Marduk loopt al aardig wat jaren mee. De Zweedse black-metalband is opgericht in 1990 en heeft sindsdien een reeks ijzersterke albums op de naam staan. Binnen de band deden zich nogal wat bezettingswisselingen voor. Maar Marduk is, op een paar kleine wijzigingen, trouw gebleven aan de wetten van black metal. Wat zoveel betekent als knal- en knalharde metal, schreeuwende scheurende zangpartijen over satanische, antichristelijke en apocalyptische thema's, een drummer die zijn hele kit er constant van langs geeft en een show die allesbehalve gezelligheid uitstaalt. En dat was precies wat de band in De Helling deed. Nadat Mystic Circle een aardig gevulde zaal had opgewarmd met een prima combinatie van rauwe black metalteksten en gitaarpartijen die ergens tussen death, thrash en black metal hingen, was het rond half tien tijd voor hel en verdoemenis via beproefd Marduk-recept. Tijdens de ombouwpauze tussen Mystic Circle en Marduk kreeg het publiek een cd’tje vol kerkzang voor de kiezen. De antichristelijke sfeer zat er dan ook goed in toen de nieuwe zanger Waan het podium betrad en woest tussen zijn lange, sliertige haar de zaal inkeek. Besmeurd met corpse paint kieperde Marduk de zaal vol met een brij van geweld en geluid. Rustmomenten zijn schaars bij Marduk. Heel af en toe haalt de band de vaart uit een nummer om met langgerekte partijen voor een al even onheilspelende sfeer te zorgen. Helaas zijn de momenten wat schaars. Marduk raast als een tank in de zesde versnelling door de zaal, maar lijkt alleen de die-hard fans hiermee een plezier te doen. Voor diegenen die niet alle -sowieso al onverstaanbare - teksten uit hun hoofd kennen en feilloos de ene snoeiharde riff van de ander kunnen onderscheiden, begint na een half uurtje eigenlijk alles een beetje op mekaar te lijken. De zanger spuugt zijn galmende satanische teksten in de microfoon, de bassist trekt een grimas vanonder zijn sluike zwarte haar, de drummer stuwt de band op met constante dubbele basdrum- partijen en de gitarist concentreert zich ondertussen nog maar eens op een nieuwe lading ultrasnelle metalriffs. Hier en daar lijkt een optreden van Marduk dan ook meer op een ritueel. Wanneer zanger Waan het eind van het optreden een kelk met bloed over zijn zichzelf uitgiet, zijn zo’n beetje alle raakvlakken met een popconcert verdwenen. Een beleving op zich. Alleen geldt ook hier weer dat het hele ritueel wat langdradig wordt. Al zullen de diehard-fans daar vanavond amper mee zitten. Marduk en Mystic Circle Gezien: Tivoli De Helling, woensdag 31 augustus 2005