Zondagavond oogt de omgeving van Tivoli aan de Oudegracht als een uitverkochte zaal. Veel man op de been en zo vreemd is dat niet; Tom - Godenzoon - Barman en de zijnen staan op de rol. Ware het niet dat het lot anders besliste. Rond half vijf gaf Barman aan een show stemmatig niet aan te kunnen. Gevolg een afgezegde, uitverkochte show. En dat is voor niemand leuk. Wie een beetje opgelet had, had al lang en breed in de gaten dat er nog een topact in Utrecht speelde vanavond. Een vijftal uit Nürnberg wat zijn naam ontleent aan een combinatie tussen de robotische filmheld en schlagerzanger Peter Kraus. The Robocop Kraus is na een paar shows in het plaatselijke ACU rijp voor EKKO. Niet in het minst door een daverend concert op het indiefestival Haldern Pop. Menig dEUS-adept zal zijn heil in de biervergetelheid van Café België gezocht hebben, het muziekminnende contingent trekt de gracht af richting de Bemuurde Weerd. En EKKO is opeens een stuk voller dan zaal en band, waarschijnlijk op voorhand hadden verwacht. In EKKO worden de bezoekers vergast op een Amsterdams kwartet dat amper een jaar samen speelt, maar flink wat potentieel toont. Ok, About Paris is er nog niet helemaal. Monotonie ligt op de loer. Zowel in de zang, als in de arrangementen (zo ongeveer elk nummer kent een middenstuk dat volstrekt inwisselbaar is) ontberen de vier nog net dat ene, die twist, die variatie, die het geheel naar een hoger plan kan tillen. En hoewel de frontman zijn best doet, valt na het zien van Ian Curtis enige gelijkenis met diens bewegingen niet te ontkennen. Kortom: About Paris heeft zeker postpunkpop-potentieel; alleen, dat komt er pas over een tijdje volledig uit. Deze show was echter genoeg om dat vertrouwen te vestigen. En om nieuwsgierig te maken naar de EP die het Utrechtse Zabel Muziek binnenkort zal uitbengen; misschien na Jimmy Barock bijvoorbeeld wel één van hun meest toegankelijke, poppy én hippe releases tot nu toe? Hoofdprogramma The Robocop Kraus is al jaren bezig. Langer dan Franz Ferdinand of Bloc Party. Langer dan de nu-postpunkgolf die ons nu verzwelgt. Maar op hun laatste album ‘They Think They Are The Robocop Kraus’ laat de band gezien de cover weinig aan de verbeelding over: Talking Heads zijn een zekere inspiratiebron voor deze Duitse band. Tel daarbij op dat het bandgeluid hangt tussen Hot Hot Heat, Franz Ferdinand, The Cure en Gang of Four en The Robocop Kraus lijkt voor de 'casual' luisteraar het zoveelste hypegroepje in een onafzienbare rij. Ten onrechte, want waar The Bravery, The Killers en 'zelfs' Franz Ferdinand ietwat krampachtig proberen in een kort tijdsbestek allerlei postpunk-elementen samen te smeden tot een eigen geluid, heeft The Robocop Kraus de tand des tijds toe laten slaan. Oftewel: ze hebben in de voorgaande jaren weinig tot geen grootschalig succes geboekt, maar wel aan hun geluid kunnen schaven. En dat alles in de betrekkelijke luwte van de niet-gehypete status. Het resultaat is er dan ook naar. Want waar voorgenoemde hypes harkerig aandoen; in het geval van The Bravery voorgeprogrammeerd, bij The Killers zonder enige vorm van noemenswaardige expressieve (om niet te zeggen dode) performance, is The Robocop Kraus door al het spelen in het kraakpand- en punkholcircuit door schade en schande wijzer geworden. Zij spelen geen spelletjes met het publiek door suffe colbertjes, glimmende keyboards of kekke kuiven. Zij brengen passie (op de emo af bijna) en vooral een organisch geluid. En rara: dan wérkt het dus wel... Helemaal. Alsof het nooit anders geweest is. Alsof het een tweede natuur is voor de band. Als je immers al eeuwen speelt met de elementen uit de postpunk zet je die na een tijdje wel naar je eigen hand. Dan maak je er wel een eigen ding van. The Robocop Kraus heeft die slag weten te maken. Een route van punk naar pop naar postpunk met indie en misschien wel een lichtelijke emorockinvloed; al ligt die vooral in het ongebreidelde vuur van band en vooral zanger. Bij deze vijf Duitsers leidt dat tot een mix die nu neigt naar Joy Division, dan naar een Mediengruppe Telekommander/remix van Interpol of een Von Spar-remake van Franz Ferdinand, compleet met punky edge. En dat is nu juist het ironische van deze ironie. The Robocop Kraus is na een begin in een indie/emo-scene al jaren bezig met een bepaald vocabulaire, maar krijgt nergens écht voet aan de grond. Totdat The Fab Four From Glasgow het helemaal maken en de 'Kraus’ ook de vruchten kan gaan plukken. Het zij deze Oosterburen van harte gegund, want in dit uurtje EKKO deden ze het een heel stel nu-postpunkbandjes aan alle kanten dubbel en dwars voor... Wie vloeiend nu-postpunk spreekt, spreekt als The Robocop Kraus. Jammer voor The Bravery, jammer voor The Killers; een synth en een 'aardig' melodietje maakt je nog geen topband. De gepassioneerde, bijna vanzelfsprekende 'schwung' in de performance van The Robocop Kraus komt meer in de buurt. De band is dan ook één van de meest natuurlijke en terechte vaandeldraagers van wat je Postpunk Anno Nu mag noemen. Door de verrotte stembanden van Tom Barman maakten gelukkig meer mensen dan gewoonlijk dit ook eens mee. Leuk voor de band, leuk voor EKKO en hopelijk een teken aan de wand; want jarenlange ervaring blijkt dus toch opnieuw te leiden tot beter werk... The Robocop Kraus & About Paris Gezien: zondag 16 oktober 2005, EKKO