“Aan alles komt een eind”, met deze waarheid als het spreekwoordelijke rundvee begint het persbericht van Paper Moon dat vanochtend wereldkundig werd. Omineus genoeg om de bui meteen te voelen hangen. En inderdaad vervolgt het emailtje: “Paper Moon stopt ermee. Na zoveel jaar samen spelen, optreden en leuke plaatjes opnemen is het klaar. De leden van de band hebben vorige week woensdag besloten er een punt achter te zetten. Niet om muzikale of persoonlijke meningsverschillen, maar puur omdat het vuur eruit is. Hoewel de beslissing na goed overleg is genomen, is het voor de band toch pijnlijk; een tijdperk van 8 jaar is nu afgesloten. Zoveel leuke dingen gedaan. Het is niet anders. Paper Moon bedankt zijn fans en iedereen die de band de afgelopen jaren heeft gesteund. Life goes on.” Waar, waar, volkomen waar; zwart op wit, staat de boodschap er ineens. Besloten, berust, opgeschreven, verzonden. Paper Moon is niet meer en daarmee verliest Utrecht een band die loftuiting na loftuiting oogstte in de landelijke en regionale pers. Want na een paar (demo) EP’s was het in 2004 met ‘Brittle Hearts’ dan zover: Paper Moon’s debuutalbum kwam uit via Stacey Records (en werd gedistribueerd door major label BMG). Vrijwel unaniem werd de plaat onthaald als een meer dan prima werkstuk. Aloha roemt ‘Brittle Hears’als: “album [dat vol] staat met springerige popliedjes zoals die in de jaren zestig door frisgewassen jongelui gemaakt werden. Vaak denk je Beatles, dan weer Turtles, soms Byrds, een keertje R.E.M. en ook wordt Jonathan Richman in herinnering geroepen. De eerste twee ep's van Paper Moon werden geproduceerd door de gebroeders Paulusma van Daryll-Ann, dus daar zijn ook wat sporen van blijven hangen.” LiveXS sprak van een “tijdloze plaat”, OOR repte over: “Er zijn van die bandjes die tijdens donkere en herfstachtige dagen toch een grote zon op je gezicht weten te toveren. Laat Paper Moon er daar nou een van zijn. Zo schijnt in ‘The Lost Parade’ een gelukzaligheid door die we dezer dagen nog enkel bij The Polyphonic Spree tegenkomen.” Lokaal werd Paper Moon natuurlijk ook niet over het hoofd gezien. GUN Magazine-collega Olaf Koeneman besloot zijn recensie, na Paper Moon eerst min of meer boven The Stands en The Thrills en wellicht een beetje op ooghoogte met The La’s en Costello geplaatst te hebben, dan ook met de jubelende uitroep: “Zoveel klassieke vindingrijkheid op één plaat horen we niet vaak, al helemaal niet in Nederland, en daar mogen de handen heel enthousiast voor op elkaar.” En wijzelf deelden in de vreugde toen Peter Jamin noteerde: “Het wiel hoeft ook niet altijd opnieuw te worden uitgevonden. Als het zo fraai en met zoveel liefde wordt gedaan als bij Paper Moon, kunnen we alleen maar erg blij worden van een plaat als Brittle Hearts.” Die vreugde slaat momenteel misschien om in treurnis over het einde van Paper Moon. Tegelijk geeft het persbericht zelf al aan dat het leven voortgaat. In The Gasoline Brothers en waarschijnlijk legio andere (toekomstige) projecten zullen we de getalenteerde én sympathieke muzikanten van Paper Moon ongetwijfeld gaan terugzien en –horen. ‘Brittle Hearts’ blijft in ieder geval een blijvende herinnering aan deze innemende zoetgevooisde Utrechtse band.