Alt.country is al enige tijd een populaire variant op de traditionele country. Binnen deze stroming klinkt, door veelvuldig gebruik van akoestisch gitaar en zo hier en daar een banjo of mandoline, een authentiek country-geluid door. Het alternatieve element wordt gecreëerd door af en toe met meer oversturing te spelen en het geheel in een hedendaags jasje te steken. Lokale openingsband This Leo Sunrise beheerst bovenstaande country variant uitermate goed. Het instrumentarium bestaat naast de traditionele gitaar, bas en drum ook uit banjo, traporgel, viool en accordeon. Vol berusting laat dit vijftal een volwassen geluid horen dat een vrijwel muisstil publiek afdwingt. Een uitermate knappe prestatie, niet in het minst omdat dit pas het vijfde optreden is van het gezelschap rondom Jacco van Elst. Van Elst en diens doorleefde hese stemgeluid is van een uitzonderlijke pracht. De zwaarmoedigheid van zijn teksten weet hij te relativeren door een aantal zeer droge opmerkingen tussen de nummers door te maken. Helaas blijft de rest van de muzikanten een enkele keer net iets achter bij de kwaliteiten van Van Elst en worden de nummers als gevolg hiervan voorspelbaar ingevuld. Opmerkelijk is de rust die de band weet uit te stralen op het podium en in hun nummers. Zo ontstaat een broeierige sfeer, die in de traditional ‘The House Carpenter’ tot een hoogtepunt komt. Toch al zeker tien jaar in hetzelfde straatje musicerend is Willard Grant Conspiracy. De groep kent een altijd wisselende bezetting, met als centraal figuur de imposante Robert Fischer. De platen van dit gezelschap kennen een stijgende lijn in kwaliteit, met als hoogtepunten het recent verschenen ‘Let It Roll’ en ‘Regard The End’ uit 2003. Het verschil in kwaliteit tussen het recente en het oudere werk wordt ook duidelijk tijdens de set. Tekstueel zijn de oudere nummers minder overtuigend en de spanningsopbouw in deze nummers vrij eenzijdig. Fischers werk wordt bepaald door zijn beperkte lage timbre en zijn vrij simplistische gitaarspel, dat zich lijkt te beperken tot een drietal akkoorden. De klasse van zijn begeleidingsband zorgt ervoor dat deze simpele akkoordenschema’s toch telkens weten te verbazen. De groep klinkt uiterst solide en doorgewinterd en geeft nergens de indruk dat Fischer voor elke tour een andere begeleidingsband kiest. Ze lijken altijd al samen gemusiceerd te hebben. Wanneer er gas terug genomen wordt en een aantal zeer trage, uitgerekte nummers volgt slaat de eenvormigheid toe. De band revancheert zich als de set vol vuur wordt afgesloten met ‘Let It Roll’. De zwaarlijvige Fischer, die bijna het gehele concert zittend heeft gespeeld, gaat staan en laat een Nick Cave-achtige voordracht zien: furieus en met zeggingskracht. Muzikaal is deze show van Willard Grant Conspiracy dan ook te vergelijken met het stuwende werk van Nick Cave. Qua voordracht lijken de (meer traditionele) nummers op het werk van Bob Dylan ten tijde van ‘Desire’. De twee nummers tellende toegift is nogal obligaat en wordt clichématig heftig rockend afgesloten; Fischer grijpt terug op zijn verleden in de noise-rock band The Flower Tamers. Willard Grant Conspiracy blijft uiteindelijk overeind door de zeer geroutineerde muzikanten die het werk van Fischer laten fonkelen. Willard Grant Conspiracy & This Leo Sunrise Gezien: Tivoli de Helling, 4 april 2006