukkig niet uit het veld slaan en treedt zeer regelmatig op. Binnenkort staat de groep bijvoorbeeld in De Peppel en De Helling. Moonspell telt af en trapt Tivoli, na een veel te lang intro, fel en hard bij de les. Deze Portugezen maakten midden jaren negentig grote indruk met een uniek, zwaar en theatraal geluid waarbij de cleane zang (verstaanbare zang, zonder enige vervorming) van zanger Fernando Ribeiro de band een extra eigen geluid meegaf. Ribeiro oogt met zijn zwart bevlekte ogen en grote oorringen als een psychotische piraat die vol overgave zijn teksten in de microfoon spuugt en met zijn vinger het publiek priemt. Kans om rustig toe te kijken krijgt de zaal geen moment: Ribeiro jut het publiek tot de laatst aanwezige op. Met een Portugees accent kondigt hij zowel oud als nieuw materiaal aan en dankt hij Utrecht voor de gastvrijheid. Het geluid van Moonspell is dik in orde. Iets vettere basdrums hadden de nummers nog krachtiger door de zaal laten denderen, maar het fanatisme van de band zorgt er zo ook wel voor dat Moonspell de aandacht weet vast te houden. Sommige dubbele basdrumpartijen en gejaagde akkoorden geven Moonspell een black metal-achtig randje. Een randje, dat nog eens versterkt wordt door de kleding van de band. De band zelf lijkt zich niet bezig te houden met hokjes. Spelen vol overgave en sfeer is het doel. En dat komt over. Portugal kan trots zijn. Summer Darkness 2006, dag 3 met Prey, the Wounded & Moonspell Gezien: Tivoli, zaterdag 12 augustus 2006