“Dit is ons ‘eerste’ optreden,” vertrouwt Streel-zanger Martijn Dijksma ons toe. Het is te merken; de band staat nogal statisch en schuchter te spelen en maakt nauwelijks contact met de bezoekers. De ruim vier jaar dat de band al bestaat, lijken vooral besteed aan het creëren van een voor indierock aparte mix van invloeden; we horen echo’s van Sonic Youth en Mogwai maar ook een meer ingetogen referentie als Sparklehorse. In ieder geval “geen emocore” zoals de zanger de omschrijving op de concertposter ontkracht. De handgemaakte verpakkingen voor de EP’s zien er mooi verzorgd uit. Het contrast met het goed geoliede Vehicle kan haast niet groter zijn, al is dit vanwege de podiumervaring natuurlijk geen eerlijke vergelijking. Opener 'Scarlett Lotlizard' van de nieuwe EP is representatief voor de ontwikkeling die de band doormaakt; de eerste minuut van het nummer sluit naadloos aan op het oude werk en daarna evolueert het naar Vehicle-nieuwe stijl; exit Mogwai, enter Tortoise. De zelfbedachte term ‘post-disco inferno’ op de bedriegelijk vormgegeven stickers (roze-op-wit en een jaren ’70-aandoend lettertype) blijkt niet helemaal op z’n plaats; zo dansbaar is het nieuwe werk ook weer niet. Op het (nog) niet uitgebrachte nummer ‘Xander’ na, zijn de drum- en gitaarpartijen nogal hoekig en nodigen ze eerder uit tot meeknikken dan andere bewegingen. Op het podium gaat het er een stuk expressiever aan toe; gitarist Melvin Wevers loopt met zijn knieën tegen elkaar op het podium en lijkt soms compleet verloren in de muziek. In het krappe uur dat volgt krijgt het ongeveer vijftig man sterke publiek ook de andere stukken van de nieuwe EP voorgeschoteld; wat ‘moeilijkere’ muziek dan wat we van de heren gewend zijn – riep iemand daar jazzrock? – maar wel spannend en met verrassende wendingen. Andere namen die doorklinken zijn Don Caballero of Shellac zonder de vocalen. In aanloop naar het vaste slotstuk 'Twinlings/Gethsemane' wisselt Wevers zijn gitaar en creëert met het ompluggen een prachtig echoënd geluidseffect. Zijn rare x-benen loopje wordt hem in de finale fataal; dramatisch valt hij voorover op zijn instrument en de effectpedalen. Na Vehicle lijkt het café-gedeelte van dB’s even op een gaarkeuken; een rij voor grote pannen op de tafel. Erg attent om vanwege het matinee-tijdstip gratis soep (met véél macaroni) en brood te serveren. Helaas blijkt Cortez daarna mosterd na de maaltijd; van de twaalf mensen in de zaal hadden de meesten die avond al op het podium gestaan of achter de merchandise-stand gewerkt. Doodzonde, want de band kent een interessante combinatie van invloeden; behalve Sonic Youth horen we ook … Trail of Dead en zelfs Tindersticks – vanwege de violiste op het nummer ‘This Is Nowhere’. Dit alles werd ook nog eens overtuigend en strak neergezet, maar het publiek was waarschijnlijk door naar dEUS in Tivoli, of meer waarschijnlijk: ze kwamen vooral voor de andere bands. Vehicle, EP-presentatie met Streel en Cortez Gezien: dB’s, zondag 23 oktober 2005