Eerlijk is eerlijk: het is in De Helling wel eens drukker geweest dan afgelopen zaterdag. De zaal van De Helling is slechts halfvol wanneer het licht dimt en Dragonfly het podium betreedt. En dat terwijl hoofdact Trail of Tears geen kleine band is. Opener Dragonfly lijkt op het eerste gezicht een zoveelste metalband met zangeres. Maar al na twee minuten wordt duidelijk dat hier een band staat met een eigen gezicht en geluid. De zang van zangeres Klarine Buist wordt begeleid door afwisselend loodzware akkoorden, opzwepende riffs en harmonieuze melodietjes (denk aan de briljante melodie van Thin Lizzy’s 'The Boys are Back in Town' of het intro van Iron Maiden’s 'The Trooper'.) En vooral die melodietjes tillen Dragonfly boven de gemiddelde metalband uit. Gitaarproblemen van Vincent Wessels gooien helaas wat roet in het samenspel tussen beide gitaristen. Maar heel veel gaat er niet verloren; bijna elk nummer werkt toe naar schitterend teamwerk. Dragonfly combineert het beste van de vroegere metal met het goede van nu. Wat wil je nog meer? Ooit had Trail of Tears naast een gruntzanger ook een zangeres. De Noorse band nam drie platen op met een vrouw op zang, maar ruilde deze onlangs in voor zanger Kjetil Nordhus. Deze verzorgt de 'cleane' vocalen; Ronny Thorsen neemt nog steeds het gruntwerk voor zijn rekening. Meteen valt op dat Trail of Tears niet hoeft warm te draaien. De band knalt er keihard in; het kost de geluidsman grote moeite om het geweld op het podium bij te houden. Piepende versterkers en zachte zangpartijen maken het begin van de show niet bepaald overtuigend. Gelukkig zwepen Nordhus en Thorsen de zaal vanaf het eerste nummer op en wint de band het vertrouwen van de hele Helling. Groovende ritmes, een ronkende bas en - af en toe - het ultrasnelle geraas van de twee gitaristen zorgen voor voldoende afwisseling om deze aandacht vast te houden. De opzwepende aankondigingen van beide zangers werken voor het publiek als de bekende lap op de rode stier. Zelfs de meest verlegen bezoeker kan het niet laten om wijdbeens, het ene iets voor het andere geplaatst, mee te knikken op de pompende metal van Trail of Tears. Wanneer Kjetil Nordhus bij sommige delen van het concert het podium verlaat om zanger Ronny Thorsen alleen aan het werk te laten, doet Trail of Tears er qua hardheid en tempo een stevige schep bovenop. Nordhus' taak bestaat vooral uit het aanbrengen van nuances. Zijn zangpartijen zorgen ervoor dat de band niet helemaal uit de bocht vliegt en geven de muziek wat meer diepgang en charme. Trail of Tears functioneert echter prima zonder zangeres en mag snel weer terugkomen. Hopelijk alleen in een wat gevuldere zaal. Trail Of Tears en Dragonfly Gezien: zaterdag 22 oktober 2005, Tivoli de Helling