Het Finse Fonal-label doet in Theater Kikker als een echte commune aan. Een commune van zes mannen en een vrouw die in wisselende bezettingen samen muziek maken in hun eigen knusse huiskamer, die ze voor de gelegenheid even naar een Utrechts theater hadden verplaatst. Het podium waarop de muzikanten vrolijk met elkaars muziek meededen, was bezaaid met instrumenten, kabels, speelgoed, boeken, posters, ballonnen en een slaapzak. Spil van de avond was labelbaas Sami Sänpäkkilä, die zelf met zijn soloproject Es tussen alle chaos met een kale spot op zich gericht de avond opende met zijn gitaar. Zichzelf samplend en loopend bouwde hij het prachtige openingsnummer op, om weer te eindigen met alleen zijn stem. Bij aanvang van het tweede stuk kwam een tweede muzikant met de naam Ville het podium op, die op nogal overdreven Jim Morrison-manier een voordracht begon te houden. Even leek de net zo mooi opgebouwde sfeer te verzanden. Gelukkig herpakten de twee zich door beiden weer achter de sampler plaats te nemen en twee experimentele stukken te spelen vol imploderende en exploderende geluidjes en loops. Met een kakafonie van gesamplede schreeuwen sloten ze zeer indrukwekkend af. Islaja draaide in eerste instantie vooral om Merja, die met haar engelenstem en bluesy gitaarspel hemels mooie liedjes speelde. Komisch was het toen bij het tweede nummer wederom Ville het podium op liep, ook nog eens vanuit dezelfde hoek van de zaal. Nu kwam hij even drummen op een minidrumstel dat alleen uit een snare en twee bongo's bestond. Langzaam werd de set van Islaja steeds bevreemdender en experimenteler. Merja's gitaarspel ging langzaam richting Jandek en er kwam een violist bij die vooral herrie kwam maken. In het laatste nummer dook Sänpäkkilä dan weer op, met een Duracel-konijn met luguber masker, die de maat aangaf voor een uitdijende chaos. Bij afsluiter Kiila kwam tenslotte alles samen. Bijna alle muzikanten die al hadden opgetreden doken weer op in de bezetting van deze band, behalve Merja, die echter telkens rond de muzikanten bleef dwarrelen, ze fotografeerde en uiteindelijk in de slaapzak op het podium kroop. Muzikaal paste het ook in de lijn van de avond, alleen was dit de full band-versie van het voorgaande. De basis was folk, aangekleed met CocoRosie-achtige geluidjes, en die basis was veelal aanleiding voor lange improvisatie-stukken en soundscapes. Lang niet alle afzonderlijke stukken maakten evenveel indruk, maar de avond slaagde vooral in haar totaalindruk. De opbouw van klein (Es' eerste nummer) naar groot (Kiila), de huiskameropzet, het duidelijke plezier dat de muzikanten hadden in hun gefreak en het heerlijke hippiesfeertje maakten het tot een hartverwarmende avond. Toch eens kijken wat dat kost, zo'n enkeltje Finland. Fonal met Kiila, Islaja en Es Gezien: Theater Kikker, zaterdag 8 april 2006