De Franse multi-instrumentalist en songschrijver Yann Tiersen werd vijf jaar geleden op slag beroemd dankzij de soundtracks voor Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain en Goodbye Lenin. Inmiddels heeft de man al op 36-jarige leeftijd een fabelachtig oeuvre opgebouwd aan eigen albums en samenwerkingen, zoals die met Shannon Wright uit 2004. Cross-Linx heeft hem voor drie optredens naar Nederland weten te halen, waaronder het optreden van vanavond dat plaatsvindt in Tivoli. Onder luid gejuich betreedt de de Fransman het podium. Zonder iets te zeggen pakt Tiersen zijn accordeon en begint een Amélie-achtig deuntje te spelen. De glimlach op de gezichten van de toeschouwers is bijna voelbaar. Het is echter niet alleen de Amélie-achtige romantiek wat de klok slaat vanavond. Yann Tiersen lijkt vastbesloten zijn veelzijdigheid te laten horen. Na de zaal visioenen van knusse Parijse pleintjes te hebben gegeven, slingert hij hem terug de werkelijkheid in met een explosie van vioolsolo’s om even later net zo makkelijk zijn gitaar om te hangen voor een meeslepend popnummer. Zijn diepe stem zingt in slepend Frans en alhoewel lang niet iedereen het verstaat, worden hier en daar al handjes vastgehouden. Toch lijkt het erop dat het publiek niet voorbereid is op zoveel stevig werk. Het grootste deel van de set bestaat uit rockend werk, waarbij het repertoire dat op cd nog lieflijk klinkt, nu met elektrische gitaar wordt aangekleed. Af en toe neigt wat hier gebeurt zelfs naar postrockbands als Godspeed! of Mogwai en dat is niet de eerste associatie die je van te voren zou maken. De volumeknop staat daarbij vaak te ver open; hier en daar staan beteurde gezichten met de vingers in de oren te wachten op iets herkenbaars. Maar de keren dat er gas wordt teruggenomen, steekt het geklets in de zaal de kop op. Telkens weer wordt het met luid gesis gesmoord. Terecht, want zelfs als de muziek je niet aanstaat kun je je vergapen aan de tweede gitarist Marc Sens die als een ware geluidskunstenaar bezig is. Hij weet de meest vreemde geluiden uit z’n instrument te halen met behulp van opgeblazen ballonnen, drumsticks of zelfs een boormachine! Toch is het jammer dat Yann Tiersen geen balans in de harde set weet te brengen en het niet erg bijzondere gitaarwerk daardoor de overhand heeft. Want de keren dat Tiersen de gitaar inwisselt voor de viool of accordeon, valt het samenspel met de andere muzikanten wél op zijn plaats. De volhouders in de zaal worden echter beloond; aanvankelijk nauwelijks herkenbaar zet de toetseniste het thema van Amélie in, terwijl de rest van de band nog voluit elektrisch doorspeelt. Als de voorman z’n gitaar afdoet en op z’n knieën gaat voor de xylofoon op de grond, klinkt het liedje zoals we het echt kennen en breekt er een stormachtig gejuich los. De band hoort het aan met een grijns op het gezicht. In de tweede toegift heeft Tiersen nog iets bijzonders in petto. Al vioolspelend bewerkt hij het geluid met de pedalen, zodat de viool uiteindelijk als een elektrische gitaar klinkt. Bij het nummer erna pakt hij een gitaar op en het geluid dat hij hiermee voortbrengt klinkt precies als… een viool! Ondanks het gemis aan een ongestoord romantisch weerzien met Amélie, gaat het publiek toch opgetogen huiswaarts. Cross-Linx met Yann Tiersen gezien: Tivoli, donderdag 30 maart 2006